Vandaag opnieuw tot 9 u uitgeslapen wat een luxe! Het ontbijt slaan we over, omdat we deze middag naar onze vrienden in Aubonne reizen en die ons altijd zeer royaal ontvangen. Ik wil genoeg honger hebben.😉
We maken van de gelegenheid gebruik om nog wat te wandelen aan het meer en nemen dan op 11.20u de trein naar Allaman, waar onze vriendin Kristien ons komt ophalen aan het station.
Het is gelukkig wat minder warm dan gisteren, zodat we samen kunnen genieten van het terras van onze vrienden met uitzicht op het meer zonder oververhit te geraken. De kinderen zijn alweer wat gegroeid. Al vermoed ik dat de oudste dochter Lucía ondertussen uitgegroeid is. Ze steekt al hoog genoeg boven mij uit!
Tijdens het aperitief komt een wat oudere kennis van onze vrienden langs. Een vlotte dame met een olifantengeheugen waarmee dries en ik een tijdje gepraat hadden op het feest dat onze vrienden voor hun tien jaar huwelijk gaven. Ze weet nog keiveel van ons, terwijl ik mij haar eerlijk gezegd nog amper herinner. Oeps.
Alhoewel we op voorhand aan onze vrienden hadden laten weten dat ze zeker niet te veel moeite moesten doen, kon David het toch niet laten en krijgen we een fantastische meergangenlunch gepresenteerd. Gelukkig doet hij het rustig aan, zodat er voldoende tijd is tussen de gangen.
We starten met heerlijke gazpacho van komkommer met scampi, gevolgd door zalig lekkere bruschetta’s. Het hoofdgerecht bestaat uit kreeft, gerookte zalm, scampi in een currysausje en allerlei groentjes. Amai, we smullen wat af. Als dessert eten we de pralines van Neuheus die ik in de luchthaven kocht. Zelfs al ben ik meer dan voldaan, there is always room for chocolate!
De namiddag kabbelt voort op het ritme van de gesprekken. David is duidelijk carrière aan het maken bij Nestlé en ook Krisien heeft nu een leidinggevende functie. Ondertussen kochten ze een appartement in een skigebied waar Kristien regelmatig gaat skiën met de kinderen. Erg onder de indruk van de sportieve prestaties van onze vriendin, die het trail runnen als nieuwe hobby heeft ontdekt. Veel respect voor haar, maar persoonlijk ontgaat de aantrekkingskracht van deze extreme uithoudingssport mij een beetje.
Na een bijzonder fijne namiddag brengt Kristien ons terug naar het station. Dries en ik nemen de trein naar de luchthaven en drinken nog een theetje bij Hygge kwestie van het weekend in schoonheid af te sluiten.
We nemen afscheid aan de security. Tot mijn grote opluchting heeft mijn vlucht eens geen vertraging en land ik op het voorziene uit in Zaventem. Mooi op tijd om de trein te halen naar Leuven! Het einde van een mooi weekend.
Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.
Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van Dries. 😉
Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.
Dries heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.
We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.
Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen Juul en Katrien nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉
Appetizer:
Queue de lotte farcie à l’ail des Ours & langoustines:
Dôme chocolat noir, fraises gariguettes:
In de namiddag nemen de wolken het over van de zon, wat op zich niet zo erg is, want dat houdt de temperatuur draaglijk. We genieten van de prachtige wijngaarden en de overvloedig aanwezige bloemenpracht.
In Vevey aangekomen dalen we af naar onze favoriete bar aan het meer alwaar we genieten van een verfrissend drankje na deze fantastische wandeling.
We nemen de trein terug naar Lausanne, frissen ons op in het hotel en wandelen dan naar restaurant Street Cellar vlakbij het hotel. Het concept van Street Cellar is simpel: lekkere wijntjes in combinatie met street food gerechtjes uit heel de wereld. We starten de maaltijd met een flesje prosecco om te klinken op de mooie dag. Vervolgens bestellen we de suggesties van de dag: de burrata, de geroosterde broccoli en de groene asperges rol. Allemaal erg verfijnd en zeer lekker. En ook de street “doggy” dog deluxe valt in de smaak. Ik ben normaal gezien niet zo’n grote fan van hotdogs, maar deze kan me wel bekoren, wellicht door de hogere kwaliteit van het vlees.
Tijdens onze maaltijd komt een groep mannen binnen die duidelijk een vrijgezellen aan het vieren zijn. Ik heb even schrik dat een luidruchtige bende de Street Cellar zal overnemen, maar dat is gelukkig niet het geval. Nog nooit zo’n beschaafde groep gezien. 😉 De vrijgezel heeft duidelijk als opdracht gekregen om een muzikaal nummer te maken/mixen en daar gaat alle aandacht van de bruidegom naartoe, die in stilte zit te zwoegen.
Uit nieuwsgierigheid bestellen we een Braziliaanse snack die op de kaart staat: pão de queijo, kleine gebakken deegbolletje met een lichte kaassmaak. Echt onder de indruk ben ik niet, maar het is altijd leuk om iets nieuws uit te proberen. De loaded smashed and crispy patate zijn veel meer mijn ding!
Pão de queijo au Gruyère AOP:
Loaded smashed and crispy patate:
Dries en Juul sluiten de maaltijd af met een digestief. Ik houd het bij een glaasje wijn.
