Vandaag opnieuw tot 9 u uitgeslapen wat een luxe! Het ontbijt slaan we over, omdat we deze middag naar onze vrienden in Aubonne reizen en die ons altijd zeer royaal ontvangen. Ik wil genoeg honger hebben.😉
We maken van de gelegenheid gebruik om nog wat te wandelen aan het meer en nemen dan op 11.20u de trein naar Allaman, waar onze vriendin Kristien ons komt ophalen aan het station.
Het is gelukkig wat minder warm dan gisteren, zodat we samen kunnen genieten van het terras van onze vrienden met uitzicht op het meer zonder oververhit te geraken. De kinderen zijn alweer wat gegroeid. Al vermoed ik dat de oudste dochter Lucía ondertussen uitgegroeid is. Ze steekt al hoog genoeg boven mij uit!
Tijdens het aperitief komt een wat oudere kennis van onze vrienden langs. Een vlotte dame met een olifantengeheugen waarmee dries en ik een tijdje gepraat hadden op het feest dat onze vrienden voor hun tien jaar huwelijk gaven. Ze weet nog keiveel van ons, terwijl ik mij haar eerlijk gezegd nog amper herinner. Oeps.
Alhoewel we op voorhand aan onze vrienden hadden laten weten dat ze zeker niet te veel moeite moesten doen, kon David het toch niet laten en krijgen we een fantastische meergangenlunch gepresenteerd. Gelukkig doet hij het rustig aan, zodat er voldoende tijd is tussen de gangen.
We starten met heerlijke gazpacho van komkommer met scampi, gevolgd door zalig lekkere bruschetta’s. Het hoofdgerecht bestaat uit kreeft, gerookte zalm, scampi in een currysausje en allerlei groentjes. Amai, we smullen wat af. Als dessert eten we de pralines van Neuheus die ik in de luchthaven kocht. Zelfs al ben ik meer dan voldaan, there is always room for chocolate!
De namiddag kabbelt voort op het ritme van de gesprekken. David is duidelijk carrière aan het maken bij Nestlé en ook Krisien heeft nu een leidinggevende functie. Ondertussen kochten ze een appartement in een skigebied waar Kristien regelmatig gaat skiën met de kinderen. Erg onder de indruk van de sportieve prestaties van onze vriendin, die het trail runnen als nieuwe hobby heeft ontdekt. Veel respect voor haar, maar persoonlijk ontgaat de aantrekkingskracht van deze extreme uithoudingssport mij een beetje.
Na een bijzonder fijne namiddag brengt Kristien ons terug naar het station. Dries en ik nemen de trein naar de luchthaven en drinken nog een theetje bij Hygge kwestie van het weekend in schoonheid af te sluiten.
We nemen afscheid aan de security. Tot mijn grote opluchting heeft mijn vlucht eens geen vertraging en land ik op het voorziene uit in Zaventem. Mooi op tijd om de trein te halen naar Leuven! Het einde van een mooi weekend.
Vandaag uitgeslapen tot maar liefst 9 uur! Wat een luxe! We nemen de tijd om op het gemak te ontbijten in ons hotel. Het ontbijt van Ibis Genève Centre Lac is niet echt bijzonder, maar er zijn scrambled eggs en Zwitserse kaas, dus ik ben tevreden.
We trekken meteen de stad in om proviand in te slaan voor onze boottocht op het meer. We hebben om 11u afgesproken bij Alan, maar in de winkel krijgen we al bericht dat 12.15u een realistischer tijdstip is voor Alan en zijn zus. Geen erg, we hadden het zien aankomen en hebben zelf ook wat meer tijd genomen dan strikt noodzakelijk.
Terug op de hotelkamer, doen we ons zwempak aan en smeren we ettelijke lagen zonnecrème op ons lichaam. Volgens de weersvoorspellingen krijgen we vandaag een pittige 33 graden te verwerken.
We nemen de bus naar het werk van Dries, steken onze proviand (en dan vooral de flessen wijn) in de koelkast, halen het paddleboard dat Dries daar bewaart op en wandelen naar de oever van het meer. Ik blijf vervolgens wachten op een bankje in de schaduw met al de spullen, terwijl Dries naar zijn collega Alan gaat om de bateau gonflable te helpen dragen. Heel fijn zo’n uitstapje naar het meer, maar daar komt wel heel wat gesleur bij kijken.
Wanneer Alan, Jo en Dries mij vervoegen, vertrekt Dries meteen opnieuw om de etenswaren en de hopelijk een beetje gekoelde wijn te gaan halen op zijn werk (letterlijk vijf minuten stappen van het meer). Met z’n drieën beginnen we aan het opblazen van de boot. Helaas, we zijn nog maar pas bezig wanneer Alan een sissend geluid opmerkt. Een lek! Na wat zoekwerk vinden we het lek aan één van de naden van de boot. Niet iets wat je eenvoudig kan plakken zoals een fietsband. We realiseren ons dat we onze plannen moeten bijstellen en dat er van dobberen op het meer in een bootje niet veel in huis zal komen.
We bellen naar Dries dat hij nog een extra paddleboard van zijn werk moet meenemen. (Hij en zijn collega’s hebben daar een heel voorraadje liggen.) Dan komt ons totaal aan paddleboards uit op drie voor vier personen. Dat is doenbaar!
Er zit dus niets anders op dan de half opgeblazen boot weer aflaten. Heel jammer, maar zinken in het midden van het meer met heel ons hebben en houden, lijkt ook niet meteen een aanlokkelijk idee.
