The Swiss Life

Page 3 of 15

Regen in Lugano – 23 november 2019

Deze zaterdagochtend uitgeslapen tot 9.30u! En óf we daar deugd van gehad hebben! Aangezien het buiten nog steeds rotweer is, nemen we de tijd om op het gemak te ontbijten. Het ontbijt in Hotel Admiral is top: vers, veel keuze en van vers gebakken omelet en american pancakes gaat mijn hartje alvast sneller kloppen. Prijs-kwaliteit is dit hotel alvast dik ok. Wat helaas niet opgaat voor elk Zwitsers hotel. De prijzen durven hier al eens aan de hoge kant zijn.

Aangezien de weersvoorspellingen voor de ganse dag regen geven, profiteren we nog wat langer van de luxe van onze kamer. Want ja, waarom niet? Buiten wachten ons enkel regen en grijze wolken die de mooie bergen aan het zicht onttrekken.

Mijn vriend en ik blijven op de kamer tot we min of meer buiten gezet worden door de schoonmaakploeg. We besluiten dan toch maar de regen te trotseren en van de gelegenheid gebruik te maken om wat cultuur op te snuiven. Maar eerst lopen we even langs een plaatselijke supermarkt om twee paraplu’s te komen. Kwestie van al niet vanaf het eerste moment doorweekt te zijn.

We wandelen langs de oevers van het meer naar het LAC Lugano Arte e Cultura en springen onderweg even binnen in de prachtige Kirche Santa Maria degli Angioli, waar de muurschilderingen nu volledig gerestaureerd zijn. Het contrast met mijn vorig bezoek aan Lugano had amper groter kunnen zijn. De mooie bergen zijn amper zichtbaar tussen de wolken door en onze jassen zijn al flink nat wanneer we bij het LAC aankomen. Gelukkig is er een grote garderobe om ze te drogen te hangen. In Zwitserland zijn ze uiteraard op elk weertype voorzien.

In het LAC lopen twee tentoonstellingen die ons wel de moeite lijken: ‘Being Human’ van William Wegman en ‘Towards No Earthly Pole’ van Julian Charrière. We starten met ‘Towards No Earthly Pole’. Het videokunstwerk dat Julian Charrière maakte van moeilijk bereikbare plaatsen zoals Atarctica, Groenland, IJsland en de Rodano en Aletsch gletsjers van Zwitserland staat centraal in een grote, duistere ruimte. Eens binnen moeten wz onze ogen even de tijd geven om te wennen aan het weinige licht dat er is. Onder onze voeten ligt een zwarte materie die een knerpend geluid maakt dat aan vers gevallen sneeuw doet denken. Voor het grote videoscherm staan een aantal ligbanken opgesteld. We nestelen ons op een bank en laten de indrukwekkend beelden binnen komen. Met de huidige aandacht voor de klimaatcrisis is deze opstelling uiteraard brandend actueel, maar de bijna zwart-witte beelden zijn ook gewoon prachtig om naar te kijken. De combinatie van de grootse ijslandschappen en de hypnotiserende achtergrondmuziek (bijna ASMR) maken dat mijn vriend en ik allebei in slaap doezelen. De eerste keer dat me dat overkomt in een museum. Alleszins een zeer bijzondere ervaring.

Na een goede drie kwartier hijsen we ons van de ligbank en lassen we een koffie/chocomelkpauze in. De ‘dense chocolat’ op de kaart van de cafetaria van het LAC stelt alvast niet teleur. De chocomelk lijkt wel vloeibare chocolade. Het drankje lijkt qua smaak en consistentie zeer sterk op de chocodrank die we in Turijn proefden, wat kan kloppen, want uiteindelijk is Lugano ook meer een Italiaanse dan een Zwitserse stad.

De tentoonstelling ‘Being Human’ is radicaal anders dan wat we eerder deze namiddag zagen. De tentoonstellingsruimte hangt vol met gigantische portretten van de Weimaraner honden van fotograaf William Wegman. Alle tentoongestelde foto’s zijn polaroids, wat het resultaat des te indrukwekkender maakt, want dat betekent dat er achteraf geen retouchering aan te pas is gekomen. Wat deze portretten zo bijzonder maakt, is dat de honden op een zeer menselijke manier afgebeeld zijn, waardoor de foto’s meteen ook een commentaar worden op de mensheid zelf. Zeer, zeer sterk werk doorspekt met fijnzinnige humor. Ook bijzonder genoten van de tongue in cheek teksten bij de foto’s. Dikke aanrader, deze tentoonstelling.

Helaas, het regent nog steeds wanneer we opnieuw naar buiten gaan en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Dus wandelen we opnieuw langs het meer naar onze volgende culturele bestemming: de Fondazione Gabriele e Anna Braglia voor de tentoonstelling ‘Angeli a Venezia – Guardi e Music nell’universo di Anna Braglia‘, die me voornamelijk aantrok omdat er Venetië in de titel stond. De tentoonstelling laat zich samenvatten als klein, maar fijn. We krijgen bij het binnen komen een vergrootglas mee en het wordt al snel duidelijk waarom: de twee verdiepingen van het mooie pand hangen vol met prachtige miniatuurschilderijtjes van Venetië. Het contrast tussen de mooie miniatuurwerkjes en de lelijke engeltjes die her en der in de ruimtes opgesteld staan, is groot en de link tussen beide soorten kunstwerken is me ook niet helemaal duidelijk. Afgaande op de indrukwekkende privécollectie die hier getoond wordt, moet het echtpaar Braglia er alleszins warmpjes bij gezeten hebben.