Aangezien we vroeg gedaan hebben met eten besluiten we nog een avondwandeling te maken in Lausanne om zo de sfeer van deze stad wat op te snuiven. De stad is helemaal tot leven gekomen en overal zitten mensen op terrassen iets te eten of te drinken of in parken en op banken te genieten van hun zelf meegenomen flessen wijn. Echt een superleuke vibe. Wij wandelen tot boven aan de kathedraal en genieten van het mooi uitzicht op het nachtelijke Lausanne.
Juul en Katrien zijn moe na deze goed gevulde dag en willen graag vroeg in bed kruipen. Dries en ik offeren ons op om de drankbonnetjes van zijn ouders te consumeren en sluiten de avond af met een glaasje wijn op het fantastische dakterras van Mad House. Als hotel is dit eerder een teleurstelling, maar het dakterras is werkelijk top.
Deze ochtend zowaar uitgeslapen tot 9u! Woehoe! Heerlijk geslapen trouwens in de uitstekende hotelkamer van Base Vevey, dat zich op een veel handigere locatie bevindt dat ons vorige hotel, Modern Times. Enige nadeel is dat het hotel als ontbijt enkel een voorverpakt ontbijtpakket aanbiedt, terwijl Dries en ik fan zijn van uitgebreide hotelbuffetten. Zo’n ontbijtpakket waarbij we moeten eten wat de pot schaft, is niet echt ons ding.
We besluiten dan ook te gaan ontbijten in de stad. Googlemaps wijst ons de weg naar het terras van Brew, alwaar we genieten van een werkelijk uitstekend ontbijt met scrambled eggs, avocado, zalm en champignons. Echt om duimen en vingers af te likken. Brew heeft ook een zeer uitgebreid aanbod aan koffies, gemaakt van bijzondere bonen en weer vind ik het ergens jammer dat ik geen koffie lust. Maar ik krijg dat vieze bruine goedje echt met de beste wil van de wereld niet binnen.
Na het ontbijt keren we terug naar Base hotel, we checken uit en laten onze valiezen achter bij de receptie. Vanaf ons hotel wandelen we naar de Vevey-funi, een schattige funiculaire die ons wat dichter bij de top van Mont-Pèlerin brengt. We komen nét een minuut voor het vertrek van de funiculaire aan en kunnen nog net op tijd in het wagonnetje springen voordat de deuren sluiten. Na een kort ritje stappen we uit bij het eindstation. Altijd leuk, zo’n funiculaire.
Dries en ik beginnen aan de wandeling naar de top van Mont-Pèlerin, 1080 meter hoog. We puffen een beetje, want het is op deze Pinkstermaandag zonniger en warmer dan de weersvoorspellingen op voorhand hadden aangegeven. Gelukkig zijn we zo slim geweest om zonnecrème mee te nemen.
Het hoofddoel van onze wandeling is van het uitzicht genieten vanaf de Tour Plain-Ciel. Helaas, het zit ons niet mee… Na een stevige wandeling blijkt de toren gesloten te zijn wegens een defecte lift. Doodjammer, want het hoogste punt van Mont-Pèlerin is volledig bebost waardoor we helemaal niks van uitzicht te zien krijgen. Da’s even vloeken.
Maar goed, niets aan te doen. We kiezen een andere weg naar beneden die niet door het bos leidt en zo kunnen we toch nog genieten van een mooie wandeling met uitzicht op Lac Leman.
Lunchen doen we bij Le Chalet du Mont-Pèlerin vlakbij de eindhalte van de funiculaire. Het restaurant heeft een prachtig terras met een fabuleus uitzicht én er staat kaasfondue op de kaart. Ja, zelfs in hartje zomer kan een lekkere kaasfondue smaken. We bestellen een portie voor twee personen met truffel. Heerlijk! Als aperitief drinken we een lekkere sangría en bij de kaasfondue hoort natuurlijk een glaasje witte wijn.
Om de vertering te stimuleren, beslissen we te voet de berg naar beneden te lopen. Om de één of andere reden hebben Dries en ik allebei spierpijn in onze kuiten overgehouden aan ons uitstapje naar de Caves Ouvertes, dus geheel pijnloos is deze afdaling niet, maar we bijten door. De wandeling brengt ons langs wijngaarden en kleine voetwegeltjes die tussen huizen doorlopen. Heel leuk.
Beneden komen we uit in de buurt van Les Bains Payes, perfect, want we hebben dorst gekregen van onze afdaling. Door het goede weer is het enorm druk bij Les Bains Payes, maar we slagen erin een tafeltje te veroveren. Ik drink een lekkere kombucha en we bewonderen een evenwichtskunstenaar die op een slappe koord gespannen boven een stukje meer balanceert. We zien hem verschillende keren in het meer vallen waarop hij zich telkens weer vanuit het meer op de slackline heist. Indrukwekkend.
Na deze welverdiende verfrissing wandelen we verder langs het meer. We zoeken ons een terrasje om als afsluiter van deze mooie dag nog samen iets te drinken, want ik vlieg vanavond terug naar België. We belanden bij le Caveau de Hadès et des Marins-Pêcheurs, waar we tijdens het Fête des Vignerons iets dronken op het dakterras. We hadden gewaarschuwd moeten zijn, in 2019 moesten de klanten daar superlang wachten, in 2022 kunnen ze geen Hugo serveren, want het ijs is op. De huisgemaakte ice-tea is trouwens ook op. Uiteindelijk bestellen we twee lokale frisdranken, waarin tot onze grote verbazing grote stukken ijs drijven. Bizar.
