De allerlaatste blogpost over de Escalade, want ondertussen zullen jullie het wel beu zijn om over soepketels en nachtelijke invallen te lezen. 😉
Zondagavond vond het hoogtepunt van het feestweekend plaats: de historische stoet die de belangrijkste gebeurtenissen uit de nacht van de Escalade uitbeeldt. Dries en ik twijfelden of we zouden gaan: het regende nog altijd pijpenstelen en onze kleren waren nog steeds doorweekt van de wandeling ‘s ochtends. Aangezien het echter de laatste gelegenheid was om nog iets te doen samen met onze vrienden uit Meyrin (zij verhuizen binnenkort terug naar België), besloten we toch te gaan. Ik haalde de haardroger boven en probeerde onze wandelschoenen en jassen zo droog mogelijk te krijgen. Dat lukte min of meer. Voor de zekerheid trokken we nog een extra regenjasje onder onze winterjassen aan, in de hoop zo (een beetje) droog te blijven.
Het kostte een stuk of twintig berichten over en weer om elkaar terug te vinden in de donkere straten van het oude stadscentrum, maar uiteindelijk vonden we mekaar in de Rue de la Madeleine vlak bij een glühwein standje. Door het slechte weer waren veel toeschouwers thuis gebleven, waardoor de dapperen die de regen trotseerden, een onbelemmerd zicht kregen op de stoet. Ik moet zeggen dat ik niet echt onder de indruk was van het geheel, maar dat kan ook aan het slechte weer gelegen hebben. De figuranten in de stoet deden nochtans hun best om de sfeer erin te houden.
Enkele filmpjes:
Na de stoet kochten we geroosterde kastanjes en daarmee zat het feestweekend er definitief op.
Zondagochtend hadden Dries en ik ons ingeschreven voor een gegidste wandeling in het teken van, hoe kan het ook anders, de fameuze Escalade. De straten van Genève lagen nog vol sneeuw, maar helaas vielen er ditmaal geen zachte sneeuwvlokken uit de lucht, maar dikke, koude regendruppels, waardoor de sneeuw in een onsmakelijke smurrie veranderde. We konden alleen maar hopen dat het weer, ondanks de slechte voorspellingen, in de loop van de dag zou verbeteren.
Ondanks het slechte weer was de opkomst voor de wandeling hoog. We startten aan de Temple de Saint-Gervais, alwaar de namen van de 18 Genèvois die omkwamen tijdens de nachtelijke aanval van de troepen van de Hertog van Savoye, op een gedenksteen vereeuwigd waren. Tijdens de Cortège “Hommage aux victimes” worden de slachtoffers op ingetogen wijze herdacht. Van daaruit liepen we in de gietende regen verder naar het oude stadsgedeelte. Aan de hand van oude gravures toonde onze gids waar zich de cruciale momenten van de aanval hadden afgespeeld, want de vroegere versterkingen hebben ondertussen plaatsgemaakt voor gebouwen. Met houten ladders beklom een voorhoede van het leger van de Duc de Savoye de eerste omwalling. Het was de bedoeling de stadspoorten van de versterkingen te openen, zodat de hoofdmacht van het leger Genève kon innemen. Het verhaal liep echter anders dan verwacht en de Genèvois triomfeerden in het holst van de nacht.
Hoewel de stadsomwallingen verdwenen zijn, zijn er toch nog sporen van de markante figuren in dit verhaal waarneembaar als je weet waar te kijken. Een gebeeldhouwd hoofd gemetseld op een plek waar vroeger een stadspoort was, zou ofwel Dame Piaget ofwel La mère Royaume voorstellen. Beide dames speelden een glansrol in de verdediging van Genève tegen de nachtelijke invallers. La mère Royaume is gekend omdat ze haar soepketel liet neerkomen op het hoofd van een Savoyard. Vandaar dat eeuwen na haar dood haar fameuze soepketel uitgebeeld wordt in chocolade, gevuld met groenten uit marsepein. Een slimme vondst van een Geneefse chocolatier om zijn omzet te vergroten. 😉
Ook Isaac Mercier heeft een gedenkplaat gekregen op de plek waar zich vroeger de Porte Neuve bevond. De Savoyards wilden namelijk deze stadspoort dynamiteren om zo toegang tot de binnenstad te verkrijgen. Gelukkig saboteerde Isaac Mercier hun plannen door het smeedijzeren valhek tijdig neer te laten. Met deze daad werd hij één van de helden van de Escalade.