Genoeg cultuur opgesnoven voor vandaag, tijd voor het aperitief. We komen op goed geluk in het prachtige Sass Café terecht. Een schot in de roos. De (prijzige) wijn op de kaart is uitstekend en we krijgen er gratis een groot bord met aperitiefhapjes bij, wat de prijs van de wijn opeens bijzonder aanvaardbaar maakt. De wijn smaakt ons zo dat we nog een tweede en een derde glas bestellen. En jawel, bij elk glas krijgen we opnieuw een bord met aperitiefhapjes. Seffens hebben we geen honger meer! We hebben nochtans gereserveerd in een volgens tripadvisor fijn Italiaans restaurant.

Gelukkig hebben we pas om 19.30u gereserveerd en hebben we tijd om het aperitief wat te laten zakken. Wanneer we aankomen in Osteria Cyrano zijn we verbaasd dat er zo weinig volk is voor een zaterdagavond. Buiten ons tafeltje is er nog maar één ander tafeltje bezet. Maar misschien eten de mensen in Lugano later en zijn wij gewoon de vroeger shift. Uiteindelijk blijken er op de ganse avond slechts een tiental klanten te zijn. Mijn vriend en ik vragen ons af hoe het mogelijk is om hiervan te leven, want we hebben sowieso al vier man personeel geteld. Aan het eten zal het alvast niet gelegen hebben, want dat is top. De Linguine alle vongole is heerlijk en de inktvis die ik als hoofdgerecht bestelde, is een ware smaaksensatie. Heerlijk! Omdat we al wat wijn gedronken hebben, houden we het bij een aperitiefje (franciacorta) en een simpel glas wijn bij het hoofdgerecht. Om de maaltijd af te ronden, krijgen we nog een limoncello van het huis aangeboden. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Linguine fatte in Casa alle Vongole Veraci con Pomodorini e Fumetto di Pesce Maison, Olio Extravergine d’Oliva Leggermente Piccanti::

Tentacoli di Polo Dorato con Ragù di Pomodori Datteri, Olive Taggiasche e Capperi Trancio di Patata Dorata e Verdurine Autunnali Grigliate:

Volledig voldaan nemen we de bus terug naar het hotel, we hebben geen van beiden zin in nog een wandeling door de regen.

Ondanks de regen hebben we toch genoten van deze dag.

Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

November 25, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Dries is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Dries komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Een uitgeregende barbecue in Saffloz – 28 juli 2019

September 10, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

De laatste dag van mijn (korte) zomervakantie bracht ik door in de piepkleine gemeente Saffloz in Frankrijk. Dries en ik waren daar uitgenodigd voor een barbecue bij één van zijn collega’s. Een aantal jaren geleden kochten de collega en zijn vrouw een huis met bijgebouw in Saffloz en sindsdien rijden hij en zijn vrouw elk weekend naar daar om het bijgebouw om te bouwen tot een heuse bed and breakfast. Chapeau! Ik denk niet dat ik er het geduld en het doorzettingsvermogen voor zou hebben. Ik was na de rondleiding onder de indruk van het vele werk dat onze gastheer en gastvrouw al verzet hebben. De verbouwingen zitten duidelijk in de laatste rechte lijn naar de voltooiing. Misschien hebben we volgend jaar wel een weekendje Saffloz in het vooruitzicht. 😉

Spijtig genoeg waren de weergoden ons deze zondag minder gunstig gezind dan de voorbije week. Het regende en het bleef regenen. De ongetwijfeld mooie omgeving werd helemaal opgeslokt door de regenwolken en in plaats van te kunnen genieten van de mooie tuin van de collega van mijn vriend, moesten we ons noodgedwongen terug trekken in de garage. Geen erg, het werd sowieso een fijne namiddag met boeiende gesprekken, lekker (en veel eten) en een aanwezigheidslijst die uit een zeer divers spectrum aan nationaliteiten bestond (Italiaans, Frans, Belgisch, Brits, Portugees, Spaans, Australisch en Fins). Dé sterren van de namiddag waren echter de twee spierwitte samoyed honden, meegebracht door het Finse homokoppel.

Op culinair vlak werden we dik in de watten gelegd. We maakten kennis met een paar lokale specialiteiten (heel lekkere crèmant du Jura) en ik mocht zelfs proeven van de door de ouders van onze Italiaanse gastvrouw zelf gebottelde schuimende rosé barbera. Dé ontdekking van de namiddag was echter de likeur Cantares de Portugal, een chocoladelikeur met krieken. We ontdekten trouwens dat niet iedereen bekend was met de fruitsoort krieken. En dan zijn we weer blij dat er zoiets als het internet bestaat. 😉

Na al deze culinaire overdaad was de collega van Dries, met wie we mochten meerijden naar Saffloz, zo vriendelijk om mij mooi aan de luchthaven van Genève af te zetten. Alwaar mijn vlucht natuurlijk weer vijftig minuten vertraging had. Rondhangen op een luchthaven terwijl je liever je ogen zou willen sluiten en dutje doen: niet tof.