Wanneer Dries aankomt met de proviand en het derde paddleboard, is de boot al ingepakt. We blazen de paddleboards op en beslissen gebruik te maken van een klein keienstrandje vlakbij. Een logistieke uitdaging want we moeten de paddleboards over de muur aangeven zodat Dries die op het lager gelegen strand kan aanpakken. Vervolgens moeten we een smal trapje afdalen en even door het water waden met al ons proviand om het strandje te bereiken.
De zus van Alan en ik veroveren een gezellig plekje op het strand, terwijl Dries en Alan de bateau gonflable terug naar het appartement van de collega sleuren. Lichaamsbeweging zullen ze alleszins genoeg gehad hebben.
Ik maak van de rust gebruik om meteen met het paddleboard het meer op te trekken. Ik heb na al dat gesleur nood aan wat verkoeling, zelfs al heeft het heel even en behoorlijk onverwacht een paar druppels geregend. Ik merk dat ik nog wat onvast op het paddleboard sta, maar het doet deugd om te genieten van het koele meer.
Niet veel later zijn Dries en Alan terug, inclusief picknickdekentje, hoera! Net iets comfortabeler dan gewoon op de keien zitten.
De rest van de namiddag vliegt voorbij, we wisselen af op de paddleboards (behalve de Jo, die last heeft van zwakke knieën), zwemmen en smullen van de snacks die we bij hebben. Die flessen wijn vorderen sneller dan verwacht! Vlakbij ons op het keienstrand is een internationaal gezelschap vlees aan het bakken op een kleine, draagbare barbecue. Strikt genomen is dat verboden, maar onze buren zijn zo vriendelijk om ons wat van hun vlees aan te bieden, dus wij zwijgen braaf. Op die keien is er eigenlijk ook geen brandgevaar.
In ruil voor het vlees dat de vriendelijke Roemeen ons aanbiedt, stellen wij voor dat hij en zijn vriend onze paddleboards mogen lenen. Ze aarzelen eerst, maar na wat overtuiging wagen ze het erop. De Franstalige jongeman lukt het na een tijdje al goed om recht te blijven staan op het board. De Roemeen heeft het wat lastiger. Blijkt achteraf dat hij helemaal niet goed kan zwemmen. Gelukkig is Dries altijd dicht bij hem in de buurt gebleven.
Als afsluiter van de namiddag trekken Dries en Alan nog even met z’n tweeën met het paddleboard erop uit. En dan gebeurt het: de collega valt van het board en verliest zijn zonnebril. Vanaf ons strandje kunnen Jo en ik de dramatische gebeurtenissen volgen. We zien Alan duiken, maar tevergeefs. Dries paddlet terug naar ons om het duikbrilletje van Alan op te halen. En tot mijn grote verbazing slaagt Alan er na wat pogingen zowaar in zijn bril terug te vinden. Hij heeft meer geluk dat ik die keer in de Middellandse Zee bij Corsica!
Tijd om ons boeltje bijeen te pakken en de twee paddleboards terug naar het werk van Dries te brengen. Gelukkig is ons proviand goed gevorderd en is het sleurwerk op dat vlak een pak minder.😉
Vanaf het werk van Dries wandelen we op het gemak terug naar het hotel om uitgebreid te douchen en te knuffelen. Na al die snacks van de namiddag hebben we geen grote honger meer, dus besluiten we tapas te gaan eten in het Cottage Café. De octopussalade is alvast uitstekend en ook het glas schuimwijn smaakt ons. Iets later voegen Alan en Jo zich bij ons en klinken we samen op een geslaagde dag op het meer. Ondanks de pech hebben we toch een mooie namiddag gehad.
Vandaag heb ik een halve dag verlof, want mijn vlucht naar Genève vertrekt om 15u. Ik heb in de voormiddag drie vergaderingen ingepland van 10 tot 13u, maar gelukkig slaag ik erin mijn laatste vergadering iets vroeger af te ronden zodat ik de trein van 13.08 naar de luchthaven kan halen.
Alles verloopt vlotjes en ditmaal ziet het er zelfs naar uit dat mijn vlucht op tijd zal vertrekken. Dat kan dus ook! Op de luchthaven koop ik pralines van Neuhaus en trakteer ik mezelf op een lekkere groene smoothie. Heel fijn dat Guapa na een paar jaar afwezigheid naar de luchthaven is teruggekeerd!
Boarding begin mooi op tijd, alleen is er jammer genoeg geen plaats meer voor mijn handbagage in het vliegtuig zelf. Geen ramp, ik haal mijn laptop eruit en draag het koffertje over aan het personeel zodat ze het kunnen inchecken. De vlucht vertrekt tot mijn grote vreugde effectief op tijd en na een vlotte reis landen we rond 16.15u op de luchthaven van Genève. Het is even wachten op mijn bagage, maar dan kan ik mij bij Dries voegen die samen met zijn Engelse collega Alan aan een klein barretje in de luchthaven op mij zit te wachten.
De zus van Alan landt iets later dan ik, dus bestel ik me een glaasje chasselas om de tijd te doden. De wijn wordt geserveerd in een plastic bekertje en trekt helaas op niet veel. Geen succes, dus.
Een dik kwartier later vervoegt de zus van Alan ons gezelschap. We maken kennis met elkaar en nemen samen de trein naar Cornavin, alwaar onze wegen tijdelijk scheiden. Dries en ik gaan onze bagage afzetten in hotel Ibis Genève Centre Lac en Alan en zijn zus Jo gaan naar zijn appartement.
