The Swiss Life

Dries en Carolien in .ch

Page 2 of 15

Caves Ouvertes Vaudoises – 4 juni 2022

Opgestaan om 8.30u, omdat Dries al in de voormiddag met zijn collega heeft afgesproken om samen naar de Caves Ouvertes Vaudoises te gaan. Een beetje te vroeg voor mij, na een zeer intensieve werkweek had ik graag wat bijgeslapen. Maar goed, een lekkere douche later, voel ik me al heel wat frisser.

Het ontbijt in hotel Modern Times (genoemd naar een film van Charlie Chaplin) is werkelijk fenomenaal. Zowel Dries als ik genieten uitgebreid van het buffet. Kwestie van een stevige bodem te leggen voor al die Zwitserse wijn.

De receptie bestelde een taxi voor ons om 10.10u, maar uiteindelijk moeten we nog een dik kwartier wachten tot de taxi aankomt. Wat maakt dat we een beetje te laat aankomen bij het station van Chexbres. Gelukkig heeft Alan, de Engelse collega van Dries, al onze bandjes en ons wijnglas opgehaald zodat we niet veel tijd verliezen.

We maken meteen kennis met de twee Turkse jongedames die hem vergezellen. Beetje een bizar verhaal: een gemeenschappelijk Turkse collega van Dries en Alan, had aan Alan gevraagd om de jongedames mee te nemen naar de Caves Ouvertes, omdat hij zelf in Turkije zat. We zijn dus op stap met twee wildvreemden. De twee jongedames zijn opgetut alsof ze naar een feestje gaan, met make-up, hippe kledij en zelfs panty’s. De weersvoorspellingen verwachten vandaag temperaturen tot 30 graden. Hum. Interesting.

Gelukkig klikt het meteen met de twee jongedames, zelfs al kan één van de twee maar oppervlakkig Engels. Laat ons zeggen dat haar Engels alleszins stukken beter was dan mijn Turks. Ik ben zelfs vergeten hoe in het Turks tot tien te tellen. Een skill die ik ooit leerde toen ik in het ziekenhuis een kamer deelde met een Turks meisje na het operatief verwijderen van mijn vier wijsheidstanden. Beide dames overladen me met complimenten over mijn blauwe ogen. Meteen gescoord. 😉

Onze eerste stop van de dag is Domaine Pierre-Luc Leyvraz, niet ver van het station van Chexbres. We genieten van onze eerste proevertjes en maken verder kennis met de Turkse dames, die elkaar blijkbaar op de tennisles hebben leren kennen en nu regelmatig samen op reis gaan. Het is voor allebei hun eerste bezoek aan Zwitserland. In totaal zullen ze hier vijf dagen verblijven. Wel heel kort, vind ik persoonlijk, maar goed, ze worden meteen al ondergedompeld in de authentieke Zwitserse cultuur.

We steken schuin de straat over om het volgende wijndomein te bezoeken. Jomini vins. Hier krijgen we een heuse rondleiding in de wijnkelder. Zeer boeiend, maar enkel in het Frans. Een beetje lastig dus voor de Turkse dames die geen woord Frans kunnen. Ik informeer bij de gids of hij ook wat uitleg kan geven in het Engels, maar helaas… Dries en ik doen ons best om zoveel mogelijk te vertalen, maar die technische wijntermen zijn voor geen van ons beiden parate kennis. Nuja, we kunnen wat toffe fotootjes maken. Ideaal voor de instagram account van de twee knappe dames.

In de kelder mogen we proeven van een Chardonnay rechtstreeks uit het vat. Voor mij de eerste keer. De Chardonnay moet nog een tijdje rijpen, maar je proeft nu al dat de wijn potentieel heeft. Na de proeverij in de kelder steken we de straat over om een fijne selectie van vijf verschillende Jomini wijnen te proeven: een chardonnay, een mur blanc grand cru, een rosé, een barriques en we sluiten af met een glaasje bubbels. Prompt haalt één van de twee Turkse dames een zakje met walnoten en gedroogde vijgen afkomstig uit haar tuin boven. Duidelijk een vrouw die op alles voorzien is. We laten het ons smaken!

