The Swiss Life

Dries en Carolien in .ch

Category: sport (page 1 of 2)

Bergwandeling in Vevey – 23 juli 2019

Ook vandaag starten we de dag met een stevig ontbijt op het terras van Eurotel. De enige uitdaging blijft het wegjagen van de talrijke mussen die maar al te graag een broodje of stukje ei meepikken.

Uit de traagheid waarmee het personeel de tafels afruimt om plaats vrij te maken voor nieuwe gasten, valt duidelijk af te leiden dat het hier om rasechte Zwitsers gaan. Echt, nog niet veel plekken in de wereld tegengekomen waar de bediening trager is. Ik blijf me erover verbazen en moet de neiging onderdrukken om zelf mee te gaan helpen afruimen.

Na het ontbijt informeren we bij het onthaal of de paddle boards beschikbaar zijn. Helaas de twee (2!) paddle boards zijn al uitgeleend. Een streep door onze plannen. Maar niet getreurd, er vallen nog genoeg andere sportieve dingen te doen hier. We nemen de trein naar Vevey voor een bergwandeling. In Vevey aangekomen zien we weer talrijke kleurrijke figuren doorheen de straten wandelen ter gelegenheid van het Fête des Vignerons. Het mooiste vind ik de gezinnen waarbij zowel de ouders als de kinderen in dezelfde outfit steken.

Vanuit Vevey nemen we de kabelspoortrein naar station Les Pléiades, gelegen op 1346 m boven de zeespiegel. We zijn wat traag op gang gekomen vandaag, want tegen dat we aan het startpunt van de wandeling zijn, is het al 12u. De wandeling biedt ons prachtige uitzichten op het meer en onderweg komen we een grote kudde koeien tegen die bereidwillig op de foto gaan. Rond 14u lassen we een lunchpauze, of beter gezegd, dessertpauze in. Ik geniet van een heerlijke moelleux op het mooie terras van Le 1209. Ook vandaag is het weer een snikhete dag. We koesteren dan ook elk streepje schaduw dat we tegen komen. Onderweg loop ik een paar steken van (vermoedelijk) dazen op. Ik blijf een lekker doelwit voor insecten allerhande.

We zijn te vroeg terug in Station Les Pléiades. Aangezien we nog een tijdje moeten wachten op de kabelspoortrein, besluiten we af te dalen naar het volgende station: Lally, gelegen op 1236 m. Een beetje een zotte inspanning, want vanuit Lally moeten we eerst opnieuw terug naar Les Pléiades sporen om van daaruit naar Vevey te sporen. Om de één of andere reden zijn we allebei best wel moe, ondanks het feit dat dit helemaal geen zware wandeling was. Wellicht een combinatie van de hitte en mijn verkoudheid.

In Vevey nemen we de trein terug naar Montreux. We informeren opnieuw bij de receptie van het hotel of de paddle boards beschikbaar zijn (reserveren is niet mogelijk) en jawel, ditmaal hebben we geluk! We kunnen meteen onze nieuwe waterdichte zak uittesten. Werkt geweldig goed! We peddelen de andere richting uit dan de vorige keer en doen een poging om allebei op onze boards te poseren bij het standbeeld van Freddy Mercury. Het kost ons wat moeite, maar uiteindelijk levert onze gopro toch een paar geslaagde beelden op. Uiteindelijk brengen we twee uur door op het water. En ja, ditmaal ben ik wel twee keer van mijn board gevallen. Ik steek de schuld op de vermoeidheid.