We treffen elkaar wat later opnieuw aan de achterkant van station Cornavin om iets te gaan drinken in Les Grottes, de uitgangsbuurt achter het station. We komen terecht op het terras van La Taproom alwaar we een terrastafel delen met een vriendelijk, iets ouder Amerikaans koppel en hun tienjarige dochter. Ik bestel een glaasje schuimwijn en wat gruyère kaas, want ik heb een klein hongertje. De tienjarige dochter kijkt verlekkerd naar mijn portie kaas en ik wil gerust met haar delen, maar de ouders verbieden haar iets te nemen. We hebben een fijn gesprek met de Amerikanen, die net terug kwamen van een vakantie in Chamonix en al een jaar of zeventien in Berlijn blijken te wonen. Leuke mensen!
Na het aperitief stel ik voor iets te gaan eten in Ko-Ah Bar & Lounge, waar Dries en ik jaren geleden heel snel én lekker aten vlak voordat mijn vlucht naar Zaventem vertrok. We vinden een leuke tafel voor vier op het terras en het eten is nog even goed als ik mij herinner. Alan en zijn zus Jo hebben niet veel honger, dus zij delen een voorgerechtje. Ik bestel mij een pisco sour en geniet van mijn heerlijke rode curry met garnalen en gebakken noedels. Amai, dat smaakt! En omdat je op één been niet kan staan: graag nog een whisky sour om de maaltijd af te sluiten.
We rekenen af en maken met ons vieren een avondwandeling langs het meer. Het is duidelijk dat iedereen in Genève zoveel mogelijk wil genieten van de prachtige zomeravond: de barretjes langs het meer zitten vol mensen en overal zitten groepjes op de muren en op het gras te eten en te drinken. We wandelen tot aan de mooi verlichte vuurtoren van les Bains des Pâquis om ons volop in de zomerse sfeer onder te dompelen en wat foto’s van de Jet d’Eau te nemen.
Daarna nemen we afscheid van Alan en zijn zus Jo en wandelen mijn vriend en ik samen op het gemak tot aan de Pont de la Coulouvrenière. Daarna maken we rechtsomkeer en keren we terug naar het hotel. Vandaag kruipen we op tijd in bed!
Onze laatste dag in Zwitserland. De tijd vliegt voorbij. We ontbijten opnieuw sober. Ik heb echt spijt dat we onze kamers in Mad House inclusief ontbijt gereserveerd hebben. Wellicht zijn er zoveel betere plekken om te ontbijten in Lausanne. Maar goed, met een hardgekookt ei, kaas en brood is je maag ook gevuld.
Het is zondag en opvallend rustig in de starten van Lausanne. We nemen de openbare lift vlakbij ons hotel om een serieus hoogteverschil te overbruggen en klimmen opnieuw naar de kathedraal. We zijn er net voor de eredienst begint, dus we kunnen nog snel het interieur bewonderen.
Na ons bezoek aan de kathedraal nemen we de metro naar het meer en wandelen langs de kraampjes van het artisanale marktje dat opgesteld staat langs de oevers van het meer. Juul en Katrien kopen aan één van de kraampjes wat verzorgingsproducten als cadeautje voor de buurvrouw die op de katten gelet heeft. Het is mooi weer en we genieten van de schoonheid van het meer, de jachthaven en de bergen. Blij ook dat de weergoden ons goed gezind zijn tijdens dit uitstapje.
We lunchen op het terras van The Lacustre, een naar mijn aanvoelen lelijke betonnen constructie maar wel eentje met een mooi terras en een fantastisch uitzicht op de omgeving. We bestellen alle vier een brunchbord met toast, spiegeleieren, salade van spinazie, chili sin carne en groenten. Lekker, maar 26 CHF is echt te veel voor dit redelijk eenvoudig gerecht. Je betaalt natuurlijk de locatie.
We nemen opnieuw de metro voor een kort bezoekje aan Palais de Rumine, een groot paleis met maar liefst vijf musea waar je gratis kan binnen lopen om de architectuur te bewonderen. Tijd om een museum te bezoeken is er echter niet meer. Een korte metrorit later staan we opnieuw in hotel Mad House om onze valiezen op te halen en de terugkeer naar België aan te vatten.
Dries vergezelt ons op de treinrit naar de luchthaven alwaar we afscheid nemen. Wij reizen met z’n drieën terug naar België terwijl Dries achterblijft. Snik.
De security loopt vlot en ik probeer op de luchthaven en het vliegtuig nog wat Frans te studeren voor mijn examen morgen. Gelukkig verloopt deze keer de terugvlucht vlekkeloos, komen de valiezen op de juiste band tevoorschijn en heeft zelfs de trein geen vertraging. Soms mag het al eens meezitten!
Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.
Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van Dries. 😉
Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.
Dries heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.
We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.
Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen Juul en Katrien nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉
Appetizer:
Queue de lotte farcie à l’ail des Ours & langoustines:
Dôme chocolat noir, fraises gariguettes:
In de namiddag nemen de wolken het over van de zon, wat op zich niet zo erg is, want dat houdt de temperatuur draaglijk. We genieten van de prachtige wijngaarden en de overvloedig aanwezige bloemenpracht.
In Vevey aangekomen dalen we af naar onze favoriete bar aan het meer alwaar we genieten van een verfrissend drankje na deze fantastische wandeling.
