Voilà, mijn eerste ervaring met vrijwilligerswerk in Genève zit er alweer op. Een ervaring die naar meer smaakt, moet ik toegeven. Nu had ik er op voorhand al wel een goed oog in. De website van Pop In the City zag er bijzonder dynamisch uit en uit de foto’s en filmpjes sprak duidelijk het plezier van de deelneemsters. Het lag dus voor de hand me kandidaat te stellen toen ik de oproep voor vrijwilligers zag passeren.

Vrijdagavond om 17u vond de briefing voor de vrijwilligers plaats in het toerismebureau van Genève. De regels en de doelstellingen van de wedstrijd werden uitgelegd, maar de organisatie benadrukte dat het eerst en vooral belangrijk was dat de deelnemende dames zich zouden amuseren. Deelnemen is belangrijker dan winnen en de hoofddoelstelling van Pop In Geneva is de deelnemers de gelegenheid te geven op een originele manier de stad beter te leren kennen.

Bij de briefing viel het me op dat ik zowat de enige niet-Franstalige in het gezelschap was. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, gezien het internationale publiek waarop het evenement zich richt. Op zich kwam me dit wel goed uit, want sinds ik mijn zomercursus Frans aan het CLT heb afgerond, heb ik nog niet veel de gelegenheid gehad om mijn Frans te oefenen, buiten een paar korte interacties in winkels en zo. En van alleen naar wat podcasts te luisteren, zal mijn spraakvaardigheid beslist niet toenemen.

Enfin, ik was alleszins bijzonder aangenaam verrast door de Challenge die ik toegewezen kreeg. Mijn collega-vrijwiliger Magali en ikzelf waren verantwoordelijk voor het goed verlopen van de Extreme Challenge ‘Aie Confiance’. Bedoeling was dat de deelnemende teams (telkens bestaande uit twee vrouwen) met een slang op de foto zouden gaan. Mij leek deze challenge eerlijk gezegd weinig ‘extreem’, maar mijn collega-vrijwilliger trok terstond bleek weg toen ze hoorde wat de challenge in hield. Magali bekende dat ze een fobie voor slangen had. Dat maakte dat de taakverdeling meteen duidelijk was: Magali zou voor het onthaal van de deelnemers zorgen en nagaan dat ze aan alle vereisten van de wedstrijd voldeden en ik zou in de ruimte met de slangen plaatsnemen om erop toe te zien dat de opdracht naar behoren vervuld werd.

Na de briefing was er een korte drink om kennis te maken met de andere vrijwilligers. Echt lang bleef ik niet, want ik was op datzelfde moment ook uitgenodigd voor de afscheidsdrink van een collega van Dries. Dries had erop aangedrongen dat ik zeker zou langskomen, want de afscheidnemende collega in kwestie was Spaanstalig en zijn vrouw zou ook aanwezig zijn op de drink. Een goeie gelegenheid om het stof van mijn Spaans te blazen!

Het was niet lang stappen van het toerismebureau naar The Clubhouse, alwaar Dries en zijn collega’s ondertussen al in de ‘pints’ gevlogen waren. Ik hield het bij een wit wijntje (of twee) en de avond eindigde met het smeden van wilde reisplannen naar Asturias. 😉