Volgende halte: Domaine Bovy. Ons bezoek aan dit wijndomein met de prachtige tuin was ons in 2019 zo goed bevallen, dat we er geen probleem mee hebben om dit bezoek dit jaar nog eens te herhalen. Met wat geluk weten we een prachtige, grote tafel in de schaduw te bemachtigen. We bestellen een variation de poissons de nos lacs en een assortiment végétarien. Vrij prijzig allemaal, maar wel zeer lekker en verzorgd. Wanneer ons brood op is doen we een poging om een portie extra te krijgen, maar de ober laat ons weten dat dat niet mogelijk is. Gelukkig kunnen we rekenen op onze nieuwe Turkse vriendin, die prompt een zakje met brood uit haar handtas tovert. Ongelooflijk!

Wat later voegen zich nog drie extra personen bij ons gezelschap in de tuin: een oud-collega van Alan (half Algerijns, half Frans, wonend in Zwitserland), een Nederlander die voor de Europese Commissie in Brussel werkt en een Poolse jongedame die een tijdje in West-Vlaanderen gewoond heeft en bijgevolg een heel klein beetje Nederlands spreekt met een schattig Pools/West-Vlaams accent. Wat een boeiend internationaal gezelschap! De gesprekken springen van de hak op de tak, maar nooit valt er een stilte. En ja, wijn helpt natuurlijk om de tongen lost te maken. Al blijven we naar mijn goesting een beetje te lang in de tuin zitten. Er zijn nog zoveel andere caves te ontdekken!

Na licht aandringen van mijn kant beginnen we aan een wandeling door de mooie UNESCO werelderfgoedterrassen van Lavaux. We kunnen die Turkse jongedames toch niet naar huis laten gaan zonder dit prachtig stukje erfgoed bewonderd te hebben? Tijdens de wandeling vraag ik onderweg twee meisjes om een foto van ons gezelschap te maken. De meisje blijken Spaans en Italiaans te zijn en lopen na de fotosessie een stukje met ons mee. Leuk, zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen!

We passeren langs een schattige kiosk, La Chapelle Vente de Vins Didier Imhof en natuurlijk kunnen we de verleiding niet weerstaan om een flesje te kopen voor onderweg. We zijn allemaal uitgerust met stoffen zakjes die rond onze hals hangen en waarin perfect een wijnglas past. Iedereen is al stevig in de wind en we smeren overvloedig zonnecrème om onze tere velletjes te beschermen tegen de brandende zon. Het is ondertussen zo warm dat de twee Turkse jongedames ergens onderweg hun kousen uittrekken. Chapeau dat ze het zo lang hebben volgehouden!

Onze laatste halte is Clos des Moines, een mooie gelegen kasteeltje waar we nog meer lekkere wijntjes proeven. De Poolse jongedame komt opeens aanzetten met één of andere likeur of elixir, dat ik een beetje overmoedig binnen kap. Straf spul… En wellicht niet zo verstandig om dat te drinken na al die wijn.

We wandelen met zijn allen naar het treinstation van Rivaz met de bedoeling onze wijndomeintocht af te ronden, maar ons gezelschap weet ons alsnog te overtuigen een flesje te delen bij Domaine Chaudet, vlakbij het treinstation. Dat was wellicht de fles te veel, want mijn pijp was toen wel ongeveer uit. Trop is te veel. Dus belde Dries een taxi, namen we afscheid van onze oude en nieuwe vrienden en keerden we terug naar ons hotel.

Dries en ik waren allebei doodop, dus na het douchen kropen we vroeg in bed om onze roes uit te slapen. Morgen is er nog een dag!

Van Leuven naar Vevey – 3 juni 2022

Aangezien mijn vorige bezoek aan Zwitserland al van september 2021 dateerde, had ik erg naar dit Pinksterweekend uitgekeken. Na drie jaar wachten (awoert COVID-19) stond er eindelijk opnieuw een bezoek aan de fameuze Caves Ouvertes Vaudoises op het programma.

Het lange weekend begon met een kleine valse noot: mijn vliegtuig werd aangekondigd met veertig minuten vertraging. Wat betekende dat Dries en ik de trein die we wilden nemen naar Vevey, onmogelijk konden halen. Gelukkig is het openbaar vervoer in Zwitserland fantastisch goed georganiseerd en zijn er meer dan genoeg treinen die Genève en Vevey verbinden.