We keren terug naar het hotel en nemen samen met onze valiezen de trein naar de luchthaven. Gisterenavond had ik via de app bericht gekregen dat mijn vlucht ipv om 21.15u om 22.45u zou vertrekken. Tegenslag, want daardoor dreigde ik in Zaventem luchthaven de laatste trein naar Leuven te missen. De site van de luchthaven geeft echter niet aan dat de vlucht vertraagd is. Omdat we niet het risico willen lopen dat de app het bij het verkeerde eind heeft, zijn we toch een uur voor het geplande vertrek op de luchthaven van Genève.
Ter plekke geven de vertrekschermen nog steeds geen vertraging aan. Ik informeer bij een infostand of mijn vlucht vertraging heeft. De vriendelijke mensen aan de infostand bevestigen de vertraging min of meer, maar zeggen dat deze minder is dan mijn app aangeeft. Ze verwijzen me door naar de incheckbalie van Brussels Airlines, alwaar de medewerkers zeggen dat ze geen info hebben dat de vlucht vertraagd zou zijn. Lastig al die tegenstrijdige info. Ik besluit toch maar het zekere voor het onzekere te nemen, neem afscheid van Dries en ga door de security. Uiteraard wordt mijn valies er weer uitgepikt voor een controle. Gelukkig mag ik snel beschikken.
Aan de gate valt er uiteraard nergens een vliegtuig te bekennen. Al blijven de vertrekschermen hardnekkig beweren dat de vlucht geen vertraging heeft. Zelfs tot vlak voor het vertrekuur van 21.15u, blijft de vlucht zonder vertraging aangekondigd staan. Tot een dikke twintigtal minuten later opeens op het scherm bij de gate verschijnt dat de vlucht vertraagd is naar 22.55u. Yikes, de kans dat ik bij aankomst in Zaventem dan nog een trein naar Leuven kan nemen is gewoonweg nul. Verdorie toch. Dat wordt weer een dure taxirit van Zaventem naar Leuven.
Uiteindelijk wordt het vertrekuur bijgesteld naar 22.45u. En jawel, om 22.45u zit iedereen mooi vastgegespt in het vliegtuig te wachten tot het vliegtuig opstijgt. Vijf minuten later (I kid you not, letterlijk vijf minuten nadat iedereen heeft plaatsgenomen) roept de piloot om dat de vlucht bijkomend vertraagd is door technische problemen met de radarinstallatie in Frankrijk. De piloot spreekt van een vertraging van drie à vier uur. Meteen ontstaat er verwarring in het vliegtuig. De aankondiging is in het Engels en niet iedereen verstaat Engels, ik vertaal voor de meneer naast mij. De zakenman aan mijn andere kant heeft de boodschap wel begrepen en is furieus. ‘Ontoelaatbaar!’, roept hij en hij staat meteen op, grijpt zijn handbagage en verlaat het vliegtuig. Er volgen nog een paar mensen na hem. De crew doet niets om hen aan te manen om terug naar hun plaatsen te gaan en laat iedereen die dat wenst vertrekken.
Ik ben in dubio. Ik wil het toch nog even aanzien, want ik heb dinsdagochtend een belangrijke vergadering waarvoor ik het welkomstwoord moet doen. Ik begin meteen al wat berichten rond te sturen aan mijn collega’s om een plan B te bedenken in het geval het vliegtuig niet vertrokken geraakt en ik de nacht in Zwitserland moet doorbrengen. Ondertussen hoop ik stiekem dat ze die radarinstallatie in Frankrijk snel weer aan de praat krijgen. En ja, een beetje later komt de mededeling dat de vertraging wellicht maar een uur of twee zal zijn. Da’s al doenbaarder.
Uiteindelijk zijn de problemen nog wat sneller van de baan en stijgt mijn vliegtuig iets voor middernacht op. De zakenman naast mij valt nergens meer te bespeuren, dus het vliegtuig stijgt zonder hem op. Om 1.05u land ik in Zaventem en begeef ik me rechtstreeks naar het vertrekpunt van de taxi’s. Een peperdure taxirit van 83,80 euro later ben ik op mijn appartement. Ik neem nog snel een douche en lig rond 2u in bed. Dik drie uur later dan gehoopt. Dat wordt morgen een lastige dag…
Opgestaan om 8.30u, omdat Dries al in de voormiddag met zijn collega heeft afgesproken om samen naar de Caves Ouvertes Vaudoises te gaan. Een beetje te vroeg voor mij, na een zeer intensieve werkweek had ik graag wat bijgeslapen. Maar goed, een lekkere douche later, voel ik me al heel wat frisser.
Het ontbijt in hotel Modern Times (genoemd naar een film van Charlie Chaplin) is werkelijk fenomenaal. Zowel Dries als ik genieten uitgebreid van het buffet. Kwestie van een stevige bodem te leggen voor al die Zwitserse wijn.
De receptie bestelde een taxi voor ons om 10.10u, maar uiteindelijk moeten we nog een dik kwartier wachten tot de taxi aankomt. Wat maakt dat we een beetje te laat aankomen bij het station van Chexbres. Gelukkig heeft Alan, de Engelse collega van Dries, al onze bandjes en ons wijnglas opgehaald zodat we niet veel tijd verliezen.
We maken meteen kennis met de twee Turkse jongedames die hem vergezellen. Beetje een bizar verhaal: een gemeenschappelijk Turkse collega van Dries en Alan, had aan Alan gevraagd om de jongedames mee te nemen naar de Caves Ouvertes, omdat hij zelf in Turkije zat. We zijn dus op stap met twee wildvreemden. De twee jongedames zijn opgetut alsof ze naar een feestje gaan, met make-up, hippe kledij en zelfs panty’s. De weersvoorspellingen verwachten vandaag temperaturen tot 30 graden. Hum. Interesting.