Een rustig dagje Genève – 27 juli 2019

September 4, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Na ons mini-rondje van Zwitserland, was deze zaterdag een dagje bekomen. Het gebouw waarin mijn vriend woont, was superheet na de hittegolf, maar dankzij zijn draagbare airco, konden we een temperatuur bereiken die min of meer aanvaardbaar was.

In de voormiddag lummelden we wat rond, maar in de namiddag besloten we van het onverwacht mooie weer (er was regen voorspeld) te genieten en een wandeling te maken. Mochten we onderweg door regen overvallen worden, konden we nog altijd ergens gaan schuilen.

Onze wandeling bracht ons via onze vertrouwde route langs de overdekte spoorweg en de wandelweg op de eerste verdieping van een aantal appartementsblokken naar de oevers van het meer. Het weer was veel beter dan verwacht, het was zelfs stevig warm en we wandelden een heel stuk langs de westoever van het meer tot we aan het punt kwamen waar we een week geleden ons rubberbootje te water gelaten hadden. Natuurlijk moesten we even onze voeten in het water steken.

Vervolgens namen we een Mouette naar Eaux-Vives aan de overkant van het meer. We waren allebei erg nieuwsgierig om het gloednieuwe, pas geopende Plage Publique des Eaux-Vives te bezoeken. We hadden wat gemengde reacties gehoord en waren benieuwd om het nieuwe strand zelf te bekijken. Persoonlijk vond ik de keuze voor de kiezels nogal vreemd, zeker om dat het oorspronkelijke strand waaraan dit strand werd toegevoegd een zandstrand was. Kiezels zijn niet bepaald comfortabel om op te liggen of om op te wandelen met blote voeten. De infrastructuur (douches, voetdouches) was zeker in orde, maar het geheel zag er nogal kaal uit. Hopelijk groeien die paar bomen die er aangeplant werden snel. De ontwikkeling van de site was nog niet volledig klaar, dat zal pas voor voorjaar 2020 zijn, misschien moeten we dan nog eens terug komen.

Omdat het zoveel warmer was dan voorspeld, konden we onderweg de verleiding niet weerstaan om vlakbij de Jet d’Eau een artisanale gelato te kopen. Het was zo warm dat mijn ijs al stevig begon te smelten tijdens het nemen van de foto en ik na een paar seconden plakkerige vingers had.

We wandelden verder langs de Jardin Anglais om te belanden op het terras van het Riverside Café, waar we eerder in hartje winter iets dronken. Het terras bevindt zich aan de oever van de Rhône en zat vol met mensen die van het onverwacht mooie weer aan het profiteren waren. Wij dronken allebei een glaasje wijn alvorens onze wandeling verder te zetten.

Uiteindelijk waren we veel langer op stap dan gepland. Spijtig dat die 10.000 stappen actie op het werk al afgelopen is, ik zou deze week anders nogal records verbroken hebben.

PS: ‘s Avonds aten we Indisch bij onze favoriete Indiër in de buurt. Een lekkere afsluiter van een relaxte dag.

Sonnenberg in Luzern – 26 juli 2019

August 30, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Onze laatste dag in Luzern. Amai, die vakantie is ook weer voorbij gevlogen. Ik vond Luzern alleszins zeker de moeite van het bezoek waard. Alweer een Zwitserse parel ontdekt.

We ontbijten op het gemak, maken onze valiezen en laten die vervolgens achter bij het onthaal. We hebben geen grootste plannen voor vandaag. Langs de Reuss wandelen we naar de Gütschbahn, een tandrandbaan die ons naar Schlosshotel Gütsch brengt. Vandaar hebben we alweer een prachtig uitzicht over Luzern.

Vanaf Schlosshotel Gütsch maken we een mooie wandeling in de groene long van Luzern. Bij Gasthof Schwyzerhüsli lassen we een kleine drankpauze in. Bij deze temperaturen moet een mens gehydrateerd blijven, nietwaar? Al zijn alcoholhoudende dranken op dat vlak wellicht niet de beste keuze, mijn prosecco en het biertje van mijn vriend smaken.

Vervolgens wandelen we verder naar de Sonnenberg. Het uitzicht is mooi, maar het is zo mogelijk nog warmer dan de voorbije dagen. We zweten wat af. Na een tijdje gewandeld te hebben dalen we de Sonnenberg opnieuw af via de blauwe Sonnenbergbahn.

We nemen de moedige beslissing om het openbaar vervoer verder links te laten liggen en te voet naar Luzern terug te keren. We wandelen tussen de wijngaarden. Doordat we voornamelijk de gewone, verharde wegen volgen, waar tussen de huizen weinig schaduw is, loopt het zweet langs onze rug. Maar we zetten dapper voort. We zien ons doel immers liggen in de verte.

De wandeling blijkt toch steviger dan eerst gedacht, maar zo hebben we wel een reden om een milkshake te drinken bij Amore Mio. Helaas, de uitbater is erg onvriendelijk en de milkshake trekt op niks. Een Italiaanse gelatozaak onwaardig. We voelen ons dik in het zak gezet.