We peddelen terug naar het hotel, sleuren de boards aan land via die vervelende steiger en begeven ons naar de kamer voor een deugddoende douche. De rest van de avond brengen we door op het terras van het restaurant van ons hotel. We nemen de degustatiemenu en genieten van de heerlijk warme avond. De bediening mist duidelijk een goede opleiding, maar ze zijn wel heel vriendelijk en het uitzicht op het meer is fenomenaal. Al was het wellicht niet zo’n goed idee een dessert te bestellen: mijn ijsje komt met zoveel slagroom dat ik amper de bollen ijs vind en ik ben niet zo’n fan van slagroom…

Vitello tonnato:

Tonijn:

Vangst van de dag:

Kaasbordje van Dries:

In slagroom verdronken ijsje:

Paddle boarden in Montreux en Parade de Nuit in Vevey – 22 juli 2019

Helaas, helaas, ondanks een goede nachtrust is mijn verkoudheid vandaag pas echt doorgebroken. Het is meer dan dertig graden en het snot loopt letterlijk uit mijn neus… Ik wapen mij met voldoende zakdoekjes en probeer verder het probleem gewoon te negeren.

We ontbijten buiten op het prachtige terras van Eurotel. Het terras bevindt zich op de eerste verdieping en hangt letterlijk boven het meer. Het uitzicht is prachtig en het ontbijtaanbod is beslist genereus te noemen. Dat lijken de mussen en de meeuwen ook te vinden, want als je ook maar één seconde je ontbijt onbewaakt op tafel laat staan, is er wel een vogel mee weg. Vlak bij ons zit een moslim-koppel waarvan de vrouw gekleed is in een pikzwarte niqab en de man gezellig in short en t-shirt zit. Bij elke hap die de vrouw neemt, moet ze het lapje dat haar neus en mond bedekt omhoog doen. Afgaande op de dure schoenen en handtas van de dame in kwestie is dit een zeer rijk koppel. Ik zou graag op een onbewaakt moment naar de vrouw gaan en vragen of ze niet liever die niqab in het meer zou gooien en lekker met de haren onbedekt in een zomers kleedje zou zitten. De ongelijkheid tussen man en vrouw die ik hier voor mijn neus zie, maakt dat ik me ongemakkelijk voel, maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat deze vrouw door een vraag van een waarschijnlijk in haar ogen decadente Westerlinge niet opeens haar leven radicaal zal omgooien.

Na dit uitgebreide ontbijt was het tijd voor een beetje sport. Eurotel beschikt over twee (2! voor het ganse hotel!) paddle boards die we gratis kunnen uitlenen en hoera, ze zijn zelfs nog beschikbaar op deze snikhete ochtend. We trekken onze zwemkledij aan en laten ons vervolgens door de receptionist begeleiden naar de garage waar we de twee boards en de paddles overhandigd krijgen. Het is een beetje sleuren tot aan de kleine steiger onder het overhangende terras van het hotel en daarna is het wat zoeken hoe we ons best in het water laten zakken. De steiger bestaat uit zo’n metalen raster en ik kan jullie garanderen: die metalen vierkantjes zijn niet echt aangenaam om op te zitten.

Eens we in het water geraakt zijn, verloopt alles prima. Blijkt dat die twee keer paddle boarden in Corsica toch hun vruchten afgeworpen hebben. Ik moet er alleen op letten dat ik mijn voeten wat meer ontspan, want na verloop van tijd krijg ik kramp onder mijn voetzolen van het voortdurend balanceren op het bord. Twee keer lig ik bijna in het water wanneer ik uit rechtstaande positie op het board wil gaan zitten, maar ik weet steeds mijn evenwicht te hervinden. We genieten allebei van de zalige rust op het meer en duiken zo nu en dan het water in voor wat verfrissing. We doen het rustig aan, maar overbruggen best wel een serieuze afstand. Zo’n paddle board is echt een fijne manier om je te verplaatsen. In totaal dobberen we zo’n drie uur op het meer rond.

