The Swiss Life

Dries en Carolien in .ch

Category: travel (page 1 of 4)

Mont-Pèlerin in Vevey – 6 juni 2022

Deze ochtend zowaar uitgeslapen tot 9u! Woehoe! Heerlijk geslapen trouwens in de uitstekende hotelkamer van Base Vevey, dat zich op een veel handigere locatie bevindt dat ons vorige hotel, Modern Times. Enige nadeel is dat het hotel als ontbijt enkel een voorverpakt ontbijtpakket aanbiedt, terwijl Dries en ik fan zijn van uitgebreide hotelbuffetten. Zo’n ontbijtpakket waarbij we moeten eten wat de pot schaft, is niet echt ons ding.

We besluiten dan ook te gaan ontbijten in de stad. Googlemaps wijst ons de weg naar het terras van Brew, alwaar we genieten van een werkelijk uitstekend ontbijt met scrambled eggs, avocado, zalm en champignons. Echt om duimen en vingers af te likken. Brew heeft ook een zeer uitgebreid aanbod aan koffies, gemaakt van bijzondere bonen en weer vind ik het ergens jammer dat ik geen koffie lust. Maar ik krijg dat vieze bruine goedje echt met de beste wil van de wereld niet binnen.

Na het ontbijt keren we terug naar Base hotel, we checken uit en laten onze valiezen achter bij de receptie. Vanaf ons hotel wandelen we naar de Vevey-funi, een schattige funiculaire die ons wat dichter bij de top van Mont-Pèlerin brengt. We komen nét een minuut voor het vertrek van de funiculaire aan en kunnen nog net op tijd in het wagonnetje springen voordat de deuren sluiten. Na een kort ritje stappen we uit bij het eindstation. Altijd leuk, zo’n funiculaire.

Dries en ik beginnen aan de wandeling naar de top van Mont-Pèlerin, 1080 meter hoog. We puffen een beetje, want het is op deze Pinkstermaandag zonniger en warmer dan de weersvoorspellingen op voorhand hadden aangegeven. Gelukkig zijn we zo slim geweest om zonnecrème mee te nemen.

Het hoofddoel van onze wandeling is van het uitzicht genieten vanaf de Tour Plain-Ciel. Helaas, het zit ons niet mee… Na een stevige wandeling blijkt de toren gesloten te zijn wegens een defecte lift. Doodjammer, want het hoogste punt van Mont-Pèlerin is volledig bebost waardoor we helemaal niks van uitzicht te zien krijgen. Da’s even vloeken.

Maar goed, niets aan te doen. We kiezen een andere weg naar beneden die niet door het bos leidt en zo kunnen we toch nog genieten van een mooie wandeling met uitzicht op Lac Leman.

Lunchen doen we bij Le Chalet du Mont-Pèlerin vlakbij de eindhalte van de funiculaire. Het restaurant heeft een prachtig terras met een fabuleus uitzicht én er staat kaasfondue op de kaart. Ja, zelfs in hartje zomer kan een lekkere kaasfondue smaken. We bestellen een portie voor twee personen met truffel. Heerlijk! Als aperitief drinken we een lekkere sangría en bij de kaasfondue hoort natuurlijk een glaasje witte wijn.

Om de vertering te stimuleren, beslissen we te voet de berg naar beneden te lopen. Om de één of andere reden hebben Dries en ik allebei spierpijn in onze kuiten overgehouden aan ons uitstapje naar de Caves Ouvertes, dus geheel pijnloos is deze afdaling niet, maar we bijten door. De wandeling brengt ons langs wijngaarden en kleine voetwegeltjes die tussen huizen doorlopen. Heel leuk.

Beneden komen we uit in de buurt van Les Bains Payes, perfect, want we hebben dorst gekregen van onze afdaling. Door het goede weer is het enorm druk bij Les Bains Payes, maar we slagen erin een tafeltje te veroveren. Ik drink een lekkere kombucha en we bewonderen een evenwichtskunstenaar die op een slappe koord gespannen boven een stukje meer balanceert. We zien hem verschillende keren in het meer vallen waarop hij zich telkens weer vanuit het meer op de slackline heist. Indrukwekkend.

Na deze welverdiende verfrissing wandelen we verder langs het meer. We zoeken ons een terrasje om als afsluiter van deze mooie dag nog samen iets te drinken, want ik vlieg vanavond terug naar België. We belanden bij le Caveau de Hadès et des Marins-Pêcheurs, waar we tijdens het Fête des Vignerons iets dronken op het dakterras. We hadden gewaarschuwd moeten zijn, in 2019 moesten de klanten daar superlang wachten, in 2022 kunnen ze geen Hugo serveren, want het ijs is op. De huisgemaakte ice-tea is trouwens ook op. Uiteindelijk bestellen we twee lokale frisdranken, waarin tot onze grote verbazing grote stukken ijs drijven. Bizar.

We keren terug naar het hotel en nemen samen met onze valiezen de trein naar de luchthaven. Gisterenavond had ik via de app bericht gekregen dat mijn vlucht ipv om 21.15u om 22.45u zou vertrekken. Tegenslag, want daardoor dreigde ik in Zaventem luchthaven de laatste trein naar Leuven te missen. De site van de luchthaven geeft echter niet aan dat de vlucht vertraagd is. Omdat we niet het risico willen lopen dat de app het bij het verkeerde eind heeft, zijn we toch een uur voor het geplande vertrek op de luchthaven van Genève.