We nemen de trein terug naar Lausanne, frissen ons op in het hotel en wandelen dan naar restaurant Street Cellar vlakbij het hotel. Het concept van Street Cellar is simpel: lekkere wijntjes in combinatie met street food gerechtjes uit heel de wereld. We starten de maaltijd met een flesje prosecco om te klinken op de mooie dag. Vervolgens bestellen we de suggesties van de dag: de burrata, de geroosterde broccoli en de groene asperges rol. Allemaal erg verfijnd en zeer lekker. En ook de street “doggy” dog deluxe valt in de smaak. Ik ben normaal gezien niet zo’n grote fan van hotdogs, maar deze kan me wel bekoren, wellicht door de hogere kwaliteit van het vlees.
Tijdens onze maaltijd komt een groep mannen binnen die duidelijk een vrijgezellen aan het vieren zijn. Ik heb even schrik dat een luidruchtige bende de Street Cellar zal overnemen, maar dat is gelukkig niet het geval. Nog nooit zo’n beschaafde groep gezien. 😉 De vrijgezel heeft duidelijk als opdracht gekregen om een muzikaal nummer te maken/mixen en daar gaat alle aandacht van de bruidegom naartoe, die in stilte zit te zwoegen.
Uit nieuwsgierigheid bestellen we een Braziliaanse snack die op de kaart staat: pão de queijo, kleine gebakken deegbolletje met een lichte kaassmaak. Echt onder de indruk ben ik niet, maar het is altijd leuk om iets nieuws uit te proberen. De loaded smashed and crispy patate zijn veel meer mijn ding!
Pão de queijo au Gruyère AOP:
Loaded smashed and crispy patate:
Dries en Juul sluiten de maaltijd af met een digestief. Ik houd het bij een glaasje wijn.
Aangezien we vroeg gedaan hebben met eten besluiten we nog een avondwandeling te maken in Lausanne om zo de sfeer van deze stad wat op te snuiven. De stad is helemaal tot leven gekomen en overal zitten mensen op terrassen iets te eten of te drinken of in parken en op banken te genieten van hun zelf meegenomen flessen wijn. Echt een superleuke vibe. Wij wandelen tot boven aan de kathedraal en genieten van het mooi uitzicht op het nachtelijke Lausanne.
Juul en Katrien zijn moe na deze goed gevulde dag en willen graag vroeg in bed kruipen. Dries en ik offeren ons op om de drankbonnetjes van zijn ouders te consumeren en sluiten de avond af met een glaasje wijn op het fantastische dakterras van Mad House. Als hotel is dit eerder een teleurstelling, maar het dakterras is werkelijk top.
Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.
Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.
We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn Juul en Katrien fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.
Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins!
We verlaten het oude stadscentrum langs de Mur des Réformateurs en wandelen terug naar de Rhône, langs de oevers van het meer naar de Jardin Anglais. We twijfelen even of we in het reuzenrad zouden gaan, maar de rij wachtenden is ons te lang. Na de verplichte toeristische stop bij L’Horloge Fleurie wandelen we verder langs de Quai Guastave-Ador, nog steeds genietend van de zon op ons gezicht. We stoppen voor een gelato bij Arlecchino en nemen bij Point Noir een mouette naar Châteaubriand aan de overkant van het meer.
We zetten onze wandeling verder langs de andere oever van het meer en genieten van de mooie, groene parken. Opvallend: tegenwoordig staan er in de parken overal borden dat het verboden is te barbecuen. Enkel bij de publieke barbecues geplaatst door de stad zelf is het nog toegestaan een stukje vlees op houtskool te bakken. Ongetwijfeld wil Genève daarmee komaf maken met het nochtans typische zicht op mooie zomerdagen van gezinnen rond een draagbare barbecue in het park. Een Geneefse traditie waarvan wij in het verleden ook hebben mogen proeven.
Volgende stop: de botanische tuin. Met al de regen van de voorbije periode staat die in volle bloei. Prachtig! We bezoeken een paar van de serres en wandelen dan een klein stukje terug naar het gebouw waar Dries werkt. Uiteraard zijn Juul en Katrien erg nieuwsgierig om deze plek te verkennen. En toegegeven het fancy gebouw volledig opgetrokken uit glas en staal met groenen hangplanten en waterpartijen maakt op mij ook altijd indruk.
Nadat Dries wat coole snufjes aan zijn ouders heeft getoond, keren we terug naar L’Edelweiss om samen te genieten van de beroemdste Zwitserse maaltijd: kaasfondue. We hebben de ganse dag ons gespaard om bij het diner voluit te kunnen gaan. We delen een Assiette Valaisanne en een portie raclette om ons vervolgens op de klassieke moitié-moitié kaasfondue te storten. Het dessert dat in het menu is inbegrepen, krijgen we er met moeite bij, hoe lekker de apfelstrudel ook is!
Dries rekent af, we halen onze koffers op en wandelen samen naar het treinstation van Cornavin alwaar we de trein naar Lausanne nemen.
Een vlotte treinrit later staan we in het station van Lausanne. Dries wil per sé te voet naar het hotel, dat volgens googlemaps maar op een elf minuten lopen ligt, terwijl ik er de voorkeur aan geef om ons dat gesleur met de valiezen te besparen en de metro te nemen die er maar drie minuten over doet.
Uiteindelijk krijgt Dries zijn zin en blijkt dat we met onze valiezen vanaf het station een steile helling op moeten tot aan het hotel. En dat op een met kaasfondue gevulde maag! Hijgend en puffend komen we aan bij het hotel. Gelukkig loopt de check-in vlot.
