Mijn enthousiasme over de Zumba-cursus die ik elke maandagavond trouw bijwoon, is nog altijd groot. De lerares straalt een aanstekelijk enthousiasme uit dat me telkens weer motiveert om een tandje bij te steken. Helaas, niemand is zonder fouten. En, oh cliché, de grootste fout van onze Colombiaanse lerares is dat ze niet al te stipt is. De voorbije weken leek het alsof de les stelselmatig een paar minuten later begon dan de les van een week eerder.

Maar deze maandag sloeg toch alles. De lerares was al aanwezig in de sportzaal en aan de muziek te horen druk aan het oefenen op een bepaalde choreografie. De deur van de sportzaal kan echter zonder sleutel enkel van binnen uit open gemaakt worden. We stonden dus met ons groepje vrouwen uit alle windstreken buiten op de gang te wachten. Na een kwartier gewacht te hebben, stak de lerares haar hoofd om de deur en vroeg ze ons nog vijf minuten extra geduld te hebben. Ik zal eerlijk zijn, geduld is niet mijn sterkste punt. Daarenboven vind ik het niet echt respectvol om een groep van 20 leerlingen op de gang te laten wachten. Maar goed, het is een gratis cursus, dus veel recht tot klagen hebben we niet.

Uiteindelijk riep de lerares ons na een dikke vijf minuten binnen en toonde ze de dans die zij en nog drie andere Colombiaanse dames aan het instuderen waren. Ze dansten in traditionele klederdracht op de muziek van La Mojana (Espíritu del agua). De choreografie was erg mooi en ik ben blij dat ik deze unieke dans heb mogen aanschouwen, maar ik hoop toch dat de lerares volgende keer stipt om 18.30u aan de les begint in plaats van om 18.50u!