Tijd om onze voeten in het water te steken. We kunnen elk beetje afkoeling goed gebruiken. Het terras van Opus blijkt een ideale plek om een glas wijn te drinken. De keuze op de kaart is fenomenaal. Ik drink er een heerlijk glas prosecco en een werkelijk uitstekende rosé. Een aanrader.

Voor het avondmaal keren we terug naar het hotel. Een simpele vegan bowl bij Dean & David is ideaal op zo’n warme dag. En daarmee zit onze vakantie er dus officieel op. We gaan met onze valiezen naar het station en zoeken een wagon met airco uit voor de terugrit naar Genève. De trein rijdt rechtstreeks naar Genève, dus we kunnen op het gemak blijven zitten. Na een zeer comfortabele rit komen we in Genève aan. Vanaf het station gaan we te voet naar het appartement van Dries en zijn nét op tijd binnen voor de regen losbarst. Een welgekomen bui na een hittegolf.

Blij dat ik deze vakantie de gelegenheid had om Zwitserland wat beter te leren kennen.

Mount Rigi – 25 juli 2019

August 25, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft Dries mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.

Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.

Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.

Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.

Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren. Jaloers op het slaatje tomaat mozzarella van Dries!

We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!

Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.

Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!

Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).

We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.

Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.

Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!

Van Montreux naar Luzern – 24 juli 2019

August 18, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Opstaan om 7.30u, ik kan niet ontkennen dat het pijn doet, maar het voordeel is wel dat het een pak minder druk is aan het ontbijtbuffet dan de voorbije twee dagen. Wel van de partij: de mussen die maar al te graag een ontbijtgraantje meepikken…

Na het ontbijt maken we onze valies en realiseren we ons dat we te vroeg klaar zijn. We hangen nog een beetje rond in onze kamer, genieten een laatste keer van het mooie uitzicht op het meer en gaan dan naar de receptie om uit te checken. Op naar Luzern! Ik heb er zin in, want eerlijk, la Fête des Vignerons heeft me toch ergens teleurgesteld. Ik had meer verwacht van een feest dat mag pronken met de titel UNESCO immaterieel cultureel erfgoed.

De trein is, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, op tijd en ook de overstap in Lausanne verloopt vlotjes. Hotel Central ligt op nog geen tien minuten wandelen van het station van Luzern. Het hotel heeft een heel andere uitstraling dan ons hotel in Montreux. Eurotel in Montreux was een groot en mondain hotel, terwijl Hotel Central een klein boutique hotel is met kleine kamers en een gezellige vibe. Hét grootste nadeel van onze kamer in Hotel Central is echter dat er geen airco is. Met temperaturen die zich al een tijdje consequent boven de dertig graden bevinden, is airco echt geen luxe. Het is bijgevolg bijzonder heet op de kamer.

We droppen onze spullen in de kamer en kopen een groene smoothie in het hippe healthy fastfood restaurant op het gelijkvloers. In ons hotel vinden we een toeristische gids over Luzern met daarin een wandeling langs de highlights. Ideaal om Luzern wat beter te leren kennen. We lopen via het treinstation (waar we snel een koffiekoek kopen als lunch) naar het moderne KKL gebouw, een vrij nieuw cultuur- en congrescentrum. Er is één of ander festival aan de gang, want er staan op verschillende plekken podia en ontelbaar veel eetkraampjes

We laten de eetkraampjes links liggen en lopen verder naar het meest gefotografeerde monument van Zwitserland: de Kapellbrücke, met in het midden de bijzonder herkenbare Wasserturm. De historische overdekte houten brug uit 1365 is overvloedig gedecoreerd met bloemen en inderdaad bijzonder fotogeniek. De brug is verfraaid met driehoekige afbeeldingen die de geschiedenis van Luzern vertellen, bevestigd onder het dak.

Tijd voor een drankpauze met een Hugo op een terras aan de voet van de mooie Hofkirche in renaissancestijl. Ideaal met dit warme weer. Na deze welgekomen verfrissing brengen we uiteraard een bezoekje aan de Hofkirche zelf, waarna we verder wandelen in de richting van het Löwendenkmal.

Het Löwendenkmal is een uit een rotswand gehouwen beeld van een stervende leeuw doorboord met een afgebroken speer. Het beeld herdenkt de leden van de Zwitserse garde die in 1792 het leven lieten in verdediging van het Tuilerieënpaleis van de koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Mark Twain noemde de dodelijk gewonde leeuw “the saddest and most moving piece of rock in the world”, maar dat vind ik persoonlijk lichtjes overdreven. Volgens het infobord zou deze leeuw één van ‘s werelds bekendste monumenten zijn. Dat durf ik toch enigszins in twijfel trekken, vóór mijn bezoek aan Luzern had ik immers zelfs nog nooit van dit monument gehoord. Wishful thinking van de Zwitsers, ongetwijfeld. Of waren jullie wel bekend met deze trieste leeuw?

We wandelen verder naar de oude stadsomwallingen van Luzern, de Museggmauer. De muur met de negen torens zijn goed bewaard gebleven en je kan over de kantelen wandelen. Vier van de negen torens kunnen zelfs bezocht worden. Het geheel doet mij een beetje denken aan de stadsomwallingen in Talinn. De Zyt toren is wat mij betreft de indrukwekkendste van de vier. De aanwezigheid van de oudste klok van Luzern (uit 1535) in deze toren heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Deze klok slaat trouwens het uur een volle minuut vroeger dan alle andere klokken in Luzern.