Het kost ons wat moeite om de paddle board terug op het droge te krijgen dankzij die pijnlijk ongemakkelijke steiger, maar het lukt. We laten de paddle board achter in de garage van het hotel en gaan vervolgens naar onze kamer voor een lekkere douche. Rond 15.30u gaan we opnieuw op pad. Dankzij het stevige ontbijt hebben we niet echt veel honger, maar een gelato van Bellamia, mijn favoriete ijsjeszaak in Montreux, gaat er altijd wel in. We wandelen langs de oever van het meer helemaal tot aan het Château de Chillon. Het is nog steeds erg warm en in mijn neus lijkt er wel een kraantje open gedraaid te zijn: het snot loopt eruit. We besluiten niet heel de weg terug te stappen, maar in het station van Veytaux-Chillon de trein naar Vevey te nemen om op het festivalterrein ons avondmaal te nuttigen.

In Vevey aangekomen gaan we eerst langs de Migros voor papieren zakdoekjes en water om al dat verloren lichaamsvocht aan te vullen. We kopen in hetzelfde winkelcentrum ook een waterdichte zak, zodat we bij een volgend paddleboardavontuur onze gsm kunnen meenemen. Het is nog wat te vroeg voor het avondmaal, dus zoek ik via google een rooftop terrace om iets te gaan drinken. Google leidt ons naar de Base balcony & bar en dat blijkt een geweldige ontdekking te zijn: een prachtig terras mét uitzicht en een wijnkaart die er zeer veelbelovend uit ziet. We hebben bovendien het ganse terras voor ons alleen. De wijnen die op de kaart staan zijn prijzig, maar we krijgen hapjes van het huis aangeboden bij ons drankje. We drinken eerst een glaasje bubbels en vervolgens een glaasje gewone wijn. Beide zijn uitstekend.

Tijd om af te zakken naar de oever van het meer voor het avondmaal. Mijn vriend en ik wandelen op ons gemak langs de etenskraampjes en besluiten ditmaal voor de wereldkeuken te kiezen. Momo’s als voorgerecht en een heerlijk bord paella als hoofdgerecht, vergezeld van een halfliterflesje festivalwijn. We vinden een heel gezellige plekje onder de bomen en genieten van ons avondmaal.

Tot nu toe hebben we buiten eten en drinken nog niet veel cultuur meegepikt op het Fête des Vignerons, ik raadpleeg daarom de app van het feest om te zien of er vanavond iets te doen valt. En ja, om 21.30u vindt de Parade de Nuit plaats, een optocht die zich door de straten van Vevey verplaatst die het verbouwen van de wijn en de wijnoogst evoceert. Vreemde lichtgevende figuren dansen doorheen de straten. We herkennen de zon en de maan, insecten en natuurlijk grote druiventrossen. Mooi, maar ik heb al indrukwekkender spektakels gezien.

De zon gaat langzaam onder in het meer en het lijkt wel alsof de lucht in vuur en vlam staat. Werkelijk prachtig. We genieten van de schoonheid van de natuur en nemen dan de bus terug naar het hotel. Alweer een hete, maar fijne dag achter de rug.

Uetliberg – 1 juni 2019

Opgestaan met het nieuws over de Virginia Beach shooting. Ons gesprek met de Amerikanen gisteren blijkt zowaar profetisch geweest te zijn. Ongelooflijk dat een land dat zich het machtigste land ter wereld noemt, er niet in slaagt deze massa shootings onder controle te krijgen. En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: een strengere wapenwetgeving. Fuck the NRA.

Vandaag hebben we een uitstapje naar de Uetliberg gepland, een beetje de Mont Salève van Zürich. Een treinrit van amper twintig minuten brengt ons van Zürich Hauptbahnhof naar de 873 meter hoge Uetliberg. Een paar minuten later staan we al boven op de (betalende) uitkijktoren te genieten van het uitzicht op Zürich en de bergen rondom ons.

Het is nog steeds schitterend weer, ideaal voor een bergwandeling. We wandelen in de richting van Felsenegg met de Zürichsee aan onze linkerkant. De wandelpaden zijn breed en helemaal niet steil. Het is duidelijk dat de Zwitsers ernaar streven om deze plek voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken.