Ter plekke geven de vertrekschermen nog steeds geen vertraging aan. Ik informeer bij een infostand of mijn vlucht vertraging heeft. De vriendelijke mensen aan de infostand bevestigen de vertraging min of meer, maar zeggen dat deze minder is dan mijn app aangeeft. Ze verwijzen me door naar de incheckbalie van Brussels Airlines, alwaar de medewerkers zeggen dat ze geen info hebben dat de vlucht vertraagd zou zijn. Lastig al die tegenstrijdige info. Ik besluit toch maar het zekere voor het onzekere te nemen, neem afscheid van Dries en ga door de security. Uiteraard wordt mijn valies er weer uitgepikt voor een controle. Gelukkig mag ik snel beschikken.

Aan de gate valt er uiteraard nergens een vliegtuig te bekennen. Al blijven de vertrekschermen hardnekkig beweren dat de vlucht geen vertraging heeft. Zelfs tot vlak voor het vertrekuur van 21.15u, blijft de vlucht zonder vertraging aangekondigd staan. Tot een dikke twintigtal minuten later opeens op het scherm bij de gate verschijnt dat de vlucht vertraagd is naar 22.55u. Yikes, de kans dat ik bij aankomst in Zaventem dan nog een trein naar Leuven kan nemen is gewoonweg nul. Verdorie toch. Dat wordt weer een dure taxirit van Zaventem naar Leuven.

Uiteindelijk wordt het vertrekuur bijgesteld naar 22.45u. En jawel, om 22.45u zit iedereen mooi vastgegespt in het vliegtuig te wachten tot het vliegtuig opstijgt. Vijf minuten later (I kid you not, letterlijk vijf minuten nadat iedereen heeft plaatsgenomen) roept de piloot om dat de vlucht bijkomend vertraagd is door technische problemen met de radarinstallatie in Frankrijk. De piloot spreekt van een vertraging van drie à vier uur. Meteen ontstaat er verwarring in het vliegtuig. De aankondiging is in het Engels en niet iedereen verstaat Engels, ik vertaal voor de meneer naast mij. De zakenman aan mijn andere kant heeft de boodschap wel begrepen en is furieus. ‘Ontoelaatbaar!’, roept hij en hij staat meteen op, grijpt zijn handbagage en verlaat het vliegtuig. Er volgen nog een paar mensen na hem. De crew doet niets om hen aan te manen om terug naar hun plaatsen te gaan en laat iedereen die dat wenst vertrekken.

Ik ben in dubio. Ik wil het toch nog even aanzien, want ik heb dinsdagochtend een belangrijke vergadering waarvoor ik het welkomstwoord moet doen. Ik begin meteen al wat berichten rond te sturen aan mijn collega’s om een plan B te bedenken in het geval het vliegtuig niet vertrokken geraakt en ik de nacht in Zwitserland moet doorbrengen. Ondertussen hoop ik stiekem dat ze die radarinstallatie in Frankrijk snel weer aan de praat krijgen. En ja, een beetje later komt de mededeling dat de vertraging wellicht maar een uur of twee zal zijn. Da’s al doenbaarder.

Uiteindelijk zijn de problemen nog wat sneller van de baan en stijgt mijn vliegtuig iets voor middernacht op. De zakenman naast mij valt nergens meer te bespeuren, dus het vliegtuig stijgt zonder hem op. Om 1.05u land ik in Zaventem en begeef ik me rechtstreeks naar het vertrekpunt van de taxi’s. Een peperdure taxirit van 83,80 euro later ben ik op mijn appartement. Ik neem nog snel een douche en lig rond 2u in bed. Dik drie uur later dan gehoopt. Dat wordt morgen een lastige dag…

Van Leuven naar Vevey – 3 juni 2022

Aangezien mijn vorige bezoek aan Zwitserland al van september 2021 dateerde, had ik erg naar dit Pinksterweekend uitgekeken. Na drie jaar wachten (awoert COVID-19) stond er eindelijk opnieuw een bezoek aan de fameuze Caves Ouvertes Vaudoises op het programma.

Het lange weekend begon met een kleine valse noot: mijn vliegtuig werd aangekondigd met veertig minuten vertraging. Wat betekende dat Dries en ik de trein die we wilden nemen naar Vevey, onmogelijk konden halen. Gelukkig is het openbaar vervoer in Zwitserland fantastisch goed georganiseerd en zijn er meer dan genoeg treinen die Genève en Vevey verbinden.

Uiteindelijk vertrok mijn oorspronkelijk om 19.30u geplande vlucht met een klein uur vertraging, waardoor ook de hoop om in Genève de trein van 21.19u te kunnen nemen in rook opging (zou sowieso lastig geweest zijn). Blah. Op het vliegtuig zat ik langs een jong koppel met een klein kindje, dat het even moeilijk had bij het opstijgen, maar gelukkig al snel in slaap viel op de schoot van haar moeder. Oef!

De vlucht van een dik uur vloog voorbij en op de luchthaven trof ik Dries die daar al een tijd op mij zat te wachten. We hadden tijd op overschot om de trein van 22.01u te halen, dus dronken we een glaasje prosecco bij een Italiaans restaurant op de luchthaven. We waren ongeveer de laatste klanten, maar de ober serveerde ons glas prosecco met de glimlach.

Aangezien onze trein pas om 23.03u in Vevey aankwam en we geen zin hadden een half uur te stappen naar ons hotel, namen we een taxi. Bij aankomst in Hotel Modern Times kropen we meteen in bed. Kwestie van goed uitgerust aan het weekend te beginnen.