Gelukkig klikt het meteen met de twee jongedames, zelfs al kan één van de twee maar oppervlakkig Engels. Laat ons zeggen dat haar Engels alleszins stukken beter was dan mijn Turks. Ik ben zelfs vergeten hoe in het Turks tot tien te tellen. Een skill die ik ooit leerde toen ik in het ziekenhuis een kamer deelde met een Turks meisje na het operatief verwijderen van mijn vier wijsheidstanden. Beide dames overladen me met complimenten over mijn blauwe ogen. Meteen gescoord. 😉
Onze eerste stop van de dag is Domaine Pierre-Luc Leyvraz, niet ver van het station van Chexbres. We genieten van onze eerste proevertjes en maken verder kennis met de Turkse dames, die elkaar blijkbaar op de tennisles hebben leren kennen en nu regelmatig samen op reis gaan. Het is voor allebei hun eerste bezoek aan Zwitserland. In totaal zullen ze hier vijf dagen verblijven. Wel heel kort, vind ik persoonlijk, maar goed, ze worden meteen al ondergedompeld in de authentieke Zwitserse cultuur.
We steken schuin de straat over om het volgende wijndomein te bezoeken. Jomini vins. Hier krijgen we een heuse rondleiding in de wijnkelder. Zeer boeiend, maar enkel in het Frans. Een beetje lastig dus voor de Turkse dames die geen woord Frans kunnen. Ik informeer bij de gids of hij ook wat uitleg kan geven in het Engels, maar helaas… Dries en ik doen ons best om zoveel mogelijk te vertalen, maar die technische wijntermen zijn voor geen van ons beiden parate kennis. Nuja, we kunnen wat toffe fotootjes maken. Ideaal voor de instagram account van de twee knappe dames.
In de kelder mogen we proeven van een Chardonnay rechtstreeks uit het vat. Voor mij de eerste keer. De Chardonnay moet nog een tijdje rijpen, maar je proeft nu al dat de wijn potentieel heeft. Na de proeverij in de kelder steken we de straat over om een fijne selectie van vijf verschillende Jomini wijnen te proeven: een chardonnay, een mur blanc grand cru, een rosé, een barriques en we sluiten af met een glaasje bubbels. Prompt haalt één van de twee Turkse dames een zakje met walnoten en gedroogde vijgen afkomstig uit haar tuin boven. Duidelijk een vrouw die op alles voorzien is. We laten het ons smaken!
Volgende halte: Domaine Bovy. Ons bezoek aan dit wijndomein met de prachtige tuin was ons in 2019 zo goed bevallen, dat we er geen probleem mee hebben om dit bezoek dit jaar nog eens te herhalen. Met wat geluk weten we een prachtige, grote tafel in de schaduw te bemachtigen. We bestellen een variation de poissons de nos lacs en een assortiment végétarien. Vrij prijzig allemaal, maar wel zeer lekker en verzorgd. Wanneer ons brood op is doen we een poging om een portie extra te krijgen, maar de ober laat ons weten dat dat niet mogelijk is. Gelukkig kunnen we rekenen op onze nieuwe Turkse vriendin, die prompt een zakje met brood uit haar handtas tovert. Ongelooflijk!
Wat later voegen zich nog drie extra personen bij ons gezelschap in de tuin: een oud-collega van Alan (half Algerijns, half Frans, wonend in Zwitserland), een Nederlander die voor de Europese Commissie in Brussel werkt en een Poolse jongedame die een tijdje in West-Vlaanderen gewoond heeft en bijgevolg een heel klein beetje Nederlands spreekt met een schattig Pools/West-Vlaams accent. Wat een boeiend internationaal gezelschap! De gesprekken springen van de hak op de tak, maar nooit valt er een stilte. En ja, wijn helpt natuurlijk om de tongen lost te maken. Al blijven we naar mijn goesting een beetje te lang in de tuin zitten. Er zijn nog zoveel andere caves te ontdekken!
Na licht aandringen van mijn kant beginnen we aan een wandeling door de mooie UNESCO werelderfgoedterrassen van Lavaux. We kunnen die Turkse jongedames toch niet naar huis laten gaan zonder dit prachtig stukje erfgoed bewonderd te hebben? Tijdens de wandeling vraag ik onderweg twee meisjes om een foto van ons gezelschap te maken. De meisje blijken Spaans en Italiaans te zijn en lopen na de fotosessie een stukje met ons mee. Leuk, zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen!
We passeren langs een schattige kiosk, La Chapelle Vente de Vins Didier Imhof en natuurlijk kunnen we de verleiding niet weerstaan om een flesje te kopen voor onderweg. We zijn allemaal uitgerust met stoffen zakjes die rond onze hals hangen en waarin perfect een wijnglas past. Iedereen is al stevig in de wind en we smeren overvloedig zonnecrème om onze tere velletjes te beschermen tegen de brandende zon. Het is ondertussen zo warm dat de twee Turkse jongedames ergens onderweg hun kousen uittrekken. Chapeau dat ze het zo lang hebben volgehouden!
Onze laatste halte is Clos des Moines, een mooie gelegen kasteeltje waar we nog meer lekkere wijntjes proeven. De Poolse jongedame komt opeens aanzetten met één of andere likeur of elixir, dat ik een beetje overmoedig binnen kap. Straf spul… En wellicht niet zo verstandig om dat te drinken na al die wijn.