Onze middagpauze brengen we door op het terras van Uto Staffel, volgens hun website het hoogste gelegen restaurant van Zürich. Of dat klopt weet ik niet, maar het uitzicht was er alleszins fenomenaal en het eten heel lekker. Mijn risotto met zalm was heerlijk en mijn vriend was ook zeer te spreken van zijn beefburger.

We zetten onze wandeling verder naar Felsenegg. Onderweg stoppen we even bij de plek waar de parapenters van de heuvel springen. Het zijn duidelijk de ideale omstandigheden om te vliegen, want de ene na de andere gaat de lucht in. In restaurant Felsenegg lassen we onze volgende rustpauze in (dat terras ziet er gewoonweg té geweldig uit). Ik drink een flesje Rivella om mijn vochtniveau weer op peil te brengen en we besluiten vervolgens nog een kleine extra wandeling naar Buchenegg aan ons uitstapje te breien. Buchenegg is een klein dorpje waar duidelijk niet veel te beleven valt. We maken de lus rond en komen opnieuw in Felsenegg uit. En ja, we kunnen opnieuw de verleiding van het prachtige terras niet weerstaan. We drinken een glaasje wijn en omdat het ons zo smaakt en het uitzicht zo prachtig is, nog een tweede. Zowel de chasselas als de riesling zijn uitstekend.

Om de ganse wandeling terug te vermijden (het is ondertussen al 18u) nemen we in Felsenegg de Lufstseilbahn (aka funiculaire) naar Adliswil. Beneden aangekomen moeten we enkel de mensen volgen om bij het station van Adliswil uit te komen. Een beetje later komt onze trein aan en hup, een half uurtje later staan we alweer in het Hauptbahnhof. Echt, het openbaar vervoer in Zwitserland is geweldig.

Omdat mijn vriend zin in Thais heeft, zoek ik op tripadvisor een goed Thais restaurant op. Het restaurant is een stukje stappen van de Hauptbahnhof, maar uiteindelijk blijkt Kinkhao een geweldig ontdekking. Kinkhao is een verrassend modern restaurant waar alle klanten plaatsnemen aan lange tafels, met het idee de klanten aan te moedigen gesprekken aan te knopen met je buurman of buurvrouw. Daar hebben wij eerlijk gezegd niet zo heel veel zin in, dus we zoeken ons een plekje aan het uiteinde van zo’n lange tafel. Je kan kiezen uit hoeveel gangen je menu bestaat, maar je moet wel eten wat de pot schaft. En jawel, ook hier heeft foodsharing zijn intrede gedaan: de meeste gerechten die we krijgen, zijn te verdelen onder ons tweetjes. Uiteindelijk gaan we voor de zesgangenmenu. Lekker, maar in combinatie met ons toch vrij copieuze middagmaal ietwat te veel. De gerechten zijn echter om duimen en vingers af te likken. Beste pad thai die ik ooit gegeten heb. Wat een verwennerij!

Na deze superavond keren we terug naar het hotel. Morgen is het al onze laatste dag in Zürich. Snik.

Dossards uitdelen voor de Course de l’Escalade

Gisteren stond ik vijf en een half uur lang (een kleine pauze om snel een soupe de l’Escalade te drinken niet meegerekend) met een sportieve glimlach dossards (startnummers) uit te delen voor hét sportieve evenement van het jaar in Genève, de Course de l’Escalade. Stipt om 12u mochten de eerste deelnemers, die al ongeduldig stonden te wachten, hun startnummers in ontvangst nemen. Geen spoor van de overrompeling en lange wachtrijen waaraan ik mij, op basis van de via e-mail ontvangen briefing, verwacht had. En dat bleef zo voor de rest van de namiddag. Soms was het zelfs wat te rustig naar mijn goesting. Ik sta namelijk niet graag met mijn vingers te draaien. Maar dikke pluim voor de organisatie dat alles zo vlot verliep, uiteraard. Laat er geen twijfel over bestaan dat deze veertigste editie tot in de puntjes was voorbereid.

