Jawel, alvorens definitief naar Spanje te trekken, maakte de Goedheilig man nog een kleine tussenstop in Genève en liet hij daar allerlei leuke cadeautjes voor de drie kinderen van onze vrienden in Aubonne achter. Voor ons petekindje had de Sint een mandala tekenset gebracht, voor haar broer meccano dinosaurussen en voor de grote zus het spel Cluedo. We spoorden met de cadeautje naar Allaman, alwaar onze vriend ons kwam ophalen aan het station.
De cadeautjes werden goed onthaald en meteen ingespeeld. En daarna was het tijd om nog eens te proeven van hét nationale Zwitserse gerecht bij uitstek: kaasfondue! Met kaas rechtstreeks van bij de kaasboer. Het was heerlijk! En het lukte ons ei zo na om beide potten gesmolten kaas volledig te ledigen. Als dessert sneuvelde er nog eens een marmite (al moet ik toegeven dat ik te vol zat om er nog wat chocolade en marsepeinen groenten bij te proppen) en daarna speelden we samen Cluedo. Er werd gigantisch hard vals gespeeld, maar uiteindelijk kwam er een verdiende winnaar uit de bus: met name mezelf. 😉
Om de dag af te sluiten maakten we met ons vijven nog een prachtige wandeling bij valavond doorheen de wijngaarden, terwijl de avondlijke zon de besneeuwde toppen rondom het meer van Genève roze kleurde. Prachtig!
Na enkele maanden serieus op ons geld gelet te hebben, vonden Dries en ik dat we ons deze zaterdag wel een kleine uitspatting konden veroorloven. We hadden namelijk iets te vieren: ik ben er eindelijk in geslaagd een job te vinden! Een mooie job met heel wat verantwoordelijkheid en een nieuw team om te leiden. Helaas zit er een angeltje onder het gras: de job is in België. Hierdoor komt mijn Zwitserse avontuur nogal abrupt tot een einde. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er hier in Zwitserland niets voor mij uit de bus gekomen is, maar aan de andere kant was het aanbod te interessant om te laten liggen. Zo’n mooie kans zou ik hier in Zwitserland waarschijnlijk nooit krijgen (in bijna vier maanden solliciteren ben ik zelfs niet in geslaagd een jobinterview te versieren) en ik was het leven als werkloze hier eerlijk gezegd grondig beu.
Dus vierden Dries en ik mijn nieuwe job en tegelijkertijd mijn afscheid van Genève met een heerlijke Koreaanse barbecue (<3 불고기), want deze week keer ik al terug naar België (ja, het moest opeens allemaal heel snel gaan). Dat wil zeggen dat Dries en ik de komende maanden een LAT-relatie zullen hebben: hij in zijn appartementje in Genève en ik in mijn pas gerenoveerde studio in Borgerhout. Ik voorspel dat er veel op en af gevlogen zal worden. Slecht voor onze ecologische voetafdruk!
Jullie dachten toch niet dat we effectief van de chocoladen soepketels verlost zouden zijn? Dat was dan buiten de organisatoren van het Biotech kerstfeestje gerekend!
Ok, strict genomen had ik niets te zoeken op het Biotech kerstfeestje, want ik werk niet in het gebouw van Dries, maar hey, voor gratis gesmolten kaas, mag een mens de regels al eens creatief interpreteren.
Voordat het kerstfeestje begon had Dries aan een Escape game deelgenomen, maar dat was niet echt een groot succes, want van zijn ploeg van vijf personen (willekeurig samengesteld uit mensen die in het gebouw werkten) waren er maar drie komen opdagen. Dan wordt het al lastig om alle oplossingen te vinden. Bovendien waren de instructies van het spel volledig in het Frans, terwijl de meeste deelnemers het Frans niet machtig waren. Hmm, foutje van de organisatie, zou ik zo denken.
Gelukkig was er veeeeel gesmolten kaas en veeeeel (Zwitserse!) wijn om die flater goed te maken. We moesten daarvoor wel wat geduld opbrengen, want de wachtrijen waren lang en het duurt natuurlijk een tijdje voordat een nieuwe laag kaas voldoende gesmolten is om afgeschraapt te worden. En ook bij de wijn was het aanschuiven (tja wat wil je, als je iedereen een plastic bekertje van 1 dcl geeft). De obers hadden echter al snel door dat de situatie zo niet houdbaar was en begonnen spontaan flessen te ontkurken zodat de aanwezigen zichzelf konden bedienen.
Naar het einde van de avond toe was het makkelijker om aan kaas te geraken, maar waren de aardappelen, augurken en zure ajuintjes al lang verdwenen in de magen van de hongerige wachtenden. Nuja, kaas met kaas is ook lekker!