Helaas blijkt de kamer in MAD hotel een teleurstelling. Lang geleden dat ik nog in zo’n kleine kamer gelogeerd heb. Er is gewoonweg géén opbergruimte in de kamer. De wasbak is gepropt tussen de muur en de douchecabine, waardoor een iets breder persoon er amper gebruik van van maken. Bovendien is er zelfs geen plek om onze tandenborstel te zetten. Het bed (een twijfelaar) is zowel aan het hoofdeinde als het voeteneinde begrensd door een muur en er is welgeteld één nachtkastje en één kapstok om kleren aan op te hangen. Haakjes voor de handdoeken of jassen ontbreken compleet. Maar we hebben wel een gratis toegang tot de discotheek! En gratis condooms! 😉
Enfin ja, het is natuurlijk maar voor twee nachten, maar we missen het comfort van de aangename hotelkamer in L’Edelweiss. Opeens is het dubbel jammer dat we daar een nacht minder hebben geslapen dan voorzien.
Juul en Katrien besluiten in bed te kruipen terwijl mijn vriend en ik nog een glaasje wijn drinken aangeboden door het hotel. We klinken op een geslaagde eerste dag in Genève en duimen dat de weergoden ons morgen ook zo goed gezind zullen zijn.
Onverwacht goed geslapen na al de perikelen van gisteren. Vandaag ondernemen we een tweede poging om in Genève te geraken! Met een tussenstop in Nice, wel te verstaan. Gelukkig blijkt het centrum van Nice maar op twintig minuten rijden van de luchthaven te liggen. Ik doe wat research naar taxibedrijven en lees dat de meeste taxichauffeurs in Nice afzetters zijn die hun klanten veel te veel aanrekenen. De travelblogs die ik consulteer raden allemaal aan Uber te gebruiken, zodat je op voorhand zeker bent welk tarief je moet betalen. Genoteerd!
Ik tref de ouders van mijn vriend opnieuw op de luchthaven. Een stevig gevoel van déjà-vu! Al besluiten we deze middag iets te eten bij Le Pain Quotidien en niet bij de Exki. Ik bestel een lekker slaatje en moet vaststellen dat deze maaltijd die van gisterenavond bij de Exki toch ruimschoots overtreft. Vers klaargemaakt versus op voorhand verpakt. Al is de prijs van het slaatje navenant.
Ditmaal blijven we gelukkig gespaard van grote problemen, op een kleine vertraging bij vertrek na, verloopt onze vlucht erg vlot. Alleen jammer dat Juul en Katrien op de allerlaatste rij terecht zijn gekomen en geen raampje hebben om naar buiten te kijken. In Nice aangekomen start ik meteen de Uber app en merk ik dat er veel chauffeurs in de omgeving zijn. Ik maak de fout om wat weg te wandelen van de luchthaven, in de veronderstelling dat we daar makkelijker kunnen opgehaald worden, maar wanneer ik een Uber bestel, blijkt dat we terug moeten naar waar we vandaan komen. Stom.
We gaan mooi staan op de plek die de app aangeeft, maar ik krijg al na een minuut of zo telefoon van onze chauffeur dat hij niet tot daar geraakt en dat we naar een parking moeten lopen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet dadelijk begrijp naar welke parking we moeten gaan. Na nog twee telefoontjes en wat gepruts met de app zelf waarop ik min of meer kan zien waar onze chauffeur zich bevindt, slagen we er tot mijn grote opluchting in elkaar te vinden.
De chauffeur blijkt een zeer aimabel man te zijn, die zich verontschuldigt voor het ongemak: hij heeft nog geen badge waardoor hij ons niet in de daarvoor voorziene zone kon komen ophalen. Hij is bijzonder praatvaardig en geeft ons de ganse rit naar het centrum uitleg bij elke bezienswaardigheid die we passeren.
We laten ons afzetten aan de beroemde Promenade des Anglais en wandelen het oude stadsgedeelte in. Nice blijkt een bijzonder charmante en levendige stad te zijn. We genieten van het mooie weer en de mooie omgeving. Alleen jammer dat Dries ontbreekt. Ik zoek via googlemaps een goede gelateria (Artisan Glacier Azzurro) en we voegen ons bij de rij wachtenden. Heel uitzonderlijk neem ik een hoorntje, want de hoorntjes worden ter plekke vers gemaakt. Amai, dat smaakt!
Na onze gelato opgesmikkeld te hebben, stappen we de kathedraal binnen en bewonderen we de pracht en praal van het interieur. Voor een bezoekje aan het chateau hebben we helaas te weinig tijd, maar we genieten wel van het flaneren op de Promenade des Anglais en het zicht op de Middellandse zee. We staan ook even stil bij het monument dat de slachtoffers van die verschrikkelijke terreurdaad in 2016 herdenkt. We nemen de nodige selfies als bewijs van ons korte bezoekje aan Nice en overleggen of we in Nice zelf zullen avond eten of op de luchthaven. Ik vind een tapas restaurant vlakbij dat mij een goeie optie lijkt. In zo’n restaurant gaat het naar mijn gevoel meestal ook goed vooruit en het zal er ongetwijfeld goedkoper en lekkerder zijn dan op de luchthaven.