De meeste vrijwilligers die in mijn buurt stonden, waren gepensioneerden, waardoor ik het niet zo gemakkelijk vond om aanknopingspunten te vinden om een praatje te doen. Gelukkig stond ik naast een vriendelijke dame, die me zo nu en dan allerlei verhalen kwam vertellen, die ik helaas de helft van de tijd niet goed kon volgen. Ook de andere vrijwilligers waren vriendelijk (de oudere heer die het nodig vond om mij telkens aan te raken als hij iets kwam zeggen, vond ik zelfs iets té vriendelijk).

Het merendeel van deelnemers stond ik in het Frans te woord, en voor die paar Engelstaligen die echt niet uit hun woorden geraakten haalde ik graag mijn beste Engels boven. Het grappigste moment was de interactie die ik had met een dame die duidelijk een nanny was en enkel Spaans kon. Ze wilde een startnummer voor een familielid komen ophalen, maar kon geen identiteitsbewijs nog inschrijvingsnummer meegeven. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een gsm in mijn hand gedrukt om het familielid in kwestie in het Spaans te woord gestaan. Waardoor ik toch lichtelijk overrompeld was. Uiteindelijk moest ze onverrichter zaken terugkeren. Hopelijk heeft het familielid in kwestie de tijd gevonden om zelf om zijn inschrijvingsnummer te komen.

Geduld is een schone deugd

Mijn enthousiasme over de Zumba-cursus die ik elke maandagavond trouw bijwoon, is nog altijd groot. De lerares straalt een aanstekelijk enthousiasme uit dat me telkens weer motiveert om een tandje bij te steken. Helaas, niemand is zonder fouten. En, oh cliché, de grootste fout van onze Colombiaanse lerares is dat ze niet al te stipt is. De voorbije weken leek het alsof de les stelselmatig een paar minuten later begon dan de les van een week eerder.

Maar deze maandag sloeg toch alles. De lerares was al aanwezig in de sportzaal en aan de muziek te horen druk aan het oefenen op een bepaalde choreografie. De deur van de sportzaal kan echter zonder sleutel enkel van binnen uit open gemaakt worden. We stonden dus met ons groepje vrouwen uit alle windstreken buiten op de gang te wachten. Na een kwartier gewacht te hebben, stak de lerares haar hoofd om de deur en vroeg ze ons nog vijf minuten extra geduld te hebben. Ik zal eerlijk zijn, geduld is niet mijn sterkste punt. Daarenboven vind ik het niet echt respectvol om een groep van 20 leerlingen op de gang te laten wachten. Maar goed, het is een gratis cursus, dus veel recht tot klagen hebben we niet.

Uiteindelijk riep de lerares ons na een dikke vijf minuten binnen en toonde ze de dans die zij en nog drie andere Colombiaanse dames aan het instuderen waren. Ze dansten in traditionele klederdracht op de muziek van La Mojana (Espíritu del agua). De choreografie was erg mooi en ik ben blij dat ik deze unieke dans heb mogen aanschouwen, maar ik hoop toch dat de lerares volgende keer stipt om 18.30u aan de les begint in plaats van om 18.50u!

Eerste salsales in Genève

Dankzij een Buyclub-bon (Buyclub is de Zwitserse Social Deal), konden Dries en ik deze avond voor een voordelig prijsje deelnemen aan onze eerste Zwitserse salsales. Toegegeven, na bijna drie jaar salsalessen volgen in Leuven, was een beginnerscursus niet echt een grote uitdaging. Die basispassen hebben we ondertussen al lang onder de knie. Zelfs al leren we nu Cubaanse salsa, wat een beetje verschilt van de mix van Colombiaanse en Venezolaanse salsas die we in Leuven aangeleerd kregen. Maar het is leuk om opnieuw een gezamenlijke hobby te hebben, de leerkracht is bijzonder goed en salsa is een ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen. Zo danste ik met een Fransman, een Italiaan, een Afrikaan, een Spanjaard en (jawel!) een echte Belg!

