Zaterdagnamiddag voelde Dries zich goed genoeg voor een korte wandeling in de buurt. Misschien werkt die antibiotica dan toch. 😉

Sinds we hier wonen, hebben we vooral de omgeving van het meer verkend, hoog tijd om eens een andere kant op te wandelen. We wandelden in de richting van het Viaduc de la Jonction. Wat opvalt is dat er overal in Genève kleine parkjes zijn met wat speeltuigen en de onvermijdelijke publieke barbecuestellen, waarvan bijzonder enthousiast gebruik gemaakt worden. Op veel plekken zijn er zelfs ondiepe waterbassins om in te spelen.

Het viaduct bleek jammer genoeg afgesloten voor voetgangers wegens werken. Pas eind november zullen we deze brug te voet kunnen oversteken. Aan de oever van de Rhône, vlakbij het viaduct ontdekten we een verlaten bouwwerk dat nu dienst deed als canvas voor graffiti-artiesten, we zagen zelfs een paar jongelingen enthousiast aan het werk. Tot mijn verbazing deden ze zelfs niet eens de moeite om hun gezicht te verbergen. Iets wat de straatkunstenaars die we in Londen zagen, consequent deden. We bewonderden de graffiti en verbaasden ons tegelijkertijd over het ongelooflijke kleurverschil tussen de Rhône en de Arve, die vlak voor het viaduct samenvloeiden. De Rhône prachtig helder groenblauw, terwijl de Arve een soort modderig groen was.

We wandelden verder langs de oevers van de Rhône in de richting van het meer, langs een mooie schaduwrijk pad. Dat het water deze mooie zomerdagen als een magneet op de inwoners van Genève werkt, moge duidelijk zijn. Onderweg kwamen we talrijke vissers, barbecueënde expats en zonnekloppers tegen. We spotten zelfs wat wildlife: een rode eekhoorn in de bomen en een scharrelende rat op de oevers.

Via de Pont de Sous-Terre staken we de Rhône over en zetten we onze wandeling verder op de andere oever van de rivier langs de Sentier des Saules. We passeerden een aaneenschakeling van publieke barbecues die druk gebruikt werden. Elk groepje had zijn eigen muziek bij, wat een potpourri van muziekstijlen opleverde. We hoorden een mengelmoes van talen: Spaans, Engels, Italiaans, Portugees… Frans daarentegen hoorden we amper. Ook hier werd elk vrij plekje aan de oever en op aanlegsteigers ingenomen door zonnebaders. Huidkanker is hier blijkbaar niet echt top of mind.

We liepen helemaal tot aan het puntje van de Pointe de la Jonction, waar de Rhône en de Arve samenvloeien. Ik bestelde een glaasje citronade om de dorst te lessen en toen vonden we het welletjes. Tijd om terug te keren. We kozen een andere route om terug naar huis te gaan. Deze route bracht ons langs een overdekte spoorweg. De overkapping zorgt ervoor dat de treinen de buurt niet kunnen storen en tegelijkertijd is er extra ruimte voor een mooi wandelpad met groen, speeltuigen en paviljoens met plaats voor ateliers, creatieve bedrijven en start-ups.