We wandelen met zijn allen naar het treinstation van Rivaz met de bedoeling onze wijndomeintocht af te ronden, maar ons gezelschap weet ons alsnog te overtuigen een flesje te delen bij Domaine Chaudet, vlakbij het treinstation. Dat was wellicht de fles te veel, want mijn pijp was toen wel ongeveer uit. Trop is te veel. Dus belde Dries een taxi, namen we afscheid van onze oude en nieuwe vrienden en keerden we terug naar ons hotel.
Dries en ik waren allebei doodop, dus na het douchen kropen we vroeg in bed om onze roes uit te slapen. Morgen is er nog een dag!
Onze laatste dag in Luzern. Amai, die vakantie is ook weer voorbij gevlogen. Ik vond Luzern alleszins zeker de moeite van het bezoek waard. Alweer een Zwitserse parel ontdekt.
We ontbijten op het gemak, maken onze valiezen en laten die vervolgens achter bij het onthaal. We hebben geen grootste plannen voor vandaag. Langs de Reuss wandelen we naar de Gütschbahn, een tandrandbaan die ons naar Schlosshotel Gütsch brengt. Vandaar hebben we alweer een prachtig uitzicht over Luzern.
Vanaf Schlosshotel Gütsch maken we een mooie wandeling in de groene long van Luzern. Bij Gasthof Schwyzerhüsli lassen we een kleine drankpauze in. Bij deze temperaturen moet een mens gehydrateerd blijven, nietwaar? Al zijn alcoholhoudende dranken op dat vlak wellicht niet de beste keuze, mijn prosecco en het biertje van mijn vriend smaken.
Vervolgens wandelen we verder naar de Sonnenberg. Het uitzicht is mooi, maar het is zo mogelijk nog warmer dan de voorbije dagen. We zweten wat af. Na een tijdje gewandeld te hebben dalen we de Sonnenberg opnieuw af via de blauwe Sonnenbergbahn.
We nemen de moedige beslissing om het openbaar vervoer verder links te laten liggen en te voet naar Luzern terug te keren. We wandelen tussen de wijngaarden. Doordat we voornamelijk de gewone, verharde wegen volgen, waar tussen de huizen weinig schaduw is, loopt het zweet langs onze rug. Maar we zetten dapper voort. We zien ons doel immers liggen in de verte.
De wandeling blijkt toch steviger dan eerst gedacht, maar zo hebben we wel een reden om een milkshake te drinken bij Amore Mio. Helaas, de uitbater is erg onvriendelijk en de milkshake trekt op niks. Een Italiaanse gelatozaak onwaardig. We voelen ons dik in het zak gezet.
Tijd om onze voeten in het water te steken. We kunnen elk beetje afkoeling goed gebruiken. Het terras van Opus blijkt een ideale plek om een glas wijn te drinken. De keuze op de kaart is fenomenaal. Ik drink er een heerlijk glas prosecco en een werkelijk uitstekende rosé. Een aanrader.
Voor het avondmaal keren we terug naar het hotel. Een simpele vegan bowl bij Dean & David is ideaal op zo’n warme dag. En daarmee zit onze vakantie er dus officieel op. We gaan met onze valiezen naar het station en zoeken een wagon met airco uit voor de terugrit naar Genève. De trein rijdt rechtstreeks naar Genève, dus we kunnen op het gemak blijven zitten. Na een zeer comfortabele rit komen we in Genève aan. Vanaf het station gaan we te voet naar het appartement van Dries en zijn nét op tijd binnen voor de regen losbarst. Een welgekomen bui na een hittegolf.
Blij dat ik deze vakantie de gelegenheid had om Zwitserland wat beter te leren kennen.
Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft Dries mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.
Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.
Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.
Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.
Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren. Jaloers op het slaatje tomaat mozzarella van Dries!
We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!
Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.
Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!
Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).
We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.
Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.
Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!
Onze (korte) zomervakantie meteen al goed ingezet. Toen ik vrijdag onderweg was van Zaventem naar Genève, whatsappte Dries me of ik geen zin had om samen met zijn collega het meer van Genève te verkennen. Tuurlijk had ik daar zin in! Met hete zomerse temperaturen in het vooruitzicht leek een beetje verkoeling zoeken op het meer ideaal.
Zo gezegd, zo gedaan. Na zaterdagochtend de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, gingen we naar de plaatselijke COOP om wat proviand (lees: bier, wijn, wasabinootjes, olijven, gevulde pepers, gemarineerde artisjok en ander meer-waardig voedsel) in te slaan. Vervolgens trokken we iets voor het middaguur naar het appartement van de collega in kwestie. De collega had zo mogelijk nóg meer proviand bij dan wij. Van de honger zouden we alvast niet omkomen.
Zwaar bepakt (zo’n rubberboot weegt verrassend veel) trokken we met z’n drieën naar het meer van Genève. Gelukkig was het niet ver wandelen van het appartement van de collega naar het meer. Aan het meer zochten we een plek in de schaduw om de rubberboot op te blazen. Het vertrekkensklaar maken van de boot ging verrassend snel. Het ding had zelfs drie opblaasbare zitjes en een stevige bodem. Zoveel luxe had ik niet verwacht! Alleen een buitenboordmotor ontbrak, we zouden het dus op mankracht moeten doen (er waren maar twee peddels en ik laat de heren der schepping zich graag belangrijk voelen).
