Na een best wel vermoeiend weekend in Texel met een bevriend koppel, hun kinderen en de nichtjes van Dries, moest ik dinsdag alweer vroeg (6.30u) uit de veren. Ik had me namelijk als vrijwilliger opgegeven om mee te werken aan de WWF Pandathlon.

Wat is een Pandathlon zal u zich ongetwijfeld afvragen? Wel, de Pandathlon werd speciaal in het leven geroepen als een actie voor scholen: bedoeling is dat de leerlingen van een bepaalde klas of een bepaald jaar een uur lang rondjes lopen en zich hiervoor laten sponsoren. Uiteraard gaat de opbrengst van de sponsoring integraal naar WWF. Aangezien het WWF zelf is die de Pandathlon organiseert (met ondersteuning van de school), doen ze hiervoor beroep op vrijwilligers.

Ik steun WWF al jaren financieel, vandaar dat het mij leuk leek om ook als vrijwilliger een bijdrage te leveren. Ik liet WWF weten dat ik de ganse dag beschikbaar was en vermeldde ook dat ik bereid was foto’s te nemen. Het duurde nogal lang voordat ik feedback kreeg, maar uiteindelijk viel het werkschema een paar dagen op voorhand in mijn mailbox en kreeg ik via voicemail de vraag of mijn aanbod om foto’s te nemen nog steeds gold. Aangezien ik nog steeds werkloos ben, kon ik hierop bevestigend antwoorden.

Het kostte mij een rit van een half uur door het helse stadsverkeer om de campus te bereiken van la Grande Boissière, de internationale school van Genève. Ik was meteen onder de indruk van de campus, gelegen in het groen en bestaande uit een mix van statige oude gebouwen en nieuwbouw. Mét security aan de ingang en een heuse receptie waar ik een bezoekersbadge moest aan ophalen. Ik had al meteen door wat voor soort school het was.

De coördinatrice van WWF was erg vriendelijk en samen met een aantal vrijwilligers van de school zelf, zette ik mij aan het snijden van brood, appels en het breken van een aantal gigantische repen chocolade. De aan de Pandathlon deelnemende leerlingen zouden zeker niets te kort komen. Met vereende krachten verliepen de voorbereidingen vlot en ik maakte nader kennis met de leerlingen van de school die vlotjes Frans en Engels met elkaar afwisselden, terwijl de meesten thuis nog een derde en soms zelfs een vierde taal spraken.

Daarna was het tijd om de rugnummers (dossards in het Frans, zoals ik leerde dankzij mijn vrijwilligerswerk bij Pop In Geneva) te verdelen. Ik nam plaats aan de nummers I-L. Op zich is het een goed idee om de leerlingen van het negende jaar naar verschillende plekken te sturen om hun rugnummers op te halen, maar de letters waren zo klein afgedrukt dat ze amper leesbaar waren en er heerste ook verwarring of het over de beginletter van de voor- dan wel de achternaam ging. Enfin, ik kon het niet laten om aan de coördinatrice als tip mee te geven de letters in de toekomst reuzegroot af te printen, want nu restte er mij niets anders dan meermaals luidkeels te verkondigen dat de leerlingen met familienamen van I tot L zich naar mijn tafel moesten begeven. Hetzelfde scenario zou zich nog twee keer herhalen bij de leerlingen van het tiende en het elfde jaar.

Toen iedereen uiteindelijk aan een rugnummer geraakt was, ging de Pandathlon van start, een beetje te vroeg, want de popelende leerlingen riepen zelf start in plaats van het officiële signaal af te wachten. Ik deed mijn best om iedereen zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar de combinatie van een nogal donkere, druilerige dag + een donker bos + lopende mensen, maakte dat dit nogal een uitdaging was. Uiteindelijk kwam ik thuis met bijna achthonderd foto’s van de ganse dag, waarvan er wellicht slechts een derde zal overblijven.