Uiteindelijk vertrok mijn oorspronkelijk om 19.30u geplande vlucht met een klein uur vertraging, waardoor ook de hoop om in Genève de trein van 21.19u te kunnen nemen in rook opging (zou sowieso lastig geweest zijn). Blah. Op het vliegtuig zat ik langs een jong koppel met een klein kindje, dat het even moeilijk had bij het opstijgen, maar gelukkig al snel in slaap viel op de schoot van haar moeder. Oef!

De vlucht van een dik uur vloog voorbij en op de luchthaven trof ik Dries die daar al een tijd op mij zat te wachten. We hadden tijd op overschot om de trein van 22.01u te halen, dus dronken we een glaasje prosecco bij een Italiaans restaurant op de luchthaven. We waren ongeveer de laatste klanten, maar de ober serveerde ons glas prosecco met de glimlach.

Aangezien onze trein pas om 23.03u in Vevey aankwam en we geen zin hadden een half uur te stappen naar ons hotel, namen we een taxi. Bij aankomst in Hotel Modern Times kropen we meteen in bed. Kwestie van goed uitgerust aan het weekend te beginnen.

Wandelen langs het Meer van Genève – 21 november 2021

Hoera, het coronaveilige ontbijtbuffet van Eurotel was nog even goed als ik me herinnerde. Lang geleden dat ik nog eens heb staan aanschuiven voor een vers gebakken omeletje!

Dries en ik genoten ten volle van ons zondagse ontbijt, wierpen nog een laatste blik op het fantastische uitzicht vanuit onze hotelkamer en vertrokken daarna terug met de trein naar Genève.

We hadden geen wilde plannen, buiten wat genieten van de mooie herfstdag langs de oevers van het meer van Genève. We wandelden langs les Bains des Pâquis en kregen kippenvel bij het zien van zoveel zwemmende mensen in het meer. Respect! Ik ben persoonlijk nog altijd aan het bekomen van mijn zwempartijtjes in de ijskoude Atlantische oceaan hartje zomer in de Algarve.

Voor wie graag wil logeren vlakbij Les Bains des Pâquis: deze ecocapsule kan je boeken voor twee personen.

We wandelden helemaal tot aan de Botanische tuin en keerden vervolgens op onze stappen terug. Op de terugweg gingen we een glaasje wijn drinken in de poepchique Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson. Fancy!

Aangezien mijn terugvlucht vanuit Genève vertrok om 21.21u, wilden we niet té laat avond eten. Wat online zoekwerk later, belandden we in de Ko-ah lounge, een combinatie van een cocktailbar en een Thais restaurant. Twee van mijn favoriete dingen! Het was half zes toen we er binnen waaiden en de bediening liet ons weten dat de keuken pas om half zeven zou open gaan. Hmm, da’s later dan we gehoopt hadden. Gelukkig stond de patron zelf in de zaak en verzekerde hij ons dat hij ervoor zou zorgen dat we ons eten eerder hadden. We geloofden hem op zijn woord, zochten een tafeltje uit en bestelden ons een cocktail. Gelukkig niet zo straf als bij Le Scandale, maar dat nam niet weg dat mijn pisco sour smaakte!

De patron hield woord: iets voor zes uur stond er een dampende kom met tom yam kung voor mijn neus. Doordat er geen noedels in de soep zaten, vulde deze niet echt. Geen erg: zo had ik nog een plekje voor de heerlijke sticky mangorijst als dessert. Ko-ah is een fijne plek waar we zeker nog eens zullen terugkeren!

Dries vergezelde me naar de luchthaven alwaar we afscheid namen (gelukkig niet voor lang, het volgende weekend zou hij alweer in België landen). Mijn terugvlucht verliep naar goede gewoonte vlekkeloos en ook de treinen werkten mee, zodat ik mooi op tijd in bed kon kruipen in mijn appartementje in Leuven. Een fijn weekend als kick-off voor de feestdagen.

Montreux Noël – 20 november 2021

Opgestaan met een lichte kater. Nochtans niet overdreven veel gedronken de avond voordien. De drie cocktails die ik dronk in Le Scandale moeten echt stevig wat alcohol bevat hebben, want dat glas wijn in de bar van ons hotel zal het zeker niet geweest zijn. Waar voor ons geld, zullen we maar denken!