En jawel, er waren maar liefst zes marmites die met een baseball bat vakkundig in mekaar geklopt werden. Al werden de regels niet echt gevolgd, want ik hoorde niemand “Ainsi périssent les ennemis de la République!” roepen en het waren voorzeker niet de jongste en de oudste aanwezige die de chocoladen soepketel te lijf gingen.
Aangezien we hier in Genève moeten rondkomen op één loon en het leven hier verschrikkelijk duur is, hebben Dries en ik drastisch gesnoeid in onze restaurantbezoeken. Een gelegenheid om nieuwe talenten te ontdekken, want Dries heeft zich zowaar ontpopt tot een bijzonder getalenteerd kok. Toegegeven zijn repertoire beperkt zich wegens gebrekkige infrastructuur voornamelijk tot wokgerechten. Maar zeg nu zelf, ziet dat er allemaal niet bijzonder lekker uit?
Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook Dries deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.
Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.
In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉
Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!
Dankzij de Zumbacursus maakte ik kennis met het buurthuis Le 99, letterlijk op een paar stappen van ons appartementje. Dus toen ik een tijd geleden de aankondiging zag voor het feest ter gelegenheid van hun tienjarig bestaan, leek het wel leuk om mee te gaan feesten.
Om 17.30u begaven we ons naar het buurthuis voor het officiële gedeelte. Na een paar verrassend korte speeches waarin het belang van het buurthuis als ontmoetingscentrum benadruk werd, was het tijd voor het aperitief. Dat had ik wel nodig om de mededeling door te spoelen dat er in onze wijk maar liefst 190 verschillende nationaliteiten wonen. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstaan had, want er zijn momenteel slechts 196 natiestaten op de wereld, maar Dries had het ook zo gehoord en hetzelfde getal werd vermeld in het boekje dat vrijwilligers ineen geknutseld hadden ter gelegenheid van het tienjarig bestaan.
Dat aperitief zelf was trouwens dik in orde. Wijn à volonté, heel verzorgde en mooi gepresenteerde hapjes (spiesjes met zalm en mozarella, mini-broodjes, warme bladerdeeghapjes, mooie schotels met groenten). Indie-folk band Quiet Island zorgde voor de muzikale omkadering. We maakten kennis met een Zwitserse (jawel, ze bestaan dus toch) uit het Duitstalige gedeelte van Zwitserland die sinds een paar weken in Genève woonde. Een beetje een speciale madam die een jaar loopbaanonderbreking had genomen en nu als stagiaire werkte voor een NGO. Het viel ons op dat ze al de hapjes liet passeren en het bij een glaasje water hield. De reden die ze hiervoor gaf was dat ze aan het vasten was. Bij mijn weten was de ramadan al een tijdje voorbij én de dame in kwestie had even daarvoor gezegd dat ze een christen was, dus ik trok wellicht een nogal verbaasd gezicht. Ze lichtte toe dat het vasten voor haar een soort spirituele oefening was. Ik geef toe dat ik niet goed wist wat daarop te zeggen…
We namen afscheid van de Zwitserse dame en begaven ons naar de feestdis. Ik had op voorhand op facebook geïnformeerd of het diner gratis was en, hoewel ik dat moeilijk kon geloven, bleek dat effectief zo te zijn. De ganse wijk was dus uitgenodigd op een volledig gratis driegangendiner vergezeld van wijn à volonté, waarvoor zelfs geen inschrijvingen op voorhand nodig waren. De stad Genève zit er duidelijk warmpjes bij. Nu, uiteindelijk bleek de feestzaal niet volledig gevuld te zijn en sommige reeds geopende flessen wijn, bleven onaangeroerd. Jammer, want die wijn is om weg te gooien. Persoonlijk zou ik de deelnemers zich op voorhand hebben laten inschrijven om voedselverspilling tegen te gaan, maar ik neem aan dat de organisatie er bewust voor gekozen heeft om de drempel voor de deelnemers zo laag mogelijk te houden.
We hadden heel veel geluk met onze tafelgenoten: een erg sympathiek jong koppel die een paar maanden geleden de trotse ouders geworden waren van een schattig zoontje. Zij was een Vietnamese en hij een Fransman. Ze hadden elkaar ontmoet tijdens hun studies in Frankrijk. Het klikte erg goed en we wisselden na het diner telefoonnummers uit om Whatsapp-gewijs contact met elkaar te houden. Lijkt me leuk om op een later tijdstip nog eens iets met hen te gaan eten of drinken.
Ik laat jullie even meegenieten van het lekkers dat op onze borden passeerde:
We kregen achteraf zelfs nog twee extra chous mee naar huis! Wat een geweldige avond.