Mijn Belgische danspartner werkt voor Kellogg’s en woont ondertussen al twee jaar in Genève. Hij vertelde me dat zijn vriendin initieel ook problemen had om een job te vinden. Uiteindelijk vond ze een job in Genève via een kennis uit België. Klinkt allemaal niet zo hoopvol voor mijn eigen zoektocht naar werk, om heel eerlijk te zijn. Na de dansles ging ik mijn vriend voorstellen, want zoveel Vlaamse Belgen zijn we nog niet tegen gekomen in Genève en het is altijd leuk om met mensen te kunnen converseren in je moedertaal. Ze zagen er alleszins een leuk koppel uit. Misschien kunnen we in de toekomst samen iets gaan drinken na de dansles.

PS: Ik begin mij zo langzamerhand af te vragen of er wel Zwitsers wonen in Genève. Ik ben ze alleszins nog niet tegen gekomen.

Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

Het lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

Fietsen in de omgeving van Bernex

Volgens de weerberichten is het einde van de Indian Summer nabij, reden te meer om nog vlug een fietstochtje in te plannen. Deze zaterdag zou het de ganse namiddag droog en zonnig blijven, maar voor de avond werd er regen voorspeld. Ik vond op routeyou.com een fietstocht in de omgeving van Bernex die goed doenbaar leek voor een namiddag (slechts 12,2 km). Het vertrekpunt was een dik half uur fietsen van ons appartement, maar daar draaien we tegenwoordig onze hand niet meer voor om.

De tocht voerde ons doorheen een golvend agrarisch landschap met op het einde een paar wijngaarden. Om heel eerlijk te zijn, vond ik deze route minder mooi dan degene die we vorige week aflegden. Daardoor stopten we natuurlijk minder om foto’s te nemen. In combinatie met het feit dat de route minder zwaar en minder lang was, waren we mooi om half zes thuis. Ruimschoots voordat de hemelsluizen open gingen.

Fietstocht tussen de wijngaarden

Toen we naar Genève verhuisden, waarschuwde men ons voor de deprimerende en grauwe herfstmaanden. We zijn ondertussen half oktober en ik heb sinds de zomer op zijn einde liep nog geen enkele dag nylon kousen aan gedaan (die zitten nog altijd ergens onuitgepakt in een doos) en de zon heeft hier al bijna elke dag geschenen. Dit weekend beloofden de temperaturen alweer alle records te breken. Ervan uitgaande dat aan alle mooie liedjes een einde komt, leek het mij een goed idee om optimaal van deze misschien wel laatste opstoot van de zomer te profiteren.

Mijn eerste fietstochtje met de nieuwe fiets smaakte naar meer, dus surfte ik wat rond met de expliciete bedoeling een fietstocht te vinden die ons langs rustige wegen met minimaal verkeer zouden brengen. In onze straat in het centrum van Genève hebben we dag en nacht last van verkeerslawaai. Erg storend, maar zolang ik geen job vind, valt daar weinig aan te doen, buiten hopen dat op korte termijn iedereen overschakelt op elektrische auto’s en brommers. Reden te meer om in het weekend stillere plekken op te zoeken.

Ik vond een mooie route die aan de criteria voldeed.  19,4 kilometer leek niet meteen een grote uitdaging, al moesten we daar wel 7,5 kilometer heen en terug bij tellen om aan het startpunt te geraken. Gelukkig reden we die eerste 7,5 kilometer voornamelijk langs de oevers van het meer op een mooie, vlakke weg. Ideaal als opwarming. Daarna werd het een beetje pittiger. De route bracht ons langs mooie wijngaarden, pittoreske dorpjes met kerkjes die uit de tiende eeuw stamden en het prachtige Château du Crest gelegen te midden van een mooi wijndomein. Helaas was het kasteel zelf niet te bezoeken en vonden er op zaterdag enkel in de voormiddag degustaties plaats.  Jammer.