Moment van Christian Estrosi dat de 86 slachtoffers van terreur herdenkt, onthuld op 14 juli 2022:
Z restaurant tapas blijkt een uitstekende keuze te zijn: heerlijke tapas vergezeld van een goed glas chardonnay. Zo lekker zouden we het op de luchthaven niet gevonden hebben.
Ik bestel mooi op tijd een Uber die we deze keer heel vlotjes vinden. We treffen alweer een bijzonder vriendelijke chauffeur, die zelfs al een paar keer in België is geweest. Al is zijn kennis van de Belgische bieren eerder beperkt (Hoegaarden).
De security op de luchthaven gaat vlotjes en we kopen wat nougat (en een flesje nagellak) als souvenir van ons blitzbezoek aan Nice. We vinden een zitplekje vlakbij de gate en wachten tot ons vliegtuig eraan komt. Ditmaal vertrekken we (gelukkig) mooi op tijd. Er zit amper volk op het vliegtuig naar Genève, wat het een bijzonder relaxte vlucht maakt.
Nadat we geland zijn op de luchthaven van Genève moeten we nog even wachten op onze bagage en daarna vindt dan eindelijk de lang verwachte hereniging plaats met Dries. Vijfentwintig uur later dan gepland! Maar we zijn allemaal blij dat dit avontuur alsnog een goed einde kent.
We nemen de bus naar Cornavin en wandelen van daaruit met onze bagage naar hotel L’Edelweiss. Spijtig genoeg hebben we een vooruitbetaalde nacht verloren in dit hotel te wijten aan onze vluchtperikelen. Helaas, niets aan te doen.
Om te klinken op onze tumultueuze dag en daaropvolgende hereniging bestellen we nog een fles chardonnay in het verder lege restaurant. Helaas valt de chardonnay wat tegen. Die in Nice was een pak beter. We sluiten de avond af en duiken op tijd in bed. Morgen een drukke dag in het vooruitzicht.
Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met Juul en Katrien, de ouders van Dries om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.
Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor Juul en Katrien al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.
Mooi op tijd verschijnen Juul en Katrien op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.
Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.
Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.
Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.
Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.
Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. Juul offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.
De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.
Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.
Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.
Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin Juul en Katrien te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).
Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.
Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.
Deze ochtend zowaar uitgeslapen tot 9u! Woehoe! Heerlijk geslapen trouwens in de uitstekende hotelkamer van Base Vevey, dat zich op een veel handigere locatie bevindt dat ons vorige hotel, Modern Times. Enige nadeel is dat het hotel als ontbijt enkel een voorverpakt ontbijtpakket aanbiedt, terwijl Dries en ik fan zijn van uitgebreide hotelbuffetten. Zo’n ontbijtpakket waarbij we moeten eten wat de pot schaft, is niet echt ons ding.
We besluiten dan ook te gaan ontbijten in de stad. Googlemaps wijst ons de weg naar het terras van Brew, alwaar we genieten van een werkelijk uitstekend ontbijt met scrambled eggs, avocado, zalm en champignons. Echt om duimen en vingers af te likken. Brew heeft ook een zeer uitgebreid aanbod aan koffies, gemaakt van bijzondere bonen en weer vind ik het ergens jammer dat ik geen koffie lust. Maar ik krijg dat vieze bruine goedje echt met de beste wil van de wereld niet binnen.
Na het ontbijt keren we terug naar Base hotel, we checken uit en laten onze valiezen achter bij de receptie. Vanaf ons hotel wandelen we naar de Vevey-funi, een schattige funiculaire die ons wat dichter bij de top van Mont-Pèlerin brengt. We komen nét een minuut voor het vertrek van de funiculaire aan en kunnen nog net op tijd in het wagonnetje springen voordat de deuren sluiten. Na een kort ritje stappen we uit bij het eindstation. Altijd leuk, zo’n funiculaire.
Dries en ik beginnen aan de wandeling naar de top van Mont-Pèlerin, 1080 meter hoog. We puffen een beetje, want het is op deze Pinkstermaandag zonniger en warmer dan de weersvoorspellingen op voorhand hadden aangegeven. Gelukkig zijn we zo slim geweest om zonnecrème mee te nemen.
Het hoofddoel van onze wandeling is van het uitzicht genieten vanaf de Tour Plain-Ciel. Helaas, het zit ons niet mee… Na een stevige wandeling blijkt de toren gesloten te zijn wegens een defecte lift. Doodjammer, want het hoogste punt van Mont-Pèlerin is volledig bebost waardoor we helemaal niks van uitzicht te zien krijgen. Da’s even vloeken.
Maar goed, niets aan te doen. We kiezen een andere weg naar beneden die niet door het bos leidt en zo kunnen we toch nog genieten van een mooie wandeling met uitzicht op Lac Leman.
Lunchen doen we bij Le Chalet du Mont-Pèlerin vlakbij de eindhalte van de funiculaire. Het restaurant heeft een prachtig terras met een fabuleus uitzicht én er staat kaasfondue op de kaart. Ja, zelfs in hartje zomer kan een lekkere kaasfondue smaken. We bestellen een portie voor twee personen met truffel. Heerlijk! Als aperitief drinken we een lekkere sangría en bij de kaasfondue hoort natuurlijk een glaasje witte wijn.
Om de vertering te stimuleren, beslissen we te voet de berg naar beneden te lopen. Om de één of andere reden hebben Dries en ik allebei spierpijn in onze kuiten overgehouden aan ons uitstapje naar de Caves Ouvertes, dus geheel pijnloos is deze afdaling niet, maar we bijten door. De wandeling brengt ons langs wijngaarden en kleine voetwegeltjes die tussen huizen doorlopen. Heel leuk.