Museo delle Culture Lugano – 24 november 2019

Uitgeslapen tot 9.30u in de heerlijk comfortabele bedden van Hotel Admiral. Het regent helaas nog steeds, maar het wolkendek lijkt minder dik dan gisteren. We zien zelfs in de verte wat sneeuw liggen op de bergtoppen. We laten ons het ontbijt weer goed smaken en ik ontdek dat voor de Zwitsers pancakes en crêpes twee verschillende dingen zijn. Pancakes zijn van die dikke fluffy American Pancakes en crêpes zijn van die grote, dunne Bretoense pannenkoeken. Dat weten we dan ook weer. Dus vandaag eet ik een crêpe met chocoladesaus als ontbijt!

Iets voor de middag checken we uit en laten we onze valiezen achter bij het onthaal. We doen eerst een poging om de funiculare te nemen, maar dat draait op een sisser uit: geen beweging te zien bij de funiculare. Wellicht rijdt die niet bij slecht weer.

Gelukkig hebben we een back-up plan achter de hand: een bezoekje aan het Museo delle Culture. Het museum, gehuisvest in de mooie neoklassieke Villa Heleneum, toont de collectie etnische kunstwerken van Serge Brignoni, een Zwitsers-Italiaans kunstenaar. Het museum, hoewel pas geopend in 1989, heeft er al een woelige geschiedenis op zitten. In 2004 zag het er zelfs even naar uit dat het zou gesloten worden en de collectie verkocht. Door protest van de bewoners van Lugano kon dit verhinderd worden en kreeg het museum een tweede kans.

Het museum is alleszins zeker een bezoek waard. De collectie kunstwerken uit het verre Oosten, India, Zuidoost Azië, Indonesië en Oceanië is prachtig tentoongesteld in schitterende ruimtes die de voorwerpen helemaal tot hun recht doen komen. Wij bezoeken er de twee tijdelijke tentoonstellingen: ‘DAYAK. The art of the head-hunters of Borneo‘ en ‘Le metamorfosi della nostalgia. Esotismo e fotografia fra Otto e Novecento‘. Die laatst genoemde tentoonstelling toont vaak erotisch getinte foto’s die ons confronteren met de blik van de koloniale westerling op andere culturen: mensen worden geportretteerd als exotische speeltjes. Helemaal niet politiek correct, maar ik kan niet ontkennen dat de foto’s ook veel schoonheid bevatten.

Het grootste gedeelte van ons bezoek brengen we door tussen de kunstwerken van de Dayak van Borneo, een cultuur die mij tot dan toe onbekend was. Ik ben bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de voorwerpen en de kundigheid die de makers aan de dag gelegd hebben om deze werken te creëren. Ik krijg er spontaan zin van om naar Borneo te reizen.

Opvallend: wij waren deze zondagnamiddag de enige bezoekers in het nochtans prachtig vernieuwde museum. Als de stad Lugano van dit museum een succes wil maken, zullen ze het toch over een andere boeg moeten gooien…

Na ons bezoek was het eindelijk gestopt met regenen. We besloten daarvan te profiteren om een kleine wandeling langs het meer te maken. Kwestie van toch nog een beetje frisse lucht op te snuiven. De tijd van het afscheid naderde immers.

Na onze wandeling keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen. Mijn vriend vergezelde mij tot aan het treinstation van Lugano Paradiso alwaar we afscheid van elkaar namen. Ik nam zonder problemen de trein naar Milaan, at nog snel een spaghetti alle vongole op de luchthaven van Malpensa en toen zat het weekendje er alweer op.

Regen in Lugano – 23 november 2019

Deze zaterdagochtend uitgeslapen tot 9.30u! En óf we daar deugd van gehad hebben! Aangezien het buiten nog steeds rotweer is, nemen we de tijd om op het gemak te ontbijten. Het ontbijt in Hotel Admiral is top: vers, veel keuze en van vers gebakken omelet en american pancakes gaat mijn hartje alvast sneller kloppen. Prijs-kwaliteit is dit hotel alvast dik ok. Wat helaas niet opgaat voor elk Zwitsers hotel. De prijzen durven hier al eens aan de hoge kant zijn.

Aangezien de weersvoorspellingen voor de ganse dag regen geven, profiteren we nog wat langer van de luxe van onze kamer. Want ja, waarom niet? Buiten wachten ons enkel regen en grijze wolken die de mooie bergen aan het zicht onttrekken.

Mijn vriend en ik blijven op de kamer tot we min of meer buiten gezet worden door de schoonmaakploeg. We besluiten dan toch maar de regen te trotseren en van de gelegenheid gebruik te maken om wat cultuur op te snuiven. Maar eerst lopen we even langs een plaatselijke supermarkt om twee paraplu’s te komen. Kwestie van al niet vanaf het eerste moment doorweekt te zijn.

We wandelen langs de oevers van het meer naar het LAC Lugano Arte e Cultura en springen onderweg even binnen in de prachtige Kirche Santa Maria degli Angioli, waar de muurschilderingen nu volledig gerestaureerd zijn. Het contrast met mijn vorig bezoek aan Lugano had amper groter kunnen zijn. De mooie bergen zijn amper zichtbaar tussen de wolken door en onze jassen zijn al flink nat wanneer we bij het LAC aankomen. Gelukkig is er een grote garderobe om ze te drogen te hangen. In Zwitserland zijn ze uiteraard op elk weertype voorzien.