We lieten de boot te water aan een steiger en peddelden in de richting van Lausanne. Het was behoorlijk druk op het meer. We waren duidelijk niet de enigen die verkoeling zochten. Al snel werd het eerste flesje bier/wijn gekraakt en we toastten op de vriendschap en mooie zomerse dagen. Zo nu en dan legden we onze boot vast aan een boei of een steiger en zochten we de verkoeling van het water op. Elk strandje waarlangs we voeren, was druk bevolkt met spelende kinderen en van de zon genietende mensen. En het aantal paddle boards in het water was bijna niet te tellen.
De zon speelde in de loop van de namiddag een beetje verstoppertje achter de wolken. Wat op zich niet slecht was, want anders zou het al snel té heet geworden zijn in ons bootje. We genoten al dobberend van vers brood met Zwitserse kaas, watermeloen en andere hapjes. Dankzij de koelelementen van de collega van Dries, was de wijn zelfs nog aanvaardbaar fris te noemen.
Rond een uur of zes vonden we het welletjes. We haalden de boot uit het meer op dezelfde plek als we erin gingen, lieten de lucht uit alle compartimenten en puzzelden tot alle onderdelen mooi opgeborgen waren. We sleurden de hele handel terug naar het appartement van de collega en namen afscheid.
Na een luie namiddag op het meer wandelden mijn vriend en ik doorheen Genève, op zoek naar een niet te duur restaurantje. Uiteindelijk belandden we bij een Thais restaurant in het quartier des Grottes, vlak achter het station van Cornavin. Ik bestelde mij een heerlijk noedelsoepje met scampi. Een perfecte afsluiter van een fijne dag.
Laatste ontbijt in het Platzhirsch hotel. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Elke dag de keuze hebben uit drie dezelfde kazen en een hardgekookt ei begint op den duur wat tegen te steken.
We maken onze valiezen en checken uit. Tot onze verbazing is het een heel gedoe om onze valiezen achter te laten in het hotel. Blijkbaar is er geen aparte ruimte waar deze achter gelaten kunnen worden en zetten ze de valiezen gewoon in de ontbijt/restaurant/bar-ruimte. De nogal onvriendelijke mevrouw die ook het ontbijt verzorgde, deelt ons mee dat we de valiezen vóór 16u moeten komen ophalen. Wij hebben een boottochtje op de Zürichsee gepland, dus voor ons is dat te vroeg. We blijven aandringen en uiteindelijk haalt ze haar schouders op. Hmm, ok, laten we hopen dat we deze avond nog valiezen hebben…
We trekken het ons niet aan en wandelen naar het vertrekpunt van de boottochten op de Zürichsee. We willen een uitstapje maken naar de andere kant van het meer: naar Rapperswil en Insel Ufenau. We moeten redelijk wat geduld uitoefenen alvorens we onze tickets voor de boot kunnen bemachtigen. Echt, die rij aan het loket gaat niet vooruit. Het is iets wat ons blijft verbazen: de ongelooflijke traagheid van Zwitsers. In België ben je overal minstens twee keer zo snel bediend.
De zon is ons nog steeds goed gezind en ik kijk uit naar een boottocht van ongeveer twee uur op het mooie meer van Zürich. We weten een goed plekje op het voordek te bemachtigen en zien aan onze rechterkant de plekken voorbij glijden waar we gisteren gewandeld hebben. De boot stopt onderweg een paar keer om mensen op en af te laten stappen, maar wij blijven zitten. Vlak voordat we bij Insel Ufenau aanmeren, beslissen we deze stop toch maar over te slaan. We vermoeden sterk dat we te weinig tijd hebben om dit eilandje te combineren met eindhalte Rapperswil en uiteindelijk willen we liever naar Rapperwil.
Rapperswil is een charmant dorpje met een prachtige burcht, een klooster en pittoreske oude straatjes. Op het moment dat wij er aanmeren, wordt Rapperswil helaas helemaal overspoeld door een iron man race. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet het nut van inzie om je lichaam tot zulke extreme inspanningen te dwingen, maar aan de andere kant heb ik wel respect voor de lopers die ons voorbij zoeven. Het is erg warm, geen ideale omstandigheden voor zo’n wedstrijd.
We klimmen meteen naar de burcht op de heuvel. De burcht is helaas vandaag uitzonderlijk gesloten. Waarschijnlijk om wille van de iron man race. Ach ja, geen erg, wij genieten wel van het mooie uitzicht en de vlak bij de burcht gelegen rozentuin. Om de rozentuin te bereiken moeten we een steile trap afdalen. De trap is echter in gebruik door een kerel met een fiets die zowaar de trap van boven naar beneden helemaal af stuitert met zijn fiets. Ik hou mijn hart vast, maar hij raakt heelhuids beneden zonder op zijn gezicht te gaan. Knap staaltje van stuurmanskunst.
Voor de lunch belanden we op het terras van restaurant Rathaus. Een superfijne ontdekking. Het is ondertussen erg warm geworden en we smeren als een gek zonnecrème om niet te verbranden. Het is prettig toeven onder de parasols van het terras van restaurant Rathaus en ik geniet van de heerlijke risotto met asperges en de lekkere witte wijn.
Omdat het zo warm is, doen we het rustig aan. We zoeken een plekje waar ze gelato verkopen en lopen door de spoorwegtunnel onder de treinsporen naar de oever van het meer. Aan de oever stikt het van de zonnebadende mensen. Wij hebben echter een andere doel: de langste houten brug van Zwitserland. Helaas hebben we te weinig tijd om de brug helemaal af te lopen, want we mogen onze boot niet missen. Ik vlieg immers vanavond terug naar België en het zou stom zijn mijn vliegtuig te missen.