Beneden komen we uit in de buurt van Les Bains Payes, perfect, want we hebben dorst gekregen van onze afdaling. Door het goede weer is het enorm druk bij Les Bains Payes, maar we slagen erin een tafeltje te veroveren. Ik drink een lekkere kombucha en we bewonderen een evenwichtskunstenaar die op een slappe koord gespannen boven een stukje meer balanceert. We zien hem verschillende keren in het meer vallen waarop hij zich telkens weer vanuit het meer op de slackline heist. Indrukwekkend.
Na deze welverdiende verfrissing wandelen we verder langs het meer. We zoeken ons een terrasje om als afsluiter van deze mooie dag nog samen iets te drinken, want ik vlieg vanavond terug naar België. We belanden bij le Caveau de Hadès et des Marins-Pêcheurs, waar we tijdens het Fête des Vignerons iets dronken op het dakterras. We hadden gewaarschuwd moeten zijn, in 2019 moesten de klanten daar superlang wachten, in 2022 kunnen ze geen Hugo serveren, want het ijs is op. De huisgemaakte ice-tea is trouwens ook op. Uiteindelijk bestellen we twee lokale frisdranken, waarin tot onze grote verbazing grote stukken ijs drijven. Bizar.
We keren terug naar het hotel en nemen samen met onze valiezen de trein naar de luchthaven. Gisterenavond had ik via de app bericht gekregen dat mijn vlucht ipv om 21.15u om 22.45u zou vertrekken. Tegenslag, want daardoor dreigde ik in Zaventem luchthaven de laatste trein naar Leuven te missen. De site van de luchthaven geeft echter niet aan dat de vlucht vertraagd is. Omdat we niet het risico willen lopen dat de app het bij het verkeerde eind heeft, zijn we toch een uur voor het geplande vertrek op de luchthaven van Genève.
Ter plekke geven de vertrekschermen nog steeds geen vertraging aan. Ik informeer bij een infostand of mijn vlucht vertraging heeft. De vriendelijke mensen aan de infostand bevestigen de vertraging min of meer, maar zeggen dat deze minder is dan mijn app aangeeft. Ze verwijzen me door naar de incheckbalie van Brussels Airlines, alwaar de medewerkers zeggen dat ze geen info hebben dat de vlucht vertraagd zou zijn. Lastig al die tegenstrijdige info. Ik besluit toch maar het zekere voor het onzekere te nemen, neem afscheid van Dries en ga door de security. Uiteraard wordt mijn valies er weer uitgepikt voor een controle. Gelukkig mag ik snel beschikken.
Aan de gate valt er uiteraard nergens een vliegtuig te bekennen. Al blijven de vertrekschermen hardnekkig beweren dat de vlucht geen vertraging heeft. Zelfs tot vlak voor het vertrekuur van 21.15u, blijft de vlucht zonder vertraging aangekondigd staan. Tot een dikke twintigtal minuten later opeens op het scherm bij de gate verschijnt dat de vlucht vertraagd is naar 22.55u. Yikes, de kans dat ik bij aankomst in Zaventem dan nog een trein naar Leuven kan nemen is gewoonweg nul. Verdorie toch. Dat wordt weer een dure taxirit van Zaventem naar Leuven.
Uiteindelijk wordt het vertrekuur bijgesteld naar 22.45u. En jawel, om 22.45u zit iedereen mooi vastgegespt in het vliegtuig te wachten tot het vliegtuig opstijgt. Vijf minuten later (I kid you not, letterlijk vijf minuten nadat iedereen heeft plaatsgenomen) roept de piloot om dat de vlucht bijkomend vertraagd is door technische problemen met de radarinstallatie in Frankrijk. De piloot spreekt van een vertraging van drie à vier uur. Meteen ontstaat er verwarring in het vliegtuig. De aankondiging is in het Engels en niet iedereen verstaat Engels, ik vertaal voor de meneer naast mij. De zakenman aan mijn andere kant heeft de boodschap wel begrepen en is furieus. ‘Ontoelaatbaar!’, roept hij en hij staat meteen op, grijpt zijn handbagage en verlaat het vliegtuig. Er volgen nog een paar mensen na hem. De crew doet niets om hen aan te manen om terug naar hun plaatsen te gaan en laat iedereen die dat wenst vertrekken.
Ik ben in dubio. Ik wil het toch nog even aanzien, want ik heb dinsdagochtend een belangrijke vergadering waarvoor ik het welkomstwoord moet doen. Ik begin meteen al wat berichten rond te sturen aan mijn collega’s om een plan B te bedenken in het geval het vliegtuig niet vertrokken geraakt en ik de nacht in Zwitserland moet doorbrengen. Ondertussen hoop ik stiekem dat ze die radarinstallatie in Frankrijk snel weer aan de praat krijgen. En ja, een beetje later komt de mededeling dat de vertraging wellicht maar een uur of twee zal zijn. Da’s al doenbaarder.