Tijdens de wandeling haakten steeds meer deelnemers af, verjaagd door het slechte weer en de spekgladde wegen. Ondanks het feit dat we zo langzamerhand doorweekt geraakten, zetten Dries en ik door. Er was ons immers aperitief beloofd in het Musée d’art et d’histoire op het einde van de wandeling! Daar aangekomen hingen we onze natte jassen aan de kapstokken, hopend dat ze toch een beetje zouden drogen. Uiteraard wachtten er weer Zwitserse wijn op ons. Al moet ik zeggen dat een dampende kom groentesoep mij meer gesmaakt zou hebben met dit weer. Het aperitief werd geschonken in een zaal waar een tentoonstelling was over de Escalade. Onder de stukken bevonden zich enkele houten ladders, buitgemaakt op de Savoyards.
En jawel, als bekroning van deze bijzonder natte voormiddag mochten de oudste en de jongste aanwezigen de Marmite stukslaan, terwijl alle aanwezigen “Ainsi périssent les ennemis de la République!” riepen.
Zo zagen we eruit toen we terug op ons appartementje waren, nat tot op ons ondergoed:
Toen we zaterdagochtend wakker werden, lag er een dikke laag sneeuw over Genève. We wisten niet of het winterweer gevolgen zou hebben voor de feestelijkheden in de oude stad, maar besloten dat de neerdwarrelende sneeuwvlokken ons niet zouden tegen houden. We duffelden ons dik in en wandelden met de krakende sneeuw onder onze voeten rond het middaguur naar de oude stad.
Bij Place du Molard stonden een paar mannen gratis groentesoep uit te delen (minder lekker als die van de dag voordien) en kregen we onze eerste re-enactment van een zwaardgevecht tussen de Genèvois en de soldaten van de hertog van Savoye te zien.
We liepen verder naar de Passage de Monetier, een kleine middeleeuwse passage die enkel ter gelegenheid van de Escalade wordt geopend. Behoorlijk krap op sommige plaatsen!
We klommen verder richting Terrasse Agrippa-d’Aubigné naar de kathedraal. Onderweg kwamen we voorbij kraampjes waar oude ambachten gedemonstreerd werden (potten bakken, spinnen, textiel verven), kregen we uitleg over hoe een antiek pistool werkt en zagen (en hoorden, amai mijn oren) een bataljon soldaten hun musketten afvuren.
We aten een (bijzonder stevige) boekweitpannenkoek, alvorens onze oren bloot te stellen aan de volgende aanslag: het afvuren van een replica van een kanon uit 1602 op de Promenade de la Treille.
Daarna brachten we een bezoek aan de Salle du Conseil d’Etat in het Hôtel de Ville. Deze zaal wordt enkel tijdens de Escalade voor het publiek open gesteld en bevat enkele prachtige oude muurschilderingen die pas begin vorige eeuw opnieuw ontdekt werden. De muurschilderingen op zichzelf zijn al een bezoek waard, maar we kregen daarbij een boeiende uitleg van een mooi uitgedost lid van de Compagnie 1602. Zo kwamen we te weten dat de historische Escalade eigenlijk plaatsvond tijdens de kortste nacht van het jaar (21 op 22 december). Omdat de protestantse Genèvois echter op dat moment nog niet de Gregoriaanse kalender volgden, was de officiële datum in Genève op het moment van de aanval 12 december, terwijl dat voor de katholieke aanvallers 22 december was.
Na meer dan vier uur in de koude rond gewandeld te hebben, besloten we dat het welletjes was en keerden we naar huis terug. Op de terugweg kruisten we onze vrienden, het Frans-Vietnamees koppel. Ook in Genève is de wereld klein.
