Montreux – 11 mei 2018

Ja, de weekendjes in Genève volgden elkaar in hoog tempo op, maar met al die verlofdagen in mei was dit hét ideale moment om ervan te genieten. En per slot van rekening hadden Dries en ik iets te vieren: 19 jaar samen! Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.

Zaterdagochtend stappen we te voet naar station Cornavin om van daaruit de trein naar Montreux te nemen. Ik moet zeggen dat ik een beetje met gemengde gevoelens vertrek, want de weersvoorspellingen zijn nogal desastreus: amper meer dan tien graden en een heel hoge kans op regen. Ik heb zelfs op het punt gestaan onze boeking te annuleren en ergens in Frankrijk te boeken, maar omdat er gestaakt zou worden op het Franse spoor, durfden we het risico niet te nemen.

Na een treinrit van iets meer dan een uur komen we aan in Montreux, alwaar we welkom geheten worden door een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Geen spoor van de voorspelde regen (niet dat ik klaagde!). Het is zelfs aangenaam warm. Iets waar we niet op voorzien zijn, want ik heb niet eens zomerjurkjes meegenomen.

We begeven ons rechtstreeks naar Hotel Tralala (beetje een domme naam voor een hotel, maar allez) en laten daar onze valiezen achter, omdat de kamers nog niet klaar waren. Helaas slaag ik erin ter plekke mijn hoofd keihard te stoten tegen de gigantisch grote, rode, bijzonder onpraktische designlamp in de vorm van een halve bol. Een dikke bult om het weekend mee te beginnen. Gelukkig verzacht het welkomstdrankje de pijn een beetje.

We drinken snel ons drankje op, want we willen profiteren van de zon zolang die schijnt. We maken een mooie wandeling vanuit het historische hart van Montreux naar de oevers van het meer. Van zodra we beneden zijn beseffen we dat we de zonnecrème in het hotel vergeten zijn. Aangezien de terugtocht steil bergop is, besluiten we dan maar snel een apotheek binnen te lopen om zonnecrème te kopen. ‘t Is niet dat onze velletjes al veel zon gezien hebben dit jaar.

Ondertussen is het tijd voor het middagmaal. Het prachtig zonnige terras van Chez Gaston in combinatie met hun niet al te dure dagschotel trekt ons over de streep. Helaas blijkt dat die dagschotel al om kwart voor één ‘s middags uitverkocht is. We informeren naar een alternatief, maar dat is er niet, dus zijn we genoodzaakt één van de duurdere opties op de gewone kaart te nemen. Dries en ik voelen ons een beetje bekocht. En dan zijn de risotto en pasta die we bestelden nog niet eens zo bijzonder. Jammer van de toplocatie met zicht op het meer.

Na dit ietwat teleurstellend middagmaal wandelen we naar het beroemde standbeeld van Freddy Mercury, volgens tripadvisor één van de topattracties van Montreux. Het is alleszins een zeer populair beeld, want voortdurend omringd door mensen waardoor het quasi onmogelijk is een mooie foto van het beeld te maken. We wandelen tot aan de pier waar de boottochten op het meer vertrekken, maar we moeten te lang wachten op de volgende boot en besluiten dan maar rechtsomkeer te maken en in de richting van het Chateau de Chillon te lopen. Onderweg hebben we het geluk een stukje van een alpenhoorn concert te kunnen meepikken. De oevers van het meer staan vol met bloeiende planten en struiken en de besneeuwde pieken van de Dents du Midi maken het plaatje af. Het fotogenieke Chateau de Chillon komt langzaam dichterbij en ik maak de ene foto na de andere. Deze plek is echt adembenemend mooi.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet bijzonder goed voorbereid aan dit uitstapje naar Montreux begonnen ben. Het enige dat ik van Montreux weet, is dat er jaarlijks een jazzfestival georganiseerd wordt. Ik heb dan ook geen flauw idee of we Chateau de Chillon zouden kunnen bezoeken, maar hey, bij nader inzien, blijkt dit kasteel zelfs één van de toeristische topattracties van Zwitserland te zijn.

Het vanop afstand klein lijkende kasteel, ontpopt zich tot een heuse burcht met zoveel kamers en kelders dat Dries en ik de tel kwijt geraken. Chateau de Chillon is vooral bekend geraakt door het gedicht dat Lord Byron schreef over de gevangenschap van François de Bonivard in de kerker. Het gedicht is zo pakkend levensecht dat veel lezers dachten dat Byron zelf in deze kerker gevangen gezeten had. Ook bijzonder aan de kerkers is dat je de rots kan zien waarop het kasteel gebouwd is.

Het kasteel heeft zoveel verschillende facetten dat we er dan ook de rest van de namiddag spenderen. Bij de wandeling terug is de combinatie van zon en bergen zo perfect dat ik een paar foto’s maak die niet zouden misstaan op een postkaart. Een mede-toerist voegt trouwens een prachtige foto van ons tweetjes toe aan onze erg schaarse collectie. Het probleem met zo’n zware digitale reflex is dat heel weinig mensen erin slagen om een deftige foto te maken met dat toestel. Dus ik heb het zowat opgegeven om nog aan mensen te vragen om een foto van ons twee te maken, maar deze keer treffen we wel iemand met fotografisch talent.

Van het kasteel wandelen we rechtstreeks naar de Davinda Lounge, alwaar ik een tafeltje voor twee gereserveerd had. Davinda Lounge kreeg erg goeie kritieken op tripadvisor en terecht: ze serveren er met de glimlach simpele, maar lekkere gerechten tegen voor Zwitserland zeer redelijke prijzen. Vooral de hummus die we als voorgerecht eten, is geweldig. En ik moet toegeven dat ik een beetje spijt heb niet gewoon nog twee andere voorgerechten besteld te hebben in plaats van mijn kip korma.

We zijn net op tijd klaar om nog de zonsondergang te kunnen meepikken. Aangezien het onzeker is of we zaterdag nog zo’n mooi weer zullen hebben, haasten we ons naar de oever van het meer om de laatste zonnestralen mee te pikken. We zijn niet alleen, want er heeft zich een flinke groep toeristen verzameld. Net wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, begint het te regenen. Gelukkig blijft de regenbui beperkt tot een tiental druppels en houden we het droog tijdens de wandeling bergop naar ons hotel.

Wat een prachtige dag!