Foto van de taart voor de kinderen, die in een aparte ruimte aten, zodat de volwassenen op hun gemak van hun diner konden genieten:
Na het diner was er nog een vuurspektakel op de binnenplaats van Le 99. Het gegil van de kinderen is een indicatie van hoe leuk ze het vonden. 😉 Alleen jammer dat het regende, waardoor we zelf ook niet lang bleven pakken.
Deze zondag waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin en hun twee geweldig slimme dochters. We waren uitgenodigd om samen kaasfondue te eten ter gelegenheid van de al dan niet op handen zijnde herfst (al voorspellen ze voor nu donderdag alweer twintig graden). Het was alleszins wisselvallig genoeg, met afwisselend buien en zon. Dries en ik durfden het er niet op wagen en kozen veiligheidshalve voor een tramritje in plaats van een gezonde fietstocht. Een half uur door de regen fietsen zag ik niet zitten.
De kaasfondue, bereid in een bijhorend Zwitsers fonduestel, was uitstekend! Heerlijk met een glaasje Chasselas erbij (al deden we er even over om de Italiaanse prosecco op te krijgen). Voor mij was het een gelegenheid om kennis te maken met een Belgische professor die al een tijdje in Genève woonde (Dries had haar al bij een eerdere gelegenheid ontmoet). Een zeer intelligente en sympathieke dame die niet al te ver van ons woont. Dat schept mogelijkheden!
Na de kaasfondue was er nog een heerlijke fruitsla om de laatste gaatjes op te vullen en toen was ik echt volledig verzadigd. Gelukkig bleef het in de namiddag droog genoeg om buiten de benen te strekken. We wandelden doorheen Meyrin, verkenden het oude centrum en zagen dat er volledig nieuwe wijk in de steigers stond. Op een paar druppels na hielden we het gelukkig droog!
Het was erg gezellig en ik kijk ernaar uit om hier in de toekomst zelf mensen te kunnen ontvangen. Maar daarvoor moet ik eerst een job vinden (en de zoektocht verloopt helaas nogal moeizaam), zodat we kunnen verhuizen naar een groter appartement.
Eén keer per maand wordt in het gebouw waar Dries werkt een Happy Hour georganiseerd. Bedoeling is dat de mensen die in het gebouw werken elkaar op een informele manier beter leren kennen. Het gebouw waar Dries werkt, is één van de mooiste kantoorgebouwen die ik tot nu toe heb bezocht. Volledig in glas opgetrokken met een indrukwekkend open atrium, glazen liften, planten die van de hoogste verdieping tot het gelijkvloers groeien, een dakterras met zicht op de Jet d’Eau,… Heel a-typisch om in zo’n gebouw voornamelijk onderzoeksinstellingen te vinden, maar de futuristische architectuur is al beter verklaarbaar, als je weet dat het gebouw oorspronkelijk opgetrokken werd om onderdak te bieden aan een farmaceutisch bedrijf.
In dat geweldige gebouw huizen dus een heel aantal onderzoeksprojecten die van elkaar eigenlijk bijna niks afweten. Vandaar dat een aantal enthousiastelingen besloten het Happy Hour te creëren en er bovendien in slaagden financiering voor deze kleine extracurriculaire activiteit los te weken.
Vrijdag had Dries had afgesproken met zijn collega Alan om naar zijn allereerste Happy Hour te gaan. Omdat ik als werkloze niet zoveel gelegenheid heb om mensen te spreken, stelde hij voor dat ik mee kwam. Ik aarzelde even, want uiteindelijk zou ik een beetje een verstekeling zijn in zijn gebouw, maar hey, het leven is aan de durvers. Ik kreeg een bezoekersbadge en daarmee maakte ik officieel mijn intrede in het gebouw.
Bij het binnenkomen van de ruimte waar het Happy Hour plaatsvond, heette één van de initiatiefnemers ons welkom en werden we meteen gesommeerd een klein papiertje in te vullen met wat informatie over onszelf. Vervolgens moesten we ons papiertje afgeven en kregen we een identiek papiertje ingevuld door een andere aanwezige in onze handen gestopt. Bedoeling was om zo de mensen aan te sporen om hun vaste kliek te verlaten en met anderen een gesprek aan te knopen. Een opener zoals: ‘Are you a cat or a dog person?’, doet het altijd. 😉
Oorspronkelijk was ik niet echt van plan om veel met dat papiertje te doen, maar uiteindelijk had ik dankzij dat papiertje toch een paar random gesprekken met mensen. Ik ontmoette zelfs een Zuid-Koreaan op wie ik enkele woorden Koreaans losliet (al moet ik toegeven dat mijn parate kennis door een paar maanden stil te liggen er zwaar op achteruit gegaan is). Niemand die het trouwens erg vond dat ik niet echt in het gebouw werkte. 😉 Heel toevallig kwam een collega van Dries die op dezelfde verdieping werkte, maar in een ander team, bij ons staan en jawel, hij had mijn briefje!
Zo kwam het dat ik een heel fijn gesprek had met Fernando, een Portugees die samen met zijn vrouw al een hele tijd in Genève woonde. Bleek bovendien dat er een prijs te winnen viel voor de mensen die de persoon van hun briefje gevonden hadden! Dan ben ik er natuurlijk als de kippen bij. Er waren drie prijzen te verdelen, maar uiteraard waren er méér gegadigden dan prijzen. De organisator vond er bijgevolg niets beter op dan de hoofdprijs (een reusachtige ferrero rocher bol) dan maar gewoon in de richting van de winnaars te gooien. En jawel, na wat geharrewar viel de bol in de handen van Fernando. We openden samen de bol en deelden de chocolade (al ben ik niet zo’n geweldig fan van ferrero rocher).
Uiteindelijk had ik onverwacht fijne ontmoetingen en ik heb tegen genoeg mensen gezegd dat ik een job zoek. Wie weet, misschien komt er toch nog iets uit de bus?
Donderdagmiddag hadden Dries en ik een lunchafspraak met de vriendin die ook voor het Blue Brain Project werkt. Sinds we in Genève wonen, hebben we onze restaurantbezoeken drastisch teruggeschroefd. Genève is nu eenmaal een heel dure stad en voorlopig moeten we zien rond te komen met één loon, waarvan al een flinke hap naar de veel te hoge huurprijs van ons appartementje gaat. Maar zo nu en dan een verzetje mag wel eens en lunchen is vaak de ideale manier om een restaurantje mee te pikken en de uitgaven tegelijkertijd binnen de perken te houden.
Dus spraken we af in restaurant Saveur & Passion, niet al te ver van de werkplek van Dries. Voor mij was het een stevige wandeling, maar de herfstzon zet hier in Genève nog altijd haar beste beentje voor en een stevige wandeling is goed voor lijf en leden. De lunchmenu van Saveur & Passion was echt een schot in de roos. Voor slechts 18 CHF kregen we een tomatensoepje met gember en vervolgens een stevige portie vis met knolgroenten voorgeschoteld. Echt één van de betere maaltijden die ik al in Genève gegeten heb. Het gezelschap van onze vriendin zorgde daarbij voor dubbel zoveel plezier.
Na de maaltijd liep ik nog even mee naar het kantoorgebouw van Dries (een indrukwekkend modern gebouw bijna volledig opgetrokken uit glas) en wierp ik een blik op de cafetaria waar hij bijna dagelijks eet. Daarna nam ik afscheid en besloot ik nog wat van het schitterende herfstweer te profiteren. Mijn wandeling bracht me via het Parc de La Perle du Lac naar de oevers van het meer van Genève. De hemel was onwezenlijk blauw en er zaten veel mensen op een bankje in het zonnetje te genieten. Ik spotte zelfs enkele zonnekloppers in zwemkledij aan de rand van het meer. En dat in oktober! Straf.
Ik laat jullie meegenieten van mijn wandeling (let op slechte kwaliteit iphone foto’s):
Hopelijk blijft deze Indian summer nog even duren.
Zondag hadden we al een glimp opgevangen van de eetstandjes op de Fêtes de Genève, hoog tijd om op deze prachtige zomeravond de boel eens op ons gemak te verkennen. We begonnen met een heerlijke Indische schotel (al bleek het niet zo’n goed idee om de tasting schotel te nemen, veel te veel voor één persoon) en liepen vervolgens langs de oevers van het meer verder tot het einde van de kermisattracties in Eaux-Vives. Bijzonder indrukwekkend hoe groot die kermis hier is. We konden het niet laten ons even tussen de zonnekloppers te begeven en onze voeten in het meer te steken.
Plaats voor een dessert hadden we niet na onze copieuze maaltijd, maar dorst hadden we wel gekregen van onze wandeling in de warme avondzon. We vonden een prachtig plekje met strandstoelen aan de oever van het meer met uitzicht op de Jet d’Eau. Helaas liet de bediening het afweten. Zelfs nadat Dries aan de toog was gaan vragen of hij daar kon bestellen, werd hij weggewuifd: de ober zou weldra onze bestelling komen opnemen. De ober negeerde ons echter straal en na een half uur, gaven we er, samen met onze buurman, de brui aan. Ik voelde me wel verplicht om iets te gaan zeggen over de slechte service aan de toog, maar ik kreeg enkel onverschillige blikken terug. Blah.
Gelukkig vonden we in de Jardin d’Anglais een toffe plek waar we een glas konden drinken, terwijl een saxofonist voor de live achtergrondmuziek zorgde. Een charmante dame schonk mij een glas heerlijk koele prosecco uit. Net waar ik zin in had!
Tot nu toe nog niet te klagen gehad over de zomer hier.
Recent Comments