In het LAC lopen twee tentoonstellingen die ons wel de moeite lijken: ‘Being Human’ van William Wegman en ‘Towards No Earthly Pole’ van Julian Charrière. We starten met ‘Towards No Earthly Pole’. Het videokunstwerk dat Julian Charrière maakte van moeilijk bereikbare plaatsen zoals Atarctica, Groenland, IJsland en de Rodano en Aletsch gletsjers van Zwitserland staat centraal in een grote, duistere ruimte. Eens binnen moeten wz onze ogen even de tijd geven om te wennen aan het weinige licht dat er is. Onder onze voeten ligt een zwarte materie die een knerpend geluid maakt dat aan vers gevallen sneeuw doet denken. Voor het grote videoscherm staan een aantal ligbanken opgesteld. We nestelen ons op een bank en laten de indrukwekkend beelden binnen komen. Met de huidige aandacht voor de klimaatcrisis is deze opstelling uiteraard brandend actueel, maar de bijna zwart-witte beelden zijn ook gewoon prachtig om naar te kijken. De combinatie van de grootse ijslandschappen en de hypnotiserende achtergrondmuziek (bijna ASMR) maken dat mijn vriend en ik allebei in slaap doezelen. De eerste keer dat me dat overkomt in een museum. Alleszins een zeer bijzondere ervaring.

Na een goede drie kwartier hijsen we ons van de ligbank en lassen we een koffie/chocomelkpauze in. De ‘dense chocolat’ op de kaart van de cafetaria van het LAC stelt alvast niet teleur. De chocomelk lijkt wel vloeibare chocolade. Het drankje lijkt qua smaak en consistentie zeer sterk op de chocodrank die we in Turijn proefden, wat kan kloppen, want uiteindelijk is Lugano ook meer een Italiaanse dan een Zwitserse stad.

De tentoonstelling ‘Being Human’ is radicaal anders dan wat we eerder deze namiddag zagen. De tentoonstellingsruimte hangt vol met gigantische portretten van de Weimaraner honden van fotograaf William Wegman. Alle tentoongestelde foto’s zijn polaroids, wat het resultaat des te indrukwekkender maakt, want dat betekent dat er achteraf geen retouchering aan te pas is gekomen. Wat deze portretten zo bijzonder maakt, is dat de honden op een zeer menselijke manier afgebeeld zijn, waardoor de foto’s meteen ook een commentaar worden op de mensheid zelf. Zeer, zeer sterk werk doorspekt met fijnzinnige humor. Ook bijzonder genoten van de tongue in cheek teksten bij de foto’s. Dikke aanrader, deze tentoonstelling.

Helaas, het regent nog steeds wanneer we opnieuw naar buiten gaan en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Dus wandelen we opnieuw langs het meer naar onze volgende culturele bestemming: de Fondazione Gabriele e Anna Braglia voor de tentoonstelling ‘Angeli a Venezia – Guardi e Music nell’universo di Anna Braglia‘, die me voornamelijk aantrok omdat er Venetië in de titel stond. De tentoonstelling laat zich samenvatten als klein, maar fijn. We krijgen bij het binnen komen een vergrootglas mee en het wordt al snel duidelijk waarom: de twee verdiepingen van het mooie pand hangen vol met prachtige miniatuurschilderijtjes van Venetië. Het contrast tussen de mooie miniatuurwerkjes en de lelijke engeltjes die her en der in de ruimtes opgesteld staan, is groot en de link tussen beide soorten kunstwerken is me ook niet helemaal duidelijk. Afgaande op de indrukwekkende privécollectie die hier getoond wordt, moet het echtpaar Braglia er alleszins warmpjes bij gezeten hebben.

Genoeg cultuur opgesnoven voor vandaag, tijd voor het aperitief. We komen op goed geluk in het prachtige Sass Café terecht. Een schot in de roos. De (prijzige) wijn op de kaart is uitstekend en we krijgen er gratis een groot bord met aperitiefhapjes bij, wat de prijs van de wijn opeens bijzonder aanvaardbaar maakt. De wijn smaakt ons zo dat we nog een tweede en een derde glas bestellen. En jawel, bij elk glas krijgen we opnieuw een bord met aperitiefhapjes. Seffens hebben we geen honger meer! We hebben nochtans gereserveerd in een volgens tripadvisor fijn Italiaans restaurant.

Gelukkig hebben we pas om 19.30u gereserveerd en hebben we tijd om het aperitief wat te laten zakken. Wanneer we aankomen in Osteria Cyrano zijn we verbaasd dat er zo weinig volk is voor een zaterdagavond. Buiten ons tafeltje is er nog maar één ander tafeltje bezet. Maar misschien eten de mensen in Lugano later en zijn wij gewoon de vroeger shift. Uiteindelijk blijken er op de ganse avond slechts een tiental klanten te zijn. Mijn vriend en ik vragen ons af hoe het mogelijk is om hiervan te leven, want we hebben sowieso al vier man personeel geteld. Aan het eten zal het alvast niet gelegen hebben, want dat is top. De Linguine alle vongole is heerlijk en de inktvis die ik als hoofdgerecht bestelde, is een ware smaaksensatie. Heerlijk! Omdat we al wat wijn gedronken hebben, houden we het bij een aperitiefje (franciacorta) en een simpel glas wijn bij het hoofdgerecht. Om de maaltijd af te ronden, krijgen we nog een limoncello van het huis aangeboden. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Linguine fatte in Casa alle Vongole Veraci con Pomodorini e Fumetto di Pesce Maison, Olio Extravergine d’Oliva Leggermente Piccanti::

Tentacoli di Polo Dorato con Ragù di Pomodori Datteri, Olive Taggiasche e Capperi Trancio di Patata Dorata e Verdurine Autunnali Grigliate:

Volledig voldaan nemen we de bus terug naar het hotel, we hebben geen van beiden zin in nog een wandeling door de regen.