Heel fijn dat we in hotel Ibis Genève Centre Lac, in tegenstelling tot het vorige Ibis hotel waar we verbleven, konden genieten van een ontbijtbuffet. Ok, niet het meest uitgebreide buffet ter wereld, Ibis is nu eenmaal een budgetketen, maar wel fijn om te kunnen kiezen wat je eet en hoeveel je eet. Daar doen we graag een paar plastic handschoenen voor aan! Na het ontbijt was het katergevoel al bijna helemaal verdwenen. Perfect, want we hadden een uitstap naar de mooie kerstmark van Montreux gepland.

Een vlotte treinrit later stapten we uit in het station van Montreux en daalden we rechtstreeks af naar het Eurotel hotel, waar we in 2019 in de zomer ook al verbleven. Ik herinnerde mij van het hotel vooral het prachtige uitzicht op het meer, de mooie lobby en het heerlijke ontbijtbuffet. Duimen dat we ook tijdens dit verblijf op een coronaveilige manier van dat heerlijke buffet zouden kunnen genieten.

Geleerd uit ons vorige bezoek aan de kerstmarkt reserveerden we bij aankomst meteen een tafel in de doorschijnende Fondue Tube op het terras van ons hotel. Kwestie van ‘s avonds geen tijd te verliezen met een zoektocht naar restaurant dat nog een plekje vrij heeft om kaasfondue te eten.

Tot onze vreugde mochten we meteen al op de kamer (we waren er rond de middag en de check-in was voorzien om 15u). We kregen zelfs een upgrade naar een kamer met een balkon. Meteen een goed begin van onze verblijf in Montreux.

We dropten onze bagage af en begaven ons naar de kerstmarkt. Wat deze kerstmarkt voor mij zo bijzonder maakt, is de ligging aan de oever van het meer. Met mooie houten kraampjes, heel veel eetstandjes en grote blokhutten waar je kaasfondue kan eten. Natuurlijk startten we ons bezoek met een pannenkoekje. Dat gaat er altijd vlotjes in. We genoten van de kerstsfeer en maakten een mooie wandeling langs de kraampjes en het meer. Hoewel ik het fijn vind naar al die snuisterijen te kijken, koop ik zelden tot nooit iets op een kerstmarkt. Ik houd eerder van het culinaire aspect. Dit jaar was er zelfs een stand met oesters en champagne!

Natuurlijk brachten we ook een bezoekje aan het befaamde beeld van Freddie Mercury. En we genoten van de mooie kerstversiering, waarin Zwitserland toch echt wel uitblinkt.

En jawel, ook de vliegende kerstman was weer van de partij!

Als aperitief smulden Dries en ik van een charcuterieplank en een glaasje Zwitserse wijn.

Het blauwe uurtje zorgde voor enkele spectaculaire foto’s:

Al denk ik dat de hoeveelheden fijn stof geproduceerd door zo’n kerstmarkt niet te onderschatten vallen:

De avond sloten we af in de Fondue Tube met een heerlijke Fondue Magnificient’s au Champagne voor twee personen, een mengeling van Gruyère en Vacherin fribourgeois kaas. Vergezeld van een glaasje heerlijke chardonnay.

Genoten!

Party at Le Scandale! – 19 november 2021

Vrijdagavond bracht Brussels Airlines mij zonder problemen van Brussel naar Genève. Jawel! Al de tweede keer dit jaar dat ik ! Een derde keer zal er niet meer van komen. Het jaar loopt immers alweer bijna ten einde en het aantal COVID-besmettingen in mijn omgeving neemt aan een schrikbarend tempo toe. Het is duidelijk dat nieuwe verstrengingen zich aandienen.

Terwijl ik op het vliegtuig zat had Dries een teamactiviteit met zijn collega’s. We hadden afgesproken dat ik hem zou vervoegen nadat ik geland was in Genève. Mijn vliegtuig landde mooi op tijd om 20.30u op de luchthaven en ik maakte gebruik van de free wifi op de luchthaven om te informeren naar de laatste stand van zaken. Roamingkosten in Zwitserland zijn jammer genoeg nog steeds ontstellend hoog. Dries was ondertussen onderweg van het restaurant waar ze kaasfondue gegeten hadden naar een bar vlakbij station Cornavin. Dus stapte ik op de bus om mij naar Le Scandale te begeven, alwaar ik een klein half uurtje later Dries en zijn collega’s aantrof. Meer dan de helft van die collega’s had ik trouwens nog nooit ontmoet.