Doordat we in één van de torens een trap naar beneden nemen, komen we terecht aan de andere kant van de omwalling. We vinden daar een looppiste en een heel bijzonder project: Der Hofbeiz hinter Musegg, een heuse stadsboerderij mét dieren en een cafetaria waar je het ter plekke gebrouwen bier kan proeven. We bestellen ons allebei een glas homemade icetea, want het is nog steeds snikheet en hydratatie is belangrijk.

Na deze drankpauze keren we terug om het laatste stuk van de omwalling te verkennen en vervolgens dalen we af naar de Spreuerbrücke, een oude overdekte houten brug die verdacht veel wegheeft van de net iets meer bekende Kapellbrücke. Ook deze brug is versierd met driehoekige schilderijen onder het dak bevestigd. De afbeeldingen tonen de befaamde dance macabre of Totentanz, die de mensheid moet leren dat in het aanschijns der dood iedereen gelijk is.

Vanaf de Spreuerbrücke zien we de Nadelwehr (naaldendam) die de watertoevoer van de Reuss naar het meer van Luzern regelt door meer of minder houten ‘naalden’ toe te voegen. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n bijzondere constructie zie.

We lopen langs de rivier verder naar de Franziskanerkirche en bewonderen het overdadige interieur. Volgende stop: de Jesuïtenkirche. Helaas zijn we net te laat om deze nog te kunnen bezoeken. Vlak voor de Jesuïtenkirche zijn er trappen die naar de Reuss leiden. Ideaal om even onze voeten in het verfrissende water te steken na al dat wandelen vandaag.

Het is te warm voor een uitgebreid avondmaal, maar een aperitiefje gaat er altijd wel in. We wandelen terug naar het KKL waar het Blue Balls Festival plaatsvindt (ondertussen zijn we achter de naam van het festival gekomen). We drinken een Hugo uit een plastic bekertje en luisteren naar een groepje dat muziek speelt.

Rond 19u zijn we terug op de benedenverdieping van ons hotel en eten we een chicken quinoa bowl bij Dean & David. Lekker licht, ideaal voor deze warme temperaturen. Tijd om het laatste stukje van de wandeling te doen. Dit stukje brengt ons langs veel statige huizen met prachtige fresco’s in het autoluwe historisch centrum. We beëindigen de wandeling om 20.15u. Niet gedacht dat we er zo lang over zouden doen. 😉

We keren terug naar het festivalterrein van het Blue Balls Festival om de sfeer op te snuiven en nog iets te drinken. Het festival is in principe gratis, maar om de paar meter staan er vrijwilligers om een bijdrage te bedelen. Het is uiteraard fijn dat het festival gratis is, maar dit soort fondsenwerving zou toch op een andere manier moeten kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit niet bepaald een leuk werkje is voor die vrijwilligers en het is als bezoeker ook niet fijn om om de haverklap aangesproken te worden om een bijdrage te doen.

We vinden een leuk plekje op het terras van de Seebar en genieten van een glaasje prosecco terwijl we luisteren naar de uitstekende jazz-zangeres Rosetta Bachofner. Een ontspannend einde van een goed gevulde dag.

Bergwandeling in Vevey – 23 juli 2019

August 11, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Ook vandaag starten we de dag met een stevig ontbijt op het terras van Eurotel. De enige uitdaging blijft het wegjagen van de talrijke mussen die maar al te graag een broodje of stukje ei meepikken.

Uit de traagheid waarmee het personeel de tafels afruimt om plaats vrij te maken voor nieuwe gasten, valt duidelijk af te leiden dat het hier om rasechte Zwitsers gaan. Echt, nog niet veel plekken in de wereld tegengekomen waar de bediening trager is. Ik blijf me erover verbazen en moet de neiging onderdrukken om zelf mee te gaan helpen afruimen.

Na het ontbijt informeren we bij het onthaal of de paddle boards beschikbaar zijn. Helaas de twee (2!) paddle boards zijn al uitgeleend. Een streep door onze plannen. Maar niet getreurd, er vallen nog genoeg andere sportieve dingen te doen hier. We nemen de trein naar Vevey voor een bergwandeling. In Vevey aangekomen zien we weer talrijke kleurrijke figuren doorheen de straten wandelen ter gelegenheid van het Fête des Vignerons. Het mooiste vind ik de gezinnen waarbij zowel de ouders als de kinderen in dezelfde outfit steken.

Vanuit Vevey nemen we de kabelspoortrein naar station Les Pléiades, gelegen op 1346 m boven de zeespiegel. We zijn wat traag op gang gekomen vandaag, want tegen dat we aan het startpunt van de wandeling zijn, is het al 12u. De wandeling biedt ons prachtige uitzichten op het meer en onderweg komen we een grote kudde koeien tegen die bereidwillig op de foto gaan. Rond 14u lassen we een lunchpauze, of beter gezegd, dessertpauze in. Ik geniet van een heerlijke moelleux op het mooie terras van Le 1209. Ook vandaag is het weer een snikhete dag. We koesteren dan ook elk streepje schaduw dat we tegen komen. Onderweg loop ik een paar steken van (vermoedelijk) dazen op. Ik blijf een lekker doelwit voor insecten allerhande.