Het merendeel van de route was goed te doen voor en niet-geoefende fietser als mezelf al waren er toch een paar hellinkjes waarop ik serieus moest zwoegen. Er was welgeteld één helling die gewoon té steil was. Een stadsfiets heeft maar een beperkt aantal versnellingen en het was kiezen tussen omvallen in de eerste versnelling of te voet verder gaan. Ik koos voor dat laatste.

Uiteindelijk zaten we in totaal vijf uur op de fiets. Dat lijkt veel voor het aantal kilometers, maar houd er rekening mee dat we onderweg verschillende keren gestopt zijn om van het uitzicht te genieten, een kerkje binnen te stappen en foto’s te nemen. Ik was alleszins blij dat ik mijn wielrennersbroek aangetrokken had, waardoor ik de dag nadien geen last had van zadelpijn.

Zumba à l’Espace de quartier Le 99

De wijk Les Charmilles waar Dries en ik momenteel wonen, is een heel multiculturele wijk met een sterke buurtwerking. Het lijstje met (gratis) activiteiten die voor de buurtbewoners georganiseerd worden, is behoorlijk indrukwekkend.

Omdat ik me heb voorgenomen wat meer aan sport te doen nu ik er de ruimte voor heb (hey, ik ben zelfs met Start to Run begonnen), schreef ik me in voor de (gratis!) zumba cursus enkel voor vrouwen. Deze dinsdag was de eerste les en ik was behoorlijk benieuwd naar het publiek dat op deze lessen zou afkomen.

Ik was een tiental minuten te vroeg (ik kom graag op tijd en ik had wat marge ingecalculeerd om de locatie zelf te kunnen vinden) en arriveerde samen met de buurtwerker die verantwoordelijk was voor de organisatie van de cursus. Het zag er even naar uit dat enkel de buurtwerker en ikzelf waren komen opdagen, maar vanaf 18.35u (de cursus startte om 18.30u) stroomden dan toch de eerste cursisten binnen, even later gevolgd door de leerkracht zelf. Na nog wat administratieve formaliteiten was het uiteindelijk 18.45u voorbij voordat we goed en wel met de les konden starten.

Uit de korte voorstellingsronde bleek dat elke deelneemster uit een ander land kwam: Irak, Tunesië, Moldavië, Rusland, Bulgarije, Jamaïca, België en de leerkracht kwam uit Colombia. De meeste deelnemers waren op het eerste gezicht zo’n vijftien jaar ouder dan ikzelf. Ik verwachtte dan ook geen al te pittige les en begon al spijt te krijgen dat ik gekomen was. Maar hey, dat vurige Colombiaanse bloed valt niet te temmen. De lesgeefster vloog er goed in en de les was behoorlijk stevig. Ik kon goed mee, omdat een deel van de basispassen van de salsa gebruikt werden en ik in het verleden al wat gelijkaardige cursussen waarbij fitness en muziek gecombineerd worden, gevolgd heb. De andere dames hadden duidelijk meer moeite om het ritme en de danspassen te volgen en sommigen moesten tussendoor zelfs even gaan zitten. Maar niemand die daarom maalde, het was duidelijk het plezier dat primeerde. En plezier hadden we!

De cursus duurde een kwartiertje langer dan gepland, zodat ik net op tijd thuis was om mijn online cursus fotografie die om 20u startte, te kunnen meepikken. Deze eerste les smaakt wat mij betreft alvast naar meer. Al heb ik zo het gevoel dat er volgende week een gedeelte van de dames zal afhaken. 😉

Older posts

© 2024 The Swiss Life

Theme by Anders NorenUp ↑