Le Scandale was een hippe plek met heerlijke cocktails, maar de muziek stond er te luid naar mijn smaak. Ik haalde mijn beste Spaans boven om te communiceren met de Spaanse collega’s van Dries maar als je moet roepen om mekaar te verstaan, is dat niet bepaald bevorderlijk voor de conversatie in een taal die je niet honderd procent beheerst. Jammer, want ik krijg niet veel de gelegenheid om mijn Spaans te oefenen. Overschakelen naar Engels dan maar!

Aan de lange tafel waaraan we zaten, nam in de loop van de avond een vrolijk gezelschap plaats om de verjaardag van één van hen te vieren. Ik had wel zin in een feestje, dus zong ik luidkeels mee ‘Happy Birthday’. Mijn enthousiasme werd goed onthaald, want ik werd prompt getrakteerd op een glas prosecco door de dames aan de tafel, waarop ik wat nader kennis maakte met de jarige dame en haar gezelschap. De jarige dame was supersympathiek en we hadden een erg fijn gesprek. Shoutout trouwens naar het fijne initiatief waaronder deze dame in haar vrije tijd haar schouders zet: Nik’s fudo, dat aan Geneefse immigrantenvrouwen uit de hele wereld de gelegenheid biedt om hun culinaire kennis te delen én een centje bij te verdienen. Knap!

Naarmate de avond vorderde, merkte ik dat de cocktails bijzonder stevig waren en die wafel op de luchthaven in Brussel niet echt voldoende absorptievermogen had om al die alcohol te helpen verteren. Daarom bestelde ik twee bruschetta’s, maar de miezerige presentatie en het feit dat het geroosterde brood al bijna doorweekt was voor het aan mijn tafel kwam, maakte dat ik niet geneigd was er nog extra te bestellen. Wat wellicht niet zo verstandig was…

Dries, zijn collega Alan en ik eindigden de avond in de bar van ons hotel Ibis Genève Centre Lac voor nog een afzakkertje. Echt een zalige avond gehad!

Afscheid van regenachtig Aubonne – 19 september

Bij het opstaan bleek dat het weer helemaal was omgeslagen. Dat zalige zonnetje had plaatsgemaakt voor een miezerige en grauwe dag. We konden zelfs de bergen aan de overkant van het meer niet meer zien.

We ontbeten samen met spek en eieren en speelden daarna spelletjes met de kinderen. Ze haalden risk boven, maar het was (alweer) een heel andere versie van het spel dat ik thuis heb. Ik denk dat risk zowat het spel met de meeste varianten ter wereld moet zijn. Ik vermoed dat dit een kindervariant was, maar de variant die ik thuis heb, is toffer, naar mijn bescheiden mening.

Het samen spelen verliep niet zo vlotjes. Matteo vond het maar saai en had duidelijk moeite om zijn aandacht bij het spel te houden en bij Lucía vloeiden er twee keer traantjes omdat ze aan het verliezen was. Totaal nergens voor nodig, want uiteindelijk trok zij aan het langste eind en haalde ze de overwinning binnen.

‘s Middags aten we samen raclette en gourmet. Ach, gesmolten kaas, dat was ook al een eeuwigheid geleden! Het smaakte mij ongelooflijk goed. Bij het middagmaal dronken we een flesje lokale wijn gemaakt van druiven uit Aubonne. David en Kristien vertelden dat ze dit jaar voor het eerst ook druiven van hun druivenstokken zouden laten oogsten en mee verwerken in de lokale wijn. Helaas valt de druivenoogst overal tegen door de extreem slechte weersomstandigheden van het voorbije jaar.

We babbelden nog wat na en toen was het al tijd om opnieuw de trein naar de luchthaven te nemen. Mijn vlucht vertrok immers om 17u. Dries vergezelde me naar de luchthaven. We namen afscheid en zo kwam er na een vlotte vlucht een einde aan mijn weekendje Zwitserland. Hopelijk lukt het om nog eens terug te keren voordat het jaar om is.

Een zonnige zaterdag in Aubonne – 18 september 2021

Om acht uur zaten Dries en ik aan de ontbijttafel van hotel Ibis Styles Genève Gare. De avond voordien moesten we onze menukeuze doorgeven en we kregen allebei een plateau met zeer minutieus afgemeten porties. Toch wel heimwee naar het fantastische ontbijtbuffet in Swissôtel Tallinn van vorig weekend.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en namen we de trein naar Aubonne, alwaar onze vriendin Kristine ons kwam ophalen aan het station. Het was een fijn weerzien na bijna twee jaar.