We zijn te vroeg terug in Station Les Pléiades. Aangezien we nog een tijdje moeten wachten op de kabelspoortrein, besluiten we af te dalen naar het volgende station: Lally, gelegen op 1236 m. Een beetje een zotte inspanning, want vanuit Lally moeten we eerst opnieuw terug naar Les Pléiades sporen om van daaruit naar Vevey te sporen. Om de één of andere reden zijn we allebei best wel moe, ondanks het feit dat dit helemaal geen zware wandeling was. Wellicht een combinatie van de hitte en mijn verkoudheid.

In Vevey nemen we de trein terug naar Montreux. We informeren opnieuw bij de receptie van het hotel of de paddle boards beschikbaar zijn (reserveren is niet mogelijk) en jawel, ditmaal hebben we geluk! We kunnen meteen onze nieuwe waterdichte zak uittesten. Werkt geweldig goed! We peddelen de andere richting uit dan de vorige keer en doen een poging om allebei op onze boards te poseren bij het standbeeld van Freddy Mercury. Het kost ons wat moeite, maar uiteindelijk levert onze gopro toch een paar geslaagde beelden op. Uiteindelijk brengen we twee uur door op het water. En ja, ditmaal ben ik wel twee keer van mijn board gevallen. Ik steek de schuld op de vermoeidheid.

We peddelen terug naar het hotel, sleuren de boards aan land via die vervelende steiger en begeven ons naar de kamer voor een deugddoende douche. De rest van de avond brengen we door op het terras van het restaurant van ons hotel. We nemen de degustatiemenu en genieten van de heerlijk warme avond. De bediening mist duidelijk een goede opleiding, maar ze zijn wel heel vriendelijk en het uitzicht op het meer is fenomenaal. Al was het wellicht niet zo’n goed idee een dessert te bestellen: mijn ijsje komt met zoveel slagroom dat ik amper de bollen ijs vind en ik ben niet zo’n fan van slagroom…

Vitello tonnato:

Tonijn:

Vangst van de dag:

Kaasbordje van Dries:

In slagroom verdronken ijsje:

Paddle boarden in Montreux en Parade de Nuit in Vevey – 22 juli 2019

August 6, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Helaas, helaas, ondanks een goede nachtrust is mijn verkoudheid vandaag pas echt doorgebroken. Het is meer dan dertig graden en het snot loopt letterlijk uit mijn neus… Ik wapen mij met voldoende zakdoekjes en probeer verder het probleem gewoon te negeren.

We ontbijten buiten op het prachtige terras van Eurotel. Het terras bevindt zich op de eerste verdieping en hangt letterlijk boven het meer. Het uitzicht is prachtig en het ontbijtaanbod is beslist genereus te noemen. Dat lijken de mussen en de meeuwen ook te vinden, want als je ook maar één seconde je ontbijt onbewaakt op tafel laat staan, is er wel een vogel mee weg. Vlak bij ons zit een moslim-koppel waarvan de vrouw gekleed is in een pikzwarte niqab en de man gezellig in short en t-shirt zit. Bij elke hap die de vrouw neemt, moet ze het lapje dat haar neus en mond bedekt omhoog doen. Afgaande op de dure schoenen en handtas van de dame in kwestie is dit een zeer rijk koppel. Ik zou graag op een onbewaakt moment naar de vrouw gaan en vragen of ze niet liever die niqab in het meer zou gooien en lekker met de haren onbedekt in een zomers kleedje zou zitten. De ongelijkheid tussen man en vrouw die ik hier voor mijn neus zie, maakt dat ik me ongemakkelijk voel, maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat deze vrouw door een vraag van een waarschijnlijk in haar ogen decadente Westerlinge niet opeens haar leven radicaal zal omgooien.

Na dit uitgebreide ontbijt was het tijd voor een beetje sport. Eurotel beschikt over twee (2! voor het ganse hotel!) paddle boards die we gratis kunnen uitlenen en hoera, ze zijn zelfs nog beschikbaar op deze snikhete ochtend. We trekken onze zwemkledij aan en laten ons vervolgens door de receptionist begeleiden naar de garage waar we de twee boards en de paddles overhandigd krijgen. Het is een beetje sleuren tot aan de kleine steiger onder het overhangende terras van het hotel en daarna is het wat zoeken hoe we ons best in het water laten zakken. De steiger bestaat uit zo’n metalen raster en ik kan jullie garanderen: die metalen vierkantjes zijn niet echt aangenaam om op te zitten.

Eens we in het water geraakt zijn, verloopt alles prima. Blijkt dat die twee keer paddle boarden in Corsica toch hun vruchten afgeworpen hebben. Ik moet er alleen op letten dat ik mijn voeten wat meer ontspan, want na verloop van tijd krijg ik kramp onder mijn voetzolen van het voortdurend balanceren op het bord. Twee keer lig ik bijna in het water wanneer ik uit rechtstaande positie op het board wil gaan zitten, maar ik weet steeds mijn evenwicht te hervinden. We genieten allebei van de zalige rust op het meer en duiken zo nu en dan het water in voor wat verfrissing. We doen het rustig aan, maar overbruggen best wel een serieuze afstand. Zo’n paddle board is echt een fijne manier om je te verplaatsen. In totaal dobberen we zo’n drie uur op het meer rond.