Dit weekend staat Genève volledig in het teken van het Fête de l’Escalade. Ook in ons quartier werd de historische overwinning op de hertog van Savoye herdacht met een fakkeloptocht doorheen de straten, gevolgd door een buurtfeest met veel gratis groentesoep (hét symbool van de Escalade) en glühwein (minder symbolisch, maar wel lekker). We hadden voor de gelegenheid afgesproken met het Frans-Vietnamese koppel dat we ontmoetten tijdens de viering van 10 jaar Le 99. We maakten voor het eerst kennis met hun zoontje, warm ingeduffeld in zijn koets, en de zus van onze Vietnamese vriendin, die ook hier in Genève woont.
Terwijl de sneeuwvlokken zachtjes uit de lucht neerdaalden (gelukkig sneeuwde het niet meer zo hard als in de namiddag), liepen we een tijdje mee met de stoet en genoten van het enthousiasme van de verklede kinderen. Om ons heen wemelde het van de draken, prinsessen, eenhoorns en ridders, allen vrolijk beschenen door het licht van de fakkels. Toen het ons te koud werd, sloegen we af naar het buurthuis alwaar ons heerlijke warme groentesoep, glühwein en warm appelsap wachtte. Bij temperaturen rond het vriespunt smaakten de koppen warme groentesoep ons uitstekend en gelukkig waren we vroeg genoeg om de lange wachtrijen te vermijden. Niets zo leuk als een gezellige babbel terwijl je je handen kan warmen aan een heerlijk drankje.
Knap dat de stad Genève dit allemaal gratis aanbiedt aan haar inwoners, al heb ik een donkerbruin vermoeden dat de mensen die de soep en drank uitschepten allemaal vrijwilligers waren.
Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook Dries deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.
Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.
In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉
Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!
Gisteren stond ik vijf en een half uur lang (een kleine pauze om snel een soupe de l’Escalade te drinken niet meegerekend) met een sportieve glimlach dossards (startnummers) uit te delen voor hét sportieve evenement van het jaar in Genève, de Course de l’Escalade. Stipt om 12u mochten de eerste deelnemers, die al ongeduldig stonden te wachten, hun startnummers in ontvangst nemen. Geen spoor van de overrompeling en lange wachtrijen waaraan ik mij, op basis van de via e-mail ontvangen briefing, verwacht had. En dat bleef zo voor de rest van de namiddag. Soms was het zelfs wat te rustig naar mijn goesting. Ik sta namelijk niet graag met mijn vingers te draaien. Maar dikke pluim voor de organisatie dat alles zo vlot verliep, uiteraard. Laat er geen twijfel over bestaan dat deze veertigste editie tot in de puntjes was voorbereid.
De meeste vrijwilligers die in mijn buurt stonden, waren gepensioneerden, waardoor ik het niet zo gemakkelijk vond om aanknopingspunten te vinden om een praatje te doen. Gelukkig stond ik naast een vriendelijke dame, die me zo nu en dan allerlei verhalen kwam vertellen, die ik helaas de helft van de tijd niet goed kon volgen. Ook de andere vrijwilligers waren vriendelijk (de oudere heer die het nodig vond om mij telkens aan te raken als hij iets kwam zeggen, vond ik zelfs iets té vriendelijk).
Het merendeel van deelnemers stond ik in het Frans te woord, en voor die paar Engelstaligen die echt niet uit hun woorden geraakten haalde ik graag mijn beste Engels boven. Het grappigste moment was de interactie die ik had met een dame die duidelijk een nanny was en enkel Spaans kon. Ze wilde een startnummer voor een familielid komen ophalen, maar kon geen identiteitsbewijs nog inschrijvingsnummer meegeven. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een gsm in mijn hand gedrukt om het familielid in kwestie in het Spaans te woord gestaan. Waardoor ik toch lichtelijk overrompeld was. Uiteindelijk moest ze onverrichter zaken terugkeren. Hopelijk heeft het familielid in kwestie de tijd gevonden om zelf om zijn inschrijvingsnummer te komen.
Recent Comments