µ
Het is jammer dat we maar een paar uur hebben kunnen doorbrengen in Rapperswil, misschien hadden we deze uitstap eerder moeten plannen. Maar ach, dan hebben we nog iets om voor terug te komen, nietwaar? Het is superwarm tijdens de terugtocht op de boot en we zweten wat af. Doet me denken aan onze boottocht naar Yvoire van bijna een jaar geleden.
Wanneer we opnieuw vaste grond onder de voeten hebben, wandelen we op het gemak terug naar het hotel, waar onze valiezen mooi op ons staan te wachten ondanks het feit dat het later is dan 16u. We hebben nog wat tijd over en drinken iets op het terras van ons hotel. Ik bega de vergissing om een ijsthee te bestellen die één, niet huisgemaakt is en twéé, veel te zoet is. En ook de mint julep van mijn vriend smaakt minder lekker dan degene die ik bij aankomst in Zürich dronk.
Tijd om naar het station te vertrekken om de trein naar de luchthaven te nemen. Ik ben ruimschoots op tijd en check mijn valies in. Ik ben net voorbij het eerste poortje om naar de security te gaan, wanneer ik besef dat ik vergeten ben mijn laptop uit het voorste vak van de koffer te halen en in mijn fototoestelrugzak te steken. Damn. De laptop staat in standby en dat kan een potentieel gevaar opleveren in het ruim van het vliegtuig.
Ik meld mijn probleem aan de beambte bij het poortje maar die zegt dat er niets meer aan te doen valt. Ik weet hem echter te overtuigen dat ik toch wil proberen de laptop nog terug te halen. Ik heb mijn valies nog maar pas ingecheckt en ik wil geen neergestort vliegtuig op mijn geweten hebben. Ik keer dus terug en wend mij tot een zeer vriendelijke beambte van Swissair (ik moet zeggen dat ik stiekem blij ben dat dit een Swissair vlucht is). Ze luistert naar mijn probleem, scant mijn bagagetag in en zegt me dat ze mijn koffer terug zullen laten komen.
Voordat het zover is, moet ik nog een hele tocht afleggen, naar de lost and found in een bepaalde terminal, daar aanbellen en dan wachten aan bagageband 21. En jawel, ik ben nog maar net daar aangekomen of mijn valies komt geheel eenzaam de band opgerold. Opgelucht haal ik de laptop eruit en vraag me vervolgens af hoe ik mijn valies nu terug in het systeem krijg. Ik ga naar een andere lost and found beambte en die brengt mijn valies ergens naar een geheim luik et voilà, de valies is weer op weg om hopelijk bij het juiste vliegtuig uit te komen.
Uiteindelijk heb ik in totaal een half uur of zo verloren, dat vind ik persoonlijk heel goed meevallen. Erg onder de indruk van de efficiëntie van de luchthaven van Zürich. Benieuwd of dat in Zaventem zo vlotjes zou verlopen.
Opgelucht dat ik mijn laptop kon recupereren, ga ik opnieuw naar het poortje waar ik al een keer door geweest ben en waar je je boarding pass moet scannen. Uiteraard krijg ik de boodschap dat mijn boarding pass een duplicaat is. Gelukkig doet de norse dame aan het poortje niet moeilijk en laat ze me erdoor.
Ik geraak vlot door security en dan is het nog een flink eind stappen naar de gate. Zürich is echt een enorme luchthaven.
Bij terugkomst in Zaventem rolt tot mijn opluchting mijn valies mooi van de bagageband. Eind goed, al goed. Een treinrit later ben ik alweer terug in Leuven. Al bij al nog op een redelijk uur.
Zürich is echt een stad die mij aangenaam verrast heeft. Zeker de moeite van een bezoek waard.
Dit pinksterweekend was ik speciaal naar Genève over gevlogen om deel te nemen aan de fameuze Caves Ouvertes, waar Dries altijd zo laaiend enthousiast over is. Hij kocht op voorhand een passeport Caves Ouvertes dat ons recht gaf op een glas, toegang tot het openbaar vervoer en de mogelijkheid om zoveel wijn te proeven als we wilden.
Dries en ik hadden afgesproken met zijn collega Alan om de trein van 10.19u naar Chexbres te nemen. We hadden al eerder gewandeld tussen deze prachtige UNESCO werelderfgoed terrassen, dus ik keek ernaar uit om nu volop te proeven van de ongetwijfeld heerlijke wijnen die hier geproduceerd worden.
Het weer was schitterend op zaterdag en het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die zin hadden in een dagje wijn proeven. In Chexbres was het bijzonder druk aan het toeristische kantoor, waar we de wijnglassen en het bijhorende paspoort moesten ophalen. In Chexbres hadden we afgesproken met een oud-collega van Alan die al een uurtje eerder op verkenning was getrokken en graag onze gids speelde.
Onze eerste stop was Cave Francey alwaar we meteen al een mooi uitzicht hadden op het meer van Genève en de terrassen. De wijn was lekker, maar organisatorisch stond het één en ander duidelijk nog niet op punt. Beetje vreemd, want dit is een jaarlijks wederkerend evenement. Van Zwitsers zou je toch iets meer efficiëntie verwachten. We kregen meteen ook wat proevertjes kaas en worst aangeboden. Altijd welkom.
Vervolgens gingen we verder naar Cave Champ de Clos en Domaine Bovy. De werkelijk prachtige tuin van Domaine nodigde uit om hier een middagpauze in te lassen. We vonden een mooie tafel in de schaduw en we bestelden sushi du terroir (jawel, sushi gemaakt met streekproducten, al heb ik sterke vermoedens dat de rijst niet lokaal geteeld werd) en een vegetarisch assortiment. Omdat de proevertjes hier nogal klein uitvielen, kochten we ook een flesje Viognier om aan tafel te degusteren. Tijdens onze lunch kregen we het gezelschap van een Ierse kameraad van Alan en zijn vrouw.