Het kost ons wat moeite om de paddle board terug op het droge te krijgen dankzij die pijnlijk ongemakkelijke steiger, maar het lukt. We laten de paddle board achter in de garage van het hotel en gaan vervolgens naar onze kamer voor een lekkere douche. Rond 15.30u gaan we opnieuw op pad. Dankzij het stevige ontbijt hebben we niet echt veel honger, maar een gelato van Bellamia, mijn favoriete ijsjeszaak in Montreux, gaat er altijd wel in. We wandelen langs de oever van het meer helemaal tot aan het Château de Chillon. Het is nog steeds erg warm en in mijn neus lijkt er wel een kraantje open gedraaid te zijn: het snot loopt eruit. We besluiten niet heel de weg terug te stappen, maar in het station van Veytaux-Chillon de trein naar Vevey te nemen om op het festivalterrein ons avondmaal te nuttigen.

In Vevey aangekomen gaan we eerst langs de Migros voor papieren zakdoekjes en water om al dat verloren lichaamsvocht aan te vullen. We kopen in hetzelfde winkelcentrum ook een waterdichte zak, zodat we bij een volgend paddleboardavontuur onze gsm kunnen meenemen. Het is nog wat te vroeg voor het avondmaal, dus zoek ik via google een rooftop terrace om iets te gaan drinken. Google leidt ons naar de Base balcony & bar en dat blijkt een geweldige ontdekking te zijn: een prachtig terras mét uitzicht en een wijnkaart die er zeer veelbelovend uit ziet. We hebben bovendien het ganse terras voor ons alleen. De wijnen die op de kaart staan zijn prijzig, maar we krijgen hapjes van het huis aangeboden bij ons drankje. We drinken eerst een glaasje bubbels en vervolgens een glaasje gewone wijn. Beide zijn uitstekend.

Tijd om af te zakken naar de oever van het meer voor het avondmaal. Mijn vriend en ik wandelen op ons gemak langs de etenskraampjes en besluiten ditmaal voor de wereldkeuken te kiezen. Momo’s als voorgerecht en een heerlijk bord paella als hoofdgerecht, vergezeld van een halfliterflesje festivalwijn. We vinden een heel gezellige plekje onder de bomen en genieten van ons avondmaal.

Tot nu toe hebben we buiten eten en drinken nog niet veel cultuur meegepikt op het Fête des Vignerons, ik raadpleeg daarom de app van het feest om te zien of er vanavond iets te doen valt. En ja, om 21.30u vindt de Parade de Nuit plaats, een optocht die zich door de straten van Vevey verplaatst die het verbouwen van de wijn en de wijnoogst evoceert. Vreemde lichtgevende figuren dansen doorheen de straten. We herkennen de zon en de maan, insecten en natuurlijk grote druiventrossen. Mooi, maar ik heb al indrukwekkender spektakels gezien.

De zon gaat langzaam onder in het meer en het lijkt wel alsof de lucht in vuur en vlam staat. Werkelijk prachtig. We genieten van de schoonheid van de natuur en nemen dan de bus terug naar het hotel. Alweer een hete, maar fijne dag achter de rug.

Fête des Vignerons in Vevey – 21 juli 2019

August 2, 2019 / Carolien Coenen / 0 Comments

Helaas, deze ochtend opgestaan met een flinke verkoudheid. Uiteraard net wanneer de vakantie begint. Nuja, niets aan te doen, buiten een hele voorraad papieren zakdoekjes meenemen en uitzieken.

Dries en ik zijn mooi op tijd in Genève Cornavin voor de trein van 10.12u. Onze trein naar Montreux vertrekt stipt op tijd en komt eveneens stipt op tijd aan. Het Zwitserse openbaar vervoer, daar kan de Belgische NMBS nog wat van leren… We wandelen van het station van Montreux naar ons hotel en droppen daar onze bagage af. We kunnen nog niet in onze kamer, maar we vragen wel een openbaar vervoer pas aan de receptie. Kunnen we de komende dagen gratis op de trein en de bus. Fantastisch, toch?

We nemen meteen de trein naar Vevey om kennis te maken met het befaamde Fête des Vignerons, dat eens per generatie plaatsvindt in het charmante dorpje Vevey. Speciaal voor deze gelegenheid verrees er een gloednieuwe arena waar de optredens van de lokale groepen zullen plaatsvinden en een heus wijndorp. De lijst met festiviteiten lijkt eindeloos te zijn. Geen wonder dat dit festival op de UNESCO werelderfgoedlijst beland is. Mijn vriend en ik hebben op voorhand lang getwijfeld om tickets voor het spektakel in de arena te kopen, maar uiteindelijk hebben we besloten dat het ons niet waard is hieraan tweehonderd euro per persoon te besteden. Voor die prijs kunnen we al veel glazen Zwitserse wijn drinken.

In Vevey aangekomen, wandelen we naar de oevers van het meer, waar het merendeel van de activiteiten plaatsvindt. We hebben ondertussen stevig honger, dus eten we snel iets in het voor de gelegenheid volledig in hout opgetrokken self service restaurant. Ik bestel een fish and chips, een uiteraard typisch Zwitsers gerecht. 😉 Rondom ons zitten talrijke groepen in hun speciaal voor de feesten gemaakte kledij. We geven onze ogen de kost.