Uiteindelijk zijn de problemen nog wat sneller van de baan en stijgt mijn vliegtuig iets voor middernacht op. De zakenman naast mij valt nergens meer te bespeuren, dus het vliegtuig stijgt zonder hem op. Om 1.05u land ik in Zaventem en begeef ik me rechtstreeks naar het vertrekpunt van de taxi’s. Een peperdure taxirit van 83,80 euro later ben ik op mijn appartement. Ik neem nog snel een douche en lig rond 2u in bed. Dik drie uur later dan gehoopt. Dat wordt morgen een lastige dag…
Opgestaan om 8.30u wat voor mij, ondanks het riante aantal uren slaap, toch nog te vroeg aanvoelt. Gelukkig is er het heerlijke ontbijt om de laatste restjes van de kater van gisteren te doen vergeten. We genieten uitgebreid van het ontbijt, pakken op het gemak onze bagage en checken uit een paar minuten voor 11u. Voor onze laatste overnachting hebben we immers een kamer geboekt in Base Hotel vlakbij het station van Vevey. Het is onze bedoeling om ons te voet naar dat hotel te begeven (een 35 minuten wandelen, gelukkig bergaf), maar buienradar voorspelt een stevige stortbui om 11.15u. Dus besluiten we nog even te wachten in de comfortabele zetels van het hotel tot de bui voorbij is.
En jawel, buienradar had gelijk: stip om 11.15u valt de regen met bakken uit de hemel. Gelukkig duurt de regenbui niet lang en wanneer deze overgewaaid is, vertrekken Dries en ik te voet met onze rolkoffertjes naar Base Vevey. Het is zondag, dus de straten zijn bijna verlaten. We voelen onderweg nog een paar druppels regen, maar gelukkig breekt de bui niet door.
Aangezien we pas om 15u kunnen inchecken in het hotel, vragen we aan het personeel of we onze bagage kunnen achterlaten. Spijtig genoeg begint het opnieuw te regenen op het moment dat we in het hotel de formaliteiten voor ons verblijf staan te regelen. Het supervriendelijke personeel biedt ons meteen een paraplu aan, zodat we toch buiten kunnen wandelen. Echt zelden zo’n sympathiek onthaald geweest in een hotel.
We bedanken de vriendelijke jongedame en gaan gewapend met onze paraplu’s naar buiten. We wandelen richting het meer, waar het ongeveer uitgestorven is. Gelukkig stopt het al snel met regenen en maken de stevige regenwolken langzaamaan plaats voor een aarzelend zonnetje. We maken een wandeling langs het meer in de richting van Corseau, genietend van de prachtige omgeving.
Rond het middaguur passeren we Les Bains Payes, een buvette aan de oever van het meer waar een paar mensen in het zonnetje iets zitten te drinken. De stoelen en tafels zijn nog nat, maar de zon heeft nu definitief de overhand gehaald op de regenwolken en dit lijkt een leuke plek om iets te drinken en iets kleins te eten (veel honger hebben we niet na ons uitgebreide ontbijt). Helaas is de keuken gesloten, dus moeten we noodgedwongen afzien van het slaatje en de hamburger die we wilden bestellen. Gelukkig is het wel mogelijk om wat tapas te krijgen. We bestellen een Zwitserse tomme kaas met honing, een droge worst en brood. De worst valt ons allebei wat tegen, maar de tomme gaat er zo vlotjes in dat we nog een tweede portie bestellen. Het overtollige brood delen we met de bedelende mussen.
Na deze aangename middagpauze zetten we onze wandeling verder in de andere richting en wandelen we naar het centrum van Vevey waar een lokaal festivalletje aan de gang is. Iedereen is ondertussen buiten gekomen om te genieten van het mooie weer en het is behoorlijk druk aan de oevers van het meer.
Om 15u keren we terug naar het hotel om in te checken en onze paraplu’s in te leveren. Ik dacht al eerder dat het hotel me bekend voorkwam en nu valt mijn eurocent: we hebben hier tijdens het Fête des Vigneronsheerlijke wijn gedronken op het dakterras. Wat een ongelooflijk toeval. Jammer genoeg is de bar op het dakterras verdwenen, want anders zouden we hier zeker opnieuw iets zijn gaan drinken.
Omdat we om 16.33u op de trein naar Allaman moeten zitten, rest er ons na het inchecken niet veel tijd meer. We lopen nog even snel naar het centrum om nog een streepje Festival Local mee te pikken, maar de rock-act weet ons niet te overtuigen en heel vreemd: op een podium een paar meter verder is een dj het beste van zichzelf aan het geven. Wat maakt dat iedereen die zich in het midden tussen de twee podia bevindt een bizarre kakafonie te horen krijgt. Rare jongens, die Zwitsers.
We zijn mooi op tijd in het station om onze trein te halen en om 17.10u stappen we uit in Alleman. Kristien staat ons al op te wachten aan het station. Zo fijn om onze vrienden en hun drie kinderen na al die maanden opnieuw te zien. En jawel, de kinderen waren alweer gegroeid. Binnenkort zal ook ons petekindje groter zijn dan wij…
Ondanks het wat frissere weer brengen een heel gezellige avond door op het terras van onze vrienden met uitzicht op het meer. Nu en dan ontwaren we een paar druppels, maar de regen breekt gelukkig nooit echt door. We genieten van de heerlijke zelfgemaakte curries van onze vriend David, in combinatie met een glaasje wijn. En natuurlijk sluiten we de maaltijd af met heerlijke chocolaatjes van Bittersweet.
Bij het afscheid nemen, drukken we de hoop uit elkaar snel weer te zien. Maar ik maak me geen illusies, met al die drukke agenda’s is het niet makkelijk een moment te vinden dat voor iedereen past.
De treinrit terug naar Vevey verloopt voorspoedig en we kruipen (alweer) mooi op tijd in bed.
Recent Comments