Na deze zeer lekkere lunch zetten we onze ontdekkingstocht in Chexbres verder. We proefden wijn bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard en Constant Jomini. Ook hier stelden we vast dat de praktische organisatie beter kon, maar hey, de wijn was lekker! Het moet gezegd dat de vrolijkheid van ons gezelschap evenredig toenam met het aantal proevertjes. Bij onze laatste stop in Chexbres vervoegde nog een kameraad van de oud-collega van Alan ons ondertussen behoorlijk aangeschoten gezelschap.
Omdat het weer zo prachtig was, besloten we te voet verder te wandelen naar het volgende dorpje: Epesses. De wandeling beloonde ons met schitterende uitzichten op de omgeving, maar de heren in ons gezelschap werden nogal opgeslorpt door het feit dat ze de fles rode wijn die ze kochten bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard niet open kregen. Wie trekt er nu ook op wijnuitstap zonder een kurkentrekker? Gevolg: om de haverklap spraken ze andere wandelaars aan met de vraag of ze misschien een kurkentrekker van hen konden lenen. Uiteindelijk is de Ier gaan aankloppen bij een woning langs de weg en hielp een vriendelijke Zwitser ons uit de nood.
In Epesses vonden we een plekje op het werkelijk prachtige terras van Philippe Rouge alwaar we de rest van de avond in de zon doorbrachten. We kochten wat kaas en worst om de honger te stillen en genoten van een heerlijk flesje witte wijn. Meer moet dat soms echt niet zijn. En dankzij de Zwitserse spoorwegen zijn we in onze aangeschoten toestand veilig weer in Genève geraakt. Alwaar mijn vriend en ik als afsluiter van de avond nog snel iets bij een Indiër bij ons in de buurt zijn gaan eten. Kwestie van al die alcohol wat te absorberen. 😉
Deze zondag hebben we afgesproken met David en Kristien uit Aubonne om samen een sneeuwschoenwandeling te maken. Dries en ik sporen van Genève naar Nyon, waar onze vrienden ons komen oppikken om kwart voor tien. Helaas, helaas, de weergoden zijn ons slecht gezind. Het regent in Nyon en de webcams op de pistes van Saint-Cergue, waar we willen gaan wandelen, tonen een dikke, grijze mist. Niet bepaald het ideale weer voor een fijne wandeling.
We gooien onze plannen om en rijden naar Lausanne. In een stad valt altijd wel iets te beleven, ook bij slecht weer. De kinderen (Lucía, Matteo en ons petekindje Rquel) zijn dit weekend op kamp, dus we zijn alleen onder volwassenen. Het ideale moment voor een museumbezoek dus! Op aanraden van David gaan we naar het mudac (Musée de design et d’arts appliqués comtemporains). Een niet al te groot museum waar een erg mooie collectie glasobjecten te bewonderen valt. Over de tweede tentoonstelling die er loopt, zijn de meningen verdeeld. De tentoonstelling toont een aantal stop motion filmpjes met figuren uit klei en een aantal kleikunstwerken. Sommige stop motion filmpjes zijn schitterend, andere erg bevreemdend tot zelfs afstotelijk. Mijn fascineert vooral het stop motion filmpje over de Día de Muertos. Zeer knap in beeld gebracht.
Omdat ons ticket ook toegang geeft tot het Musée de l’Elysée, besluiten we daar ook snel een kijkje te nemen. We hebben niet meer superveel tijd, want David moet de kinderen van het kamp gaan ophalen rond half drie in de namiddag. Jammer, want de tentoonstellingen van fotografen Matthias Bruggmann en Liu Bolin zijn beide indrukwekkend.
De titel van de tentoonstelling van Matthias Bruggmann ‘Un acte d’une violence indicible’ had niet beter gekozen kunnen zijn: de beelden komen binnen als een mokerslag. Zes jaar werkte Matthias Bruggmann aan deze tentoonstelling die met waanzinnig mooie, maar pijnlijke beelden de oorlog in Syrië in beeld brengt. Het is bizar om zoveel schoonheid in de gruwel te ontdekken. Een tentoonstelling die niemand onberoerd kan laten.
De werken van Liu Bolin zijn van een heel andere aard. Niet voor niets draagt deze fotograaf de bijnaam: de menselijke kameleon. In zijn werken wordt de artiest letterlijk opgeslokt door de omgeving. Bij sommige foto’s duurt het ettelijke seconden voordat je ontdekt waar de artiest zich bevindt. De werken van Liu Bolin zijn een stille aanklacht tegen de onmenselijkheid van het huidige Chinese collectivisme en de uitwassen van het hedendaagse hyperconsumptie die vandaag de dag ook de Chinezen treft. Je ziet zijn werk en de daaraan gekoppelde betekenissen evolueren doorheen de jaren. Dik de moeite en ik vind het jammer dat we niet langer in het Musée de l’Elysée kunnen doorbrengen.
We keren terug naar het huis van David en Kristien in Aubonne en beginnen samen met Kristine aan de voorbereidingen voor de kaasfondue, terwijl David de kinderen gaat halen. Die blijken alle drie behoorlijk uitgeput te zijn van hun weekendje weg en helemaal geen zin te hebben in kaasfondue. Geen erg: meer kaas voor ons!
Recent Comments