Ondanks de regen hebben we toch genoten van deze dag.

Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Dries is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Dries komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Sonnenberg in Luzern – 26 juli 2019

Onze laatste dag in Luzern. Amai, die vakantie is ook weer voorbij gevlogen. Ik vond Luzern alleszins zeker de moeite van het bezoek waard. Alweer een Zwitserse parel ontdekt.

We ontbijten op het gemak, maken onze valiezen en laten die vervolgens achter bij het onthaal. We hebben geen grootste plannen voor vandaag. Langs de Reuss wandelen we naar de Gütschbahn, een tandrandbaan die ons naar Schlosshotel Gütsch brengt. Vandaar hebben we alweer een prachtig uitzicht over Luzern.

Vanaf Schlosshotel Gütsch maken we een mooie wandeling in de groene long van Luzern. Bij Gasthof Schwyzerhüsli lassen we een kleine drankpauze in. Bij deze temperaturen moet een mens gehydrateerd blijven, nietwaar? Al zijn alcoholhoudende dranken op dat vlak wellicht niet de beste keuze, mijn prosecco en het biertje van mijn vriend smaken.

Vervolgens wandelen we verder naar de Sonnenberg. Het uitzicht is mooi, maar het is zo mogelijk nog warmer dan de voorbije dagen. We zweten wat af. Na een tijdje gewandeld te hebben dalen we de Sonnenberg opnieuw af via de blauwe Sonnenbergbahn.

We nemen de moedige beslissing om het openbaar vervoer verder links te laten liggen en te voet naar Luzern terug te keren. We wandelen tussen de wijngaarden. Doordat we voornamelijk de gewone, verharde wegen volgen, waar tussen de huizen weinig schaduw is, loopt het zweet langs onze rug. Maar we zetten dapper voort. We zien ons doel immers liggen in de verte.

De wandeling blijkt toch steviger dan eerst gedacht, maar zo hebben we wel een reden om een milkshake te drinken bij Amore Mio. Helaas, de uitbater is erg onvriendelijk en de milkshake trekt op niks. Een Italiaanse gelatozaak onwaardig. We voelen ons dik in het zak gezet.

Tijd om onze voeten in het water te steken. We kunnen elk beetje afkoeling goed gebruiken. Het terras van Opus blijkt een ideale plek om een glas wijn te drinken. De keuze op de kaart is fenomenaal. Ik drink er een heerlijk glas prosecco en een werkelijk uitstekende rosé. Een aanrader.

Voor het avondmaal keren we terug naar het hotel. Een simpele vegan bowl bij Dean & David is ideaal op zo’n warme dag. En daarmee zit onze vakantie er dus officieel op. We gaan met onze valiezen naar het station en zoeken een wagon met airco uit voor de terugrit naar Genève. De trein rijdt rechtstreeks naar Genève, dus we kunnen op het gemak blijven zitten. Na een zeer comfortabele rit komen we in Genève aan. Vanaf het station gaan we te voet naar het appartement van Dries en zijn nét op tijd binnen voor de regen losbarst. Een welgekomen bui na een hittegolf.

Blij dat ik deze vakantie de gelegenheid had om Zwitserland wat beter te leren kennen.

Mount Rigi – 25 juli 2019

Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft Dries mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.

Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.

Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.

Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.

Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren. Jaloers op het slaatje tomaat mozzarella van Dries!

We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!

Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.

Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!

Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).

We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.

Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.

Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!

Van Montreux naar Luzern – 24 juli 2019

Opstaan om 7.30u, ik kan niet ontkennen dat het pijn doet, maar het voordeel is wel dat het een pak minder druk is aan het ontbijtbuffet dan de voorbije twee dagen. Wel van de partij: de mussen die maar al te graag een ontbijtgraantje meepikken…

Na het ontbijt maken we onze valies en realiseren we ons dat we te vroeg klaar zijn. We hangen nog een beetje rond in onze kamer, genieten een laatste keer van het mooie uitzicht op het meer en gaan dan naar de receptie om uit te checken. Op naar Luzern! Ik heb er zin in, want eerlijk, la Fête des Vignerons heeft me toch ergens teleurgesteld. Ik had meer verwacht van een feest dat mag pronken met de titel UNESCO immaterieel cultureel erfgoed.

De trein is, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, op tijd en ook de overstap in Lausanne verloopt vlotjes. Hotel Central ligt op nog geen tien minuten wandelen van het station van Luzern. Het hotel heeft een heel andere uitstraling dan ons hotel in Montreux. Eurotel in Montreux was een groot en mondain hotel, terwijl Hotel Central een klein boutique hotel is met kleine kamers en een gezellige vibe. Hét grootste nadeel van onze kamer in Hotel Central is echter dat er geen airco is. Met temperaturen die zich al een tijdje consequent boven de dertig graden bevinden, is airco echt geen luxe. Het is bijgevolg bijzonder heet op de kamer.