Sommige leerlingen gingen maar al te graag op de foto en namen de meest gekke houdingen aan (bonuspunten voor de namaak geamputeerde voet die één van de leerlingen meesleurde, wellicht nog een rekwisiet van het halloween-feest), terwijl anderen (vooral meisjes) bij elke ronde hun best deden om hun gezicht te bedekken. Ja, de selfiegeneratie die niet op de foto wil, wie had dat gedacht? Sommige leerlingen waren duidelijk erg atletisch en zagen dit uurtje als een uitdaging om effectief zoveel mogelijk rondjes te lopen, anderen zochten en vonden (letterlijk) shortcuts om toch vooral niet te veel energie te verspillen.

Na afloop van het uurtje moesten al de leerlingen hun rugnummer opnieuw inleveren (een heel gedoe om hen te overtuigen om dit ook effectief te doen) en noteerde ik (op basis van de elastieken die ze na elke ronde hadden verzameld) hoeveel rondes ze hadden gelopen. Natuurlijk werd er nogal vals gespeeld met die elastieken, maar voor het goede doel zien we dat graag door de vingers.

‘s Middags aten we in de cafetaria van de school, waar speciaal voor ons een tafel vrijgehouden was. We kregen heel lekkere pizza’s met een dikke bodem en heel veel kaas en champignons voorgeschoteld en verse fruitsla als dessert. Door de ganse voormiddag buiten in de kou gewerkt te hebben, had ik honger gekregen, dus het smaakte. Tijdens de middagpauze praatte ik met één van de leerkrachten van de school en zo kwam ik te weten dat het inschrijvingsgeld in de hogere jaren maar liefst 35.000 CHF bedraagt. Yikes. De leerkracht zei droogweg dat de meeste leerlingen in de school, kinderen zijn van diplomaten of andere hoge functionarissen en voorbestemd zijn om later naar Oxford of Harvard te gaan. De klassenmaatschappij bestaat nog steeds.

Ik sprak ook met een andere WWF vrijwilliger, een dame uit Madagascar die ondertussen al meer dan vijf jaar in Genève woonde en nog altijd op zoek was naar werk. Toegegeven, ze had wel een aantal jaar niet actief meer gezocht omdat ze mama was geworden. Maar toch, zelfs met een diploma gehaald aan een Zwitsers instituut voor Hoger Onderwijs (haar eigen diploma uit Madagascar werd hier niet erkend) lukte het niet een job te vinden. Niet echt geruststellend, moet ik zeggen.

Na een best wel vermoeiende dag van foto’s nemen en rugnummers uitdelen en collecteren, moesten de verzamelde gegevens verwerkt worden: eerst moest ik samen met nog drie andere WWF vrijwilligers (handmatig!) het aantal gelopen rondjes omzetten in kilometers (een rondje was 550 meter) en vervolgens de gegevens van de lopers matchen aan hun sponsorfiche om het totaalbedrag van de sponsoring te berekenen. Je zou denken dat we hiervoor gebruik konden maken van excel spreadsheets per leerling zodat je snel het aantal rondjes kon invullen om vervolgens de bedragen automatisch te laten berekenen. Maar neen, we moesten de berekeningen per sponsorfiche handmatig doen. En dat was een hele klus: de sponsoring bestond namelijk ofwel uit een bedrag per kilometer ofwel uit een vast bedrag. Het sponsorformulier was echter zo onduidelijk opgesteld dat dit vaak verkeerd was ingevuld, wat ruimte voor interpretatie gaf. Enfin ja, ik neem aan dat het allemaal niet zo nauw kwam, maar ik had toch enkele verbetersuggesties. Oja, bijna de helft van de leerlingen had trouwens helemaal geen sponsors.

Uiteindelijk was ik pas rond 18u terug op ons appartementje, na een fijne dag, waarin ik vooral genoot van de interactie met de jongeren. WWF mag in de toekomst zeker nog op mij beroep doen.