Het leven van een werkzoekende

Ondertussen ben ik net iets meer dan een maand werkloos. Ik probeer elke werkdag een sollicitatie de deur uit te krijgen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. In Londen had ik daar niet echt de tijd voor en er zijn ook niet altijd vacatures die me aanspreken. Ik probeer zo ruim mogelijk te solliciteren, ook als mijn profiel niet volledig voldoet aan wat gevraagd wordt. Je weet immers nooit. Een bevriend koppel ingenieurs waarschuwde me dat het wel eens meer dan zes maanden zou kunnen duren voordat ik een job zou vinden. Toen ik dat hoorde, moest ik toch even slikken. Voorlopig beperk ik me tot vacatures in Genève, maar als ik niet snel reactie krijg, ga ik mijn actieradius verruimen. Het openbaar vervoer is in Zwitserland geweldig goed en ik vind het niet erg om ‘s ochtends en trein of de bus (of allebei) te nemen. Uiteindelijk kunnen we ook nog altijd verhuizen naar een plek dichter bij het werk. ‘t Is niet dat we erg gehecht zijn aan onze huidige verblijfsplek.

Ik moet wel toegeven dat het leven als werkloze me zwaarder valt dan gedacht. Ik mis het ritme van een gewone werkdag en het sociale contact en de babbels met de collega’s. Niet dat ik niet genoeg zaken heb om me bezig te houden. Integendeel, ik heb hier nog een ellenlang lijstje liggen van artikels die ik wil schrijven voor mijn travel blog over foto’s die ik nog moet verwerken. Maar zo de ganse dag op je eentje, dat begint snel tegen te steken, ondanks de mooie omgeving die als verstrooiing kan dienen. Ik besef dat ik alvast niet geschikt ben om een beroep uit te oefenen van thuis uit. Geef mij maar een landschapsbureau! 😉

Ik denk dat ik de komende dagen mijn werkomgeving ga verleggen naar een bibliotheek of zo. Kwestie van wat meer tussen de mensen te zitten. Daarvoor hebben ze laptops uitgevonden, nietwaar?  😉