We droppen onze spullen in de kamer en kopen een groene smoothie in het hippe healthy fastfood restaurant op het gelijkvloers. In ons hotel vinden we een toeristische gids over Luzern met daarin een wandeling langs de highlights. Ideaal om Luzern wat beter te leren kennen. We lopen via het treinstation (waar we snel een koffiekoek kopen als lunch) naar het moderne KKL gebouw, een vrij nieuw cultuur- en congrescentrum. Er is één of ander festival aan de gang, want er staan op verschillende plekken podia en ontelbaar veel eetkraampjes

We laten de eetkraampjes links liggen en lopen verder naar het meest gefotografeerde monument van Zwitserland: de Kapellbrücke, met in het midden de bijzonder herkenbare Wasserturm. De historische overdekte houten brug uit 1365 is overvloedig gedecoreerd met bloemen en inderdaad bijzonder fotogeniek. De brug is verfraaid met driehoekige afbeeldingen die de geschiedenis van Luzern vertellen, bevestigd onder het dak.

Tijd voor een drankpauze met een Hugo op een terras aan de voet van de mooie Hofkirche in renaissancestijl. Ideaal met dit warme weer. Na deze welgekomen verfrissing brengen we uiteraard een bezoekje aan de Hofkirche zelf, waarna we verder wandelen in de richting van het Löwendenkmal.

Het Löwendenkmal is een uit een rotswand gehouwen beeld van een stervende leeuw doorboord met een afgebroken speer. Het beeld herdenkt de leden van de Zwitserse garde die in 1792 het leven lieten in verdediging van het Tuilerieënpaleis van de koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Mark Twain noemde de dodelijk gewonde leeuw “the saddest and most moving piece of rock in the world”, maar dat vind ik persoonlijk lichtjes overdreven. Volgens het infobord zou deze leeuw één van ‘s werelds bekendste monumenten zijn. Dat durf ik toch enigszins in twijfel trekken, vóór mijn bezoek aan Luzern had ik immers zelfs nog nooit van dit monument gehoord. Wishful thinking van de Zwitsers, ongetwijfeld. Of waren jullie wel bekend met deze trieste leeuw?

We wandelen verder naar de oude stadsomwallingen van Luzern, de Museggmauer. De muur met de negen torens zijn goed bewaard gebleven en je kan over de kantelen wandelen. Vier van de negen torens kunnen zelfs bezocht worden. Het geheel doet mij een beetje denken aan de stadsomwallingen in Talinn. De Zyt toren is wat mij betreft de indrukwekkendste van de vier. De aanwezigheid van de oudste klok van Luzern (uit 1535) in deze toren heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Deze klok slaat trouwens het uur een volle minuut vroeger dan alle andere klokken in Luzern.

Doordat we in één van de torens een trap naar beneden nemen, komen we terecht aan de andere kant van de omwalling. We vinden daar een looppiste en een heel bijzonder project: Der Hofbeiz hinter Musegg, een heuse stadsboerderij mét dieren en een cafetaria waar je het ter plekke gebrouwen bier kan proeven. We bestellen ons allebei een glas homemade icetea, want het is nog steeds snikheet en hydratatie is belangrijk.

Na deze drankpauze keren we terug om het laatste stuk van de omwalling te verkennen en vervolgens dalen we af naar de Spreuerbrücke, een oude overdekte houten brug die verdacht veel wegheeft van de net iets meer bekende Kapellbrücke. Ook deze brug is versierd met driehoekige schilderijen onder het dak bevestigd. De afbeeldingen tonen de befaamde dance macabre of Totentanz, die de mensheid moet leren dat in het aanschijns der dood iedereen gelijk is.

Vanaf de Spreuerbrücke zien we de Nadelwehr (naaldendam) die de watertoevoer van de Reuss naar het meer van Luzern regelt door meer of minder houten ‘naalden’ toe te voegen. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n bijzondere constructie zie.

We lopen langs de rivier verder naar de Franziskanerkirche en bewonderen het overdadige interieur. Volgende stop: de Jesuïtenkirche. Helaas zijn we net te laat om deze nog te kunnen bezoeken. Vlak voor de Jesuïtenkirche zijn er trappen die naar de Reuss leiden. Ideaal om even onze voeten in het verfrissende water te steken na al dat wandelen vandaag.

Het is te warm voor een uitgebreid avondmaal, maar een aperitiefje gaat er altijd wel in. We wandelen terug naar het KKL waar het Blue Balls Festival plaatsvindt (ondertussen zijn we achter de naam van het festival gekomen). We drinken een Hugo uit een plastic bekertje en luisteren naar een groepje dat muziek speelt.

Rond 19u zijn we terug op de benedenverdieping van ons hotel en eten we een chicken quinoa bowl bij Dean & David. Lekker licht, ideaal voor deze warme temperaturen. Tijd om het laatste stukje van de wandeling te doen. Dit stukje brengt ons langs veel statige huizen met prachtige fresco’s in het autoluwe historisch centrum. We beëindigen de wandeling om 20.15u. Niet gedacht dat we er zo lang over zouden doen. 😉

We keren terug naar het festivalterrein van het Blue Balls Festival om de sfeer op te snuiven en nog iets te drinken. Het festival is in principe gratis, maar om de paar meter staan er vrijwilligers om een bijdrage te bedelen. Het is uiteraard fijn dat het festival gratis is, maar dit soort fondsenwerving zou toch op een andere manier moeten kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit niet bepaald een leuk werkje is voor die vrijwilligers en het is als bezoeker ook niet fijn om om de haverklap aangesproken te worden om een bijdrage te doen.