Eerste vaststelling toen het mooie huis van David en Kristien met zicht op het meer binnen stapten: de oudste dochter Lucía is mij boven het hoofd gegroeid. Ze steekt ondertussen al een paar centimeters boven mij uit en ik vrees dat het daar niet bij zal blijven. Niet verbazingwekkend, want onze beide vrienden zijn lange mensen, maar confronterend is het wel. Ook haar broer Matteo en ons petekindje Raquel, de jongste van de drie hadden een flinke groeischeut gekregen. De twee meisjes trakteerden ons op een klein pianoconcertje. Mooi!

We hadden geen grootste plannen voor deze zonnige zaterdag, buiten gezellig samen zijn en vooral heel veel bijpraten. ‘s Middags had David Indische take-way voorzien, kwestie van niet te veel tijd in kokerellen te moeten steken. Helemaal mee eens. Superleuk om met de vier volwassenen en de drie kinderen buiten te kunnen eten en te genieten van het mooie uitzicht op het meer. Het Indisch eten was trouwens uitstekend! En ja, daar dronken we een glaasje bubbels bij.

In de namiddag bleven we gewoon buiten zitten. Genieten van de heerlijke zon op ons gezicht. Ik was niet echt voorzien op zulk schitterend weer en had er niet aan gedacht om zonnecrème mee te nemen. Gelukkig kon onze vriendin Kristien ons uit de nood helpen. Al bleek ‘s avonds dat zowel mijn vriend als ik ons beter wat eerder hadden ingesmeerd. De zon had ons stevig te pakken gehad.

Om toch iets van beweging te hebben, maakten we in de late namiddag een wandeling in de buurt. Voor het avondmaal gingen we opnieuw voor take-away: tapas ditmaal. Niet té veel, want de lunch was er rijkelijk geweest. David toverde een heerlijk aperitief tevoorschijn op basis van lokale likeur en schuimwijn. De ideale start van een gezellige avond. Toen het buiten wat frisser werd, haalde Kristien de fleece dekentjes boven en de kinderen stookten een vuurtje waarboven ze marshmallows lieten smelten.

We sloten de avond af met een zotte danceparty. En ja, de twee dochters van onze vrienden bleken eenhoorn-onesies te hebben. Tijd dus om de tiktok dance moves boven te halen!

Ik nam een heerlijke douche om het vuil en zweet van die dag van me af te spoelen en viel bijna direct in slaap. Lang leve de gezonde berglucht.

Long time no see, Geneva!

Jawadde, door de coronacrisis was het al van december 2019 geleden dat ik nog eens voet op Zwitserse grond zette. Niet te geloven, want toen ik als vanouds mijn rolkoffertje in het bagagecompartiment propte en mijn vliegtuig opsteeg van de luchthaven in Zaventem had ik helemaal niet het gevoel dat dit al zo lang geleden was.

De gemaskerde vlucht verliep vlotjes en tot mijn verbazing werd bij aankomst op de luchthaven mijn entry form (dat ik nog op het nippertje op de luchthaven van Zaventem had ingevuld) helemaal niet gecontroleerd. Naar goede gewoonte wachtte Dries me op bij het wisselkantoor van de luchthaven en namen we de bus naar het centrum. Voor de gelegenheid hadden we een hotel geboekt vlakbij station Cornavin. Handig, want de dag nadien zouden we met de trein naar Aubonne reizen.

Na onze bagage afgezet te hebben op de kamer, trokken we de stad in. Het was aangenaam warm op deze mooie nazomerse septemberavond en we hoopten ergens een terrasje te doen. Maar eerst trokken we richting het meer om de beroemde Jet d’Eau weer te zien.

Uiteindelijk belandden we opnieuw bij onze favoriete wijnbar Le Rouge et Le Blanc. En ja, de prijzen zijn daar nog altijd even slikken, maar de bediening raadt ons telkens weer heerlijke wijnen aan en het charcuteriebord dat we bestelden was zonder meer fenomenaal.