Na deze snelle en culinair weinig verfijnde lunch wandelen we verder naar de oever van het meer. Tijd voor onze eerste echte activiteit! We lopen binnen in een soort bolvormige constructie waar de 360° animatie ‘Le petit Burki animé’ getoond wordt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben van de manier waarop de tekeningen, die duidelijk voor een ander medium (lees: de krant) bedoeld zijn, omgezet werden naar bewegend beeld. Deze manier van animeren doet het oorspronkelijke bronmateriaal volgens mij volstrekt geen eer aan. Bovendien wordt het al snel duidelijk dat de cartoons verwijzen naar politieke figuren en schandalen in Zwitserland die helaas niet tot de parate kennis van Dries en mezelf behoren.

Vevey kreunt onder een heuse hittegolf. Het kwik stijgt vandaag vlotjes tot een graad of 35. Gelukkig zijn er langs het meer voldoende plekken waar we onze voeten kunnen afkoelen in het heerlijk koele smeltwater. We zijn niet de enigen die het warm hebben. Talrijke zwemmers en paddle boarders genieten van de verkoeling die het water biedt. Tijd om zelf wat verfrissing te zoeken bij een glaasje heerlijke Zwitserse schuimwijn op Les Terrasses de la Confrerie, een indrukwekkende houten constructie in meerdere niveaus die speciaal voor de feesten opgetrokken is aan de rand van het meer en naderhand ook weer zal afgebroken worden.

We wandelen de ganse lengte van het festivalterrein langs de oever van het meer af tot aan La Tour-de-Peilz en maken dan rechtsomkeer. Het valt op dat het zwaartepunt van deze feesten toch vooral op eten en drinken ligt. Hier en daar zien we een klein muziekgroepje musiceren voor een man of twintig publiek. Maar in het algemeen valt de randanimatie nogal magertjes uit. We willen niet uit de toon vallen en proeven een rum van banaan en eentje van mango aan één van de talrijke eet- en drinkstandjes.

Tijd om een glaasje wijn te drinken! Het is een wijnfestival voor iets, he. We komen terecht op het mooie dakterras van le Caveau de Hadès et des Marins-Pêcheurs. Deze caveau is duidelijk een beetje overweldigd door het aantal klanten. Wij bestellen en betalen ons glaasje rosé aan de self service bar en zijn dus redelijk snel van drank voorzien, maar al snel merken we rondom ons veel ontevreden klanten die blijkbaar al zeer lang op hun eten zitten te wachten. Een dame vlak bij ons wacht zelfs al meer dan een uur. Ik ben in haar plaats ontstemd als haar bestelling uiteindelijk arriveert: zes toastjes met pâté. Sorry, het is gewoon onbegrijpelijk dat een klant zo lang moet wachten op zo’n simpel gerecht. Wanneer je als officiële caveau opgenomen bent in het programmaboekje, moet je ook niet schrikken dat er veel klanten over de vloer komen. Lijkt mij iets waarop je je perfect kan voorbereiden.

Na een paar glaasjes wijn hebben mijn vriend en ik zin gekregen in een kleine snack. Struikelen we toch wel niet over een kraampje dat takoyaki verkoopt, zeker. Alsof het zo moest zijn!

Tijd om opnieuw richting de grote arena te wandelen, waar we om 17u afgesproken hebben met onze vriendin Kristien uit Aubonne. Het is jammer genoeg niet gelukt om met gans haar gezin naar de feesten te komen, maar een beetje quality time is ook leuk, natuurlijk.

We starten onzen avond met (alweer) een glaasje schuimwijn op Les Terrasses en lopen dan naar het grote restaurant aan het andere uiteinde van het festivalterrein dat enkel streekproducten uit Fribourg serveert. We vinden een mooi tafeltje met uitzicht op het meer. Enige nadeel: het tafeltje bevindt zich in de vlakke zon, die zelfs om 18u nog niets van zijn sterkte heeft verloren. De combinatie van zon en kaasfondue maakt dat we al snel alle drie zitten te zweten.

Assiette de la Bénichon:

Fondue moitié-moitié:

Na de maaltijd nemen we afscheid van onze vriendin en besluiten we te voet naar Montreux terug te keren. Een fikse wandeling van anderhalf uur. Ideaal om de kaasfondue en het charcuteriebord te laten zakken. Het eerste stuk van de wandeling langs het meer is zeer aangenaam. We passeren zelfs een kraampje met Belgische frieten dat ter ere van onze nationale feestdag het Belgisch volkslied speelt, gevolgd door een nummer van Stromae. We voelen ons helemaal thuis.

Na een tijdje wandelen, verwijdert onze route zich echter van het meer en komen we terecht op een drukke en saaie baan. Volgens googlemaps moeten we de rest van de wandeling deze baan blijven volgen. Daar hebben we geen van beide zin in, dus begeven we ons naar de dichtstbijzijnde bushalte en nemen de bus naar Montreux.

Terug op het hotel worden we allebei overmand door vermoeidheid. We nemen nog een paar fotootjes van het mooie uitzicht vanaf ons balkon en kruipen dan in bed. Een avond op tijd in bed zal ons deugd doen en wie weet is mijn verkoudheid morgen dan wel beter.

Dries en Carolien in .ch