We vinden een leuk plekje op het terras van de Seebar en genieten van een glaasje prosecco terwijl we luisteren naar de uitstekende jazz-zangeres Rosetta Bachofner. Een ontspannend einde van een goed gevulde dag.

Bergwandeling in Vevey – 23 juli 2019

Ook vandaag starten we de dag met een stevig ontbijt op het terras van Eurotel. De enige uitdaging blijft het wegjagen van de talrijke mussen die maar al te graag een broodje of stukje ei meepikken.

Uit de traagheid waarmee het personeel de tafels afruimt om plaats vrij te maken voor nieuwe gasten, valt duidelijk af te leiden dat het hier om rasechte Zwitsers gaan. Echt, nog niet veel plekken in de wereld tegengekomen waar de bediening trager is. Ik blijf me erover verbazen en moet de neiging onderdrukken om zelf mee te gaan helpen afruimen.

Na het ontbijt informeren we bij het onthaal of de paddle boards beschikbaar zijn. Helaas de twee (2!) paddle boards zijn al uitgeleend. Een streep door onze plannen. Maar niet getreurd, er vallen nog genoeg andere sportieve dingen te doen hier. We nemen de trein naar Vevey voor een bergwandeling. In Vevey aangekomen zien we weer talrijke kleurrijke figuren doorheen de straten wandelen ter gelegenheid van het Fête des Vignerons. Het mooiste vind ik de gezinnen waarbij zowel de ouders als de kinderen in dezelfde outfit steken.

Vanuit Vevey nemen we de kabelspoortrein naar station Les Pléiades, gelegen op 1346 m boven de zeespiegel. We zijn wat traag op gang gekomen vandaag, want tegen dat we aan het startpunt van de wandeling zijn, is het al 12u. De wandeling biedt ons prachtige uitzichten op het meer en onderweg komen we een grote kudde koeien tegen die bereidwillig op de foto gaan. Rond 14u lassen we een lunchpauze, of beter gezegd, dessertpauze in. Ik geniet van een heerlijke moelleux op het mooie terras van Le 1209. Ook vandaag is het weer een snikhete dag. We koesteren dan ook elk streepje schaduw dat we tegen komen. Onderweg loop ik een paar steken van (vermoedelijk) dazen op. Ik blijf een lekker doelwit voor insecten allerhande.

We zijn te vroeg terug in Station Les Pléiades. Aangezien we nog een tijdje moeten wachten op de kabelspoortrein, besluiten we af te dalen naar het volgende station: Lally, gelegen op 1236 m. Een beetje een zotte inspanning, want vanuit Lally moeten we eerst opnieuw terug naar Les Pléiades sporen om van daaruit naar Vevey te sporen. Om de één of andere reden zijn we allebei best wel moe, ondanks het feit dat dit helemaal geen zware wandeling was. Wellicht een combinatie van de hitte en mijn verkoudheid.

In Vevey nemen we de trein terug naar Montreux. We informeren opnieuw bij de receptie van het hotel of de paddle boards beschikbaar zijn (reserveren is niet mogelijk) en jawel, ditmaal hebben we geluk! We kunnen meteen onze nieuwe waterdichte zak uittesten. Werkt geweldig goed! We peddelen de andere richting uit dan de vorige keer en doen een poging om allebei op onze boards te poseren bij het standbeeld van Freddy Mercury. Het kost ons wat moeite, maar uiteindelijk levert onze gopro toch een paar geslaagde beelden op. Uiteindelijk brengen we twee uur door op het water. En ja, ditmaal ben ik wel twee keer van mijn board gevallen. Ik steek de schuld op de vermoeidheid.

We peddelen terug naar het hotel, sleuren de boards aan land via die vervelende steiger en begeven ons naar de kamer voor een deugddoende douche. De rest van de avond brengen we door op het terras van het restaurant van ons hotel. We nemen de degustatiemenu en genieten van de heerlijk warme avond. De bediening mist duidelijk een goede opleiding, maar ze zijn wel heel vriendelijk en het uitzicht op het meer is fenomenaal. Al was het wellicht niet zo’n goed idee een dessert te bestellen: mijn ijsje komt met zoveel slagroom dat ik amper de bollen ijs vind en ik ben niet zo’n fan van slagroom…

Vitello tonnato:

Tonijn:

Vangst van de dag:

Kaasbordje van Dries:

In slagroom verdronken ijsje:

Paddle boarden in Montreux en Parade de Nuit in Vevey – 22 juli 2019

Helaas, helaas, ondanks een goede nachtrust is mijn verkoudheid vandaag pas echt doorgebroken. Het is meer dan dertig graden en het snot loopt letterlijk uit mijn neus… Ik wapen mij met voldoende zakdoekjes en probeer verder het probleem gewoon te negeren.