Na dit aperitiefje trokken we naar Tartares & Co, waar we afgesproken hadden met een collega van Dries. Het was een fijn weerzien en het eten viel ook dik in de smaak. Ik eet niet vaak steak tartaar, maar als het goed is klaargemaakt met lekker vers vlees, kan ik daar zo nu en dan wel eens van genieten. En de voorgerechtjes (ceviche en carpaccio van inktvis) mochten er ook zijn.

Een fijne avond waarop we het niet té laat maakten, de dag nadien moesten we immers al om acht uur aan het ontbijt zitten!

Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne – 14 december 2019

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog. Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen. Dries ging uiteraard voor een pasta.

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel David en Kristien en hun drie kinderen Raquel, Matteo en Lucía. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Dries en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar Dries en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Museo delle Culture Lugano – 24 november 2019

Uitgeslapen tot 9.30u in de heerlijk comfortabele bedden van Hotel Admiral. Het regent helaas nog steeds, maar het wolkendek lijkt minder dik dan gisteren. We zien zelfs in de verte wat sneeuw liggen op de bergtoppen. We laten ons het ontbijt weer goed smaken en ik ontdek dat voor de Zwitsers pancakes en crêpes twee verschillende dingen zijn. Pancakes zijn van die dikke fluffy American Pancakes en crêpes zijn van die grote, dunne Bretoense pannenkoeken. Dat weten we dan ook weer. Dus vandaag eet ik een crêpe met chocoladesaus als ontbijt!

Iets voor de middag checken we uit en laten we onze valiezen achter bij het onthaal. We doen eerst een poging om de funiculare te nemen, maar dat draait op een sisser uit: geen beweging te zien bij de funiculare. Wellicht rijdt die niet bij slecht weer.

Gelukkig hebben we een back-up plan achter de hand: een bezoekje aan het Museo delle Culture. Het museum, gehuisvest in de mooie neoklassieke Villa Heleneum, toont de collectie etnische kunstwerken van Serge Brignoni, een Zwitsers-Italiaans kunstenaar. Het museum, hoewel pas geopend in 1989, heeft er al een woelige geschiedenis op zitten. In 2004 zag het er zelfs even naar uit dat het zou gesloten worden en de collectie verkocht. Door protest van de bewoners van Lugano kon dit verhinderd worden en kreeg het museum een tweede kans.

Het museum is alleszins zeker een bezoek waard. De collectie kunstwerken uit het verre Oosten, India, Zuidoost Azië, Indonesië en Oceanië is prachtig tentoongesteld in schitterende ruimtes die de voorwerpen helemaal tot hun recht doen komen. Wij bezoeken er de twee tijdelijke tentoonstellingen: ‘DAYAK. The art of the head-hunters of Borneo‘ en ‘Le metamorfosi della nostalgia. Esotismo e fotografia fra Otto e Novecento‘. Die laatst genoemde tentoonstelling toont vaak erotisch getinte foto’s die ons confronteren met de blik van de koloniale westerling op andere culturen: mensen worden geportretteerd als exotische speeltjes. Helemaal niet politiek correct, maar ik kan niet ontkennen dat de foto’s ook veel schoonheid bevatten.

Het grootste gedeelte van ons bezoek brengen we door tussen de kunstwerken van de Dayak van Borneo, een cultuur die mij tot dan toe onbekend was. Ik ben bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de voorwerpen en de kundigheid die de makers aan de dag gelegd hebben om deze werken te creëren. Ik krijg er spontaan zin van om naar Borneo te reizen.

Opvallend: wij waren deze zondagnamiddag de enige bezoekers in het nochtans prachtig vernieuwde museum. Als de stad Lugano van dit museum een succes wil maken, zullen ze het toch over een andere boeg moeten gooien…

Na ons bezoek was het eindelijk gestopt met regenen. We besloten daarvan te profiteren om een kleine wandeling langs het meer te maken. Kwestie van toch nog een beetje frisse lucht op te snuiven. De tijd van het afscheid naderde immers.

Na onze wandeling keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen. Mijn vriend vergezelde mij tot aan het treinstation van Lugano Paradiso alwaar we afscheid van elkaar namen. Ik nam zonder problemen de trein naar Milaan, at nog snel een spaghetti alle vongole op de luchthaven van Malpensa en toen zat het weekendje er alweer op.

« Older posts Newer posts »

© 2024 The Swiss Life

Theme by Anders NorenUp ↑