We ontbijten buiten op het prachtige terras van Eurotel. Het terras bevindt zich op de eerste verdieping en hangt letterlijk boven het meer. Het uitzicht is prachtig en het ontbijtaanbod is beslist genereus te noemen. Dat lijken de mussen en de meeuwen ook te vinden, want als je ook maar één seconde je ontbijt onbewaakt op tafel laat staan, is er wel een vogel mee weg. Vlak bij ons zit een moslim-koppel waarvan de vrouw gekleed is in een pikzwarte niqab en de man gezellig in short en t-shirt zit. Bij elke hap die de vrouw neemt, moet ze het lapje dat haar neus en mond bedekt omhoog doen. Afgaande op de dure schoenen en handtas van de dame in kwestie is dit een zeer rijk koppel. Ik zou graag op een onbewaakt moment naar de vrouw gaan en vragen of ze niet liever die niqab in het meer zou gooien en lekker met de haren onbedekt in een zomers kleedje zou zitten. De ongelijkheid tussen man en vrouw die ik hier voor mijn neus zie, maakt dat ik me ongemakkelijk voel, maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat deze vrouw door een vraag van een waarschijnlijk in haar ogen decadente Westerlinge niet opeens haar leven radicaal zal omgooien.

Na dit uitgebreide ontbijt was het tijd voor een beetje sport. Eurotel beschikt over twee (2! voor het ganse hotel!) paddle boards die we gratis kunnen uitlenen en hoera, ze zijn zelfs nog beschikbaar op deze snikhete ochtend. We trekken onze zwemkledij aan en laten ons vervolgens door de receptionist begeleiden naar de garage waar we de twee boards en de paddles overhandigd krijgen. Het is een beetje sleuren tot aan de kleine steiger onder het overhangende terras van het hotel en daarna is het wat zoeken hoe we ons best in het water laten zakken. De steiger bestaat uit zo’n metalen raster en ik kan jullie garanderen: die metalen vierkantjes zijn niet echt aangenaam om op te zitten.

Eens we in het water geraakt zijn, verloopt alles prima. Blijkt dat die twee keer paddle boarden in Corsica toch hun vruchten afgeworpen hebben. Ik moet er alleen op letten dat ik mijn voeten wat meer ontspan, want na verloop van tijd krijg ik kramp onder mijn voetzolen van het voortdurend balanceren op het bord. Twee keer lig ik bijna in het water wanneer ik uit rechtstaande positie op het board wil gaan zitten, maar ik weet steeds mijn evenwicht te hervinden. We genieten allebei van de zalige rust op het meer en duiken zo nu en dan het water in voor wat verfrissing. We doen het rustig aan, maar overbruggen best wel een serieuze afstand. Zo’n paddle board is echt een fijne manier om je te verplaatsen. In totaal dobberen we zo’n drie uur op het meer rond.

Het kost ons wat moeite om de paddle board terug op het droge te krijgen dankzij die pijnlijk ongemakkelijke steiger, maar het lukt. We laten de paddle board achter in de garage van het hotel en gaan vervolgens naar onze kamer voor een lekkere douche. Rond 15.30u gaan we opnieuw op pad. Dankzij het stevige ontbijt hebben we niet echt veel honger, maar een gelato van Bellamia, mijn favoriete ijsjeszaak in Montreux, gaat er altijd wel in. We wandelen langs de oever van het meer helemaal tot aan het Château de Chillon. Het is nog steeds erg warm en in mijn neus lijkt er wel een kraantje open gedraaid te zijn: het snot loopt eruit. We besluiten niet heel de weg terug te stappen, maar in het station van Veytaux-Chillon de trein naar Vevey te nemen om op het festivalterrein ons avondmaal te nuttigen.

In Vevey aangekomen gaan we eerst langs de Migros voor papieren zakdoekjes en water om al dat verloren lichaamsvocht aan te vullen. We kopen in hetzelfde winkelcentrum ook een waterdichte zak, zodat we bij een volgend paddleboardavontuur onze gsm kunnen meenemen. Het is nog wat te vroeg voor het avondmaal, dus zoek ik via google een rooftop terrace om iets te gaan drinken. Google leidt ons naar de Base balcony & bar en dat blijkt een geweldige ontdekking te zijn: een prachtig terras mét uitzicht en een wijnkaart die er zeer veelbelovend uit ziet. We hebben bovendien het ganse terras voor ons alleen. De wijnen die op de kaart staan zijn prijzig, maar we krijgen hapjes van het huis aangeboden bij ons drankje. We drinken eerst een glaasje bubbels en vervolgens een glaasje gewone wijn. Beide zijn uitstekend.

Tijd om af te zakken naar de oever van het meer voor het avondmaal. Mijn vriend en ik wandelen op ons gemak langs de etenskraampjes en besluiten ditmaal voor de wereldkeuken te kiezen. Momo’s als voorgerecht en een heerlijk bord paella als hoofdgerecht, vergezeld van een halfliterflesje festivalwijn. We vinden een heel gezellige plekje onder de bomen en genieten van ons avondmaal.

Tot nu toe hebben we buiten eten en drinken nog niet veel cultuur meegepikt op het Fête des Vignerons, ik raadpleeg daarom de app van het feest om te zien of er vanavond iets te doen valt. En ja, om 21.30u vindt de Parade de Nuit plaats, een optocht die zich door de straten van Vevey verplaatst die het verbouwen van de wijn en de wijnoogst evoceert. Vreemde lichtgevende figuren dansen doorheen de straten. We herkennen de zon en de maan, insecten en natuurlijk grote druiventrossen. Mooi, maar ik heb al indrukwekkender spektakels gezien.

De zon gaat langzaam onder in het meer en het lijkt wel alsof de lucht in vuur en vlam staat. Werkelijk prachtig. We genieten van de schoonheid van de natuur en nemen dan de bus terug naar het hotel. Alweer een hete, maar fijne dag achter de rug.

Older posts

© 2023 The Swiss Life

Theme